Maryla S.

czytaj mnie
czytaj od wieczora do rana
kiedy będę w słowa ubrana
a potem
z czułością rozbieraj
znaczenia ostrożnie dobieraj
a kiedy zaśniesz nad ranem
ja rozpocznę czytanie

i tak sobie
- nie wchodząc w drogę
będziemy czytać całą dobę

tak trudno ugasić płomień
gdy iskry w niebo wzlatują

zatrzymać - myśli
gdy płoną poezji naturą
i drżenie słów
wewnątrz kropli - trudno

a świeczkę tak łatwo zdmuchnąć

jesteś
moim aniołem
ja - twoim być nie mogę

w dwóch krainach żyjemy
lecz
przy jednej drodze

ile razy można szeptać twoje słowa
zatrzymywać - ile razy
przed oczami
chociaż sen powieki już zamyka
z bliska i z daleka dalej trwamy

myśli nić pajęczą snują
wychwytują drżenia - które dobrze znamy
tylko czas
tak dziwnie manewruje
raz przed nami - raz
za nami - czasem
z nami

można chodzić po ziemi
- nieba nie oglądać
można tkwić tylko w niebie
- po ziemi nie stąpać

a my jak ptaki
między ziemią a niebem
skrzydłami dotykamy życia
i siebie

***
widziałam kwiat
który nagle spada
widziałam listek
który upada powoli

widziałam człowieka

zastanawiam się
- kiedy bardziej boli
nagle czy
powoli

lubisz ciszę
którą motyle przenoszą
na swych skrzydłach
- ich szept czują zmysły

lubisz taniec motyli
które nadaremnie
tłumią zauroczenie
- widoczne w niepewności lotu

lubisz ty - lubię ja
każde z nas
coś z motyla ma

pędziwiatr
podmuchem z całych sił
jesiennym liściem zawirował

- a ty dotknąłeś tylko
mojej sukienki i
zawirował cały świat

za twoimi słowami tęsknię

chcę widzieć ich kształt
zamkniętymi oczami
czuć woń nozdrzami pełnymi
uczuciem najmilszym
dotykać chcę
pragnę usłyszeć na jawie - we śnie

chcę je posmakować
słodkim pocałunkiem
zapamiętać pragnę z twoim wizerunkiem
przytulić - najmocniej jak mogę
przeżywać - wraz z tobą w każdą pogodę

chcę się nimi upajać
wypełniając zmysły
- więc nie czekaj zbyt długo
chociaż kilka przyślij

szukam
brzmienia twoich słów
w milczeniu zawieszonych

szukam
w zakamarkach
zatrzymanego czasu

- i tylko stary zegar
niemiłosiernie wybija puste godziny

Przechwycę
z rąk twoich wiosnę
usłaną beztroską trawą

barw letnich odcienie przechwycę
gdy niebo zasnute krwawo
niepewność młodości zsyłało

jesienne przechwycę szepty
kolory liści we mgle
gałęzie życiem zroszone
w deszczu kapiącą łzę

A zimą
będę przy tobie
okryta srebrnymi nitkami
gdy z rąk moich dotyk - przechwycisz
własnymi rękami

już niedługo
rozpanoszy się jesień

barwy lata spłowieją
liściom
zmarszczek przybędzie

tylko my
zaszeptani w sobie
w dotyku mimozy niezmiennie

Jest takie miejsce, gdzie ciemność przenika
drzewa szumiące w bezgłosie konania,
gdzie cisza z żalu przed krzykiem się słania,
dusza samotnie ze świata umyka.

Widzę jej postać - negatyw na murach,
słyszę w poezji szlachetnej jak diament,
teraz rozpaczy pozostał firmament,
czułych słów echo zapisane w chmurach.

Cóż mogę począć, jak przywołać ciebie,
ziemię płatkami tęsknoty otulę,
uśmiech mi prześlesz przebywając w niebie.

Uspokój serce, bo łez już brakuje,
chociaż na chwilę zaproś mnie do siebie,
bo dziwny smutek wciąż myśli rujnuje.

dobrze że jesteś

ziemią
wodą
ogniem i
powietrzem

jak inaczej mogłabym
żyć bez ciebie

jeszcze jesień przed nami
szelest liści
szeptem przetykany

ciepły kolor wschodzącego słońca
babie lato
słowa splatające

jeszcze
jeszcze

to początek
czy początek końca