niejeden tunel na drodze
niejedna w życiu jaskinia

wystarczy odwrócić myśli
wyjść z pozorów
- z cienia -
zmysłami przejść poza mury

spotkanie z promieniem słońca
uczynić
dobra początkiem

nie musisz być oceanem
aby poczuć ogrom wody
bądź kroplą - która
zaspokaja pragnienia

kim jestem...
przechodniem
od początku do końca

na pierwszy rzut oka
- większym od biedronki
mniejszym od słonia
a tak naprawdę
ziarenkiem piasku w kosmosie
podobnie
jak wszystkie stworzenia

wystarczy jeden podmuch
- i już nas nie ma

to nic
że pada deszcz

każda kropla
jest naszym dotykiem
w każdej kropli
widzimy siebie
każdą kroplą
melodię życia tworzymy

a parasol
- niech zakwitnie tysiącem kwiatów

czas
jakże doskonały
niezmienny w swojej istocie

porywa nas w dążenia
nigdy nie zaspokojone - gdzie
ja i ty
w słów wędrówce
na kartach niespełnienia będziemy

i dobrze
- podobno
koniec wszelkiej miłości
przypada w momencie nasycenia

piękno
- osobliwa struktura wrażliwości
która w duszę wnika

wypełnia kielich wzruszeń
o porę nie pyta
wypijam do kropli ostatniej

- ono nie znika

w dłoniach słowa pulsują

norma
72 na minutę
jest ich więcej

- coraz goręcej

idę boso
i lekko palcami dotykam
traw mocno zroszonych

o kamień potykam
lecz idę
nie narzekam - choćbym
do krwi nogi zraniła

to twoja i moja
droga
na którą świadomie wkroczyłam

możesz mnie szukać

pomiędzy banałem
a głębią metafizyki

odnajdziesz - w jednej kropli
codzienności

nie przyspieszaj czasu

każdy kwiat
ma swoją chwilę
nie od razu motyl
jest motylem
a ty
niecierpliwie wypatrujesz słowika

wszystko ma swój czas
- chociaż czas nie czeka

przemoknięta do szpiku kości
nasączona alchemią słowa
oddaję ci
dotyk kropli

deszcz rozbrzmiewał w kałużach
wahań
namysłu
niepewności
od wiosny do wiosny

w szeptach traw
w skrzydłach motyli
w strugach miłości
poczekam bez parasola
na nowy
- twój dotyk kropli

wiosenny powiew jutra
wystawia naszą cierpliwość
na
- pokuszenie

żywioły myśli
zmagają się z materią słowa

jak uwierzyć w życie?
- do pewnego stopnia

rozlega się w ciszy
i już nie jest ciszą

przeszywa głęboko
krzyżykowym ściegiem
urywa się nagle

- czy słyszysz

nie mogę cię pragnąć
tak mocno

dopiero przymierzasz sukienkę
jeszcze zima
płaszczem powiewa
spaceruje z mrozem pod rękę
a ty
burzą kwiatów
wybuchnąć nie możesz

więc ja
- złoty środek zażywam
i przyglądam się tobie