Maryla S.

tak trudno ugasić płomień
gdy iskry w niebo wzlatują

zatrzymać - myśli
gdy płoną poezji naturą
i drżenie słów
wewnątrz kropli - trudno

a świeczkę tak łatwo zdmuchnąć

jesteś
moim aniołem
ja - twoim być nie mogę

w dwóch krainach żyjemy
lecz
przy jednej drodze

ile razy można szeptać twoje słowa
zatrzymywać - ile razy
przed oczami
chociaż sen powieki już zamyka
z bliska i z daleka dalej trwamy

myśli nić pajęczą snują
wychwytują drżenia - które dobrze znamy
tylko czas
tak dziwnie manewruje
raz przed nami - raz
za nami - czasem
z nami

można chodzić po ziemi
- nieba nie oglądać
można tkwić tylko w niebie
- po ziemi nie stąpać

a my jak ptaki
między ziemią a niebem
skrzydłami dotykamy życia
i siebie

***
widziałam kwiat
który nagle spada
widziałam listek
który upada powoli

widziałam człowieka

zastanawiam się
- kiedy bardziej boli
nagle czy
powoli

lubisz ciszę
którą motyle przenoszą
na swych skrzydłach
- ich szept czują zmysły

lubisz taniec motyli
które nadaremnie
tłumią zauroczenie
- widoczne w niepewności lotu

lubisz ty - lubię ja
każde z nas
coś z motyla ma

pędziwiatr
podmuchem z całych sił
jesiennym liściem zawirował

- a ty dotknąłeś tylko
mojej sukienki i
zawirował cały świat

za twoimi słowami tęsknię

chcę widzieć ich kształt
zamkniętymi oczami
czuć woń nozdrzami pełnymi
uczuciem najmilszym
dotykać chcę
pragnę usłyszeć na jawie - we śnie

chcę je posmakować
słodkim pocałunkiem
zapamiętać pragnę z twoim wizerunkiem
przytulić - najmocniej jak mogę
przeżywać - wraz z tobą w każdą pogodę

chcę się nimi upajać
wypełniając zmysły
- więc nie czekaj zbyt długo
chociaż kilka przyślij

szukam
brzmienia twoich słów
w milczeniu zawieszonych

szukam
w zakamarkach
zatrzymanego czasu

- i tylko stary zegar
niemiłosiernie wybija puste godziny

Przechwycę
z rąk twoich wiosnę
usłaną beztroską trawą

barw letnich odcienie przechwycę
gdy niebo zasnute krwawo
niepewność młodości zsyłało

jesienne przechwycę szepty
kolory liści we mgle
gałęzie życiem zroszone
w deszczu kapiącą łzę

A zimą
będę przy tobie
okryta srebrnymi nitkami
gdy z rąk moich dotyk - przechwycisz
własnymi rękami

już niedługo
rozpanoszy się jesień

barwy lata spłowieją
liściom
zmarszczek przybędzie

tylko my
zaszeptani w sobie
w dotyku mimozy niezmiennie

Jest takie miejsce, gdzie ciemność przenika
drzewa szumiące w bezgłosie konania,
gdzie cisza z żalu przed krzykiem się słania,
dusza samotnie ze świata umyka.

Widzę jej postać - negatyw na murach,
słyszę w poezji szlachetnej jak diament,
teraz rozpaczy pozostał firmament,
czułych słów echo zapisane w chmurach.

Cóż mogę począć, jak przywołać ciebie,
ziemię płatkami tęsknoty otulę,
uśmiech mi prześlesz przebywając w niebie.

Uspokój serce, bo łez już brakuje,
chociaż na chwilę zaproś mnie do siebie,
bo dziwny smutek wciąż myśli rujnuje.

dobrze że jesteś

ziemią
wodą
ogniem i
powietrzem

jak inaczej mogłabym
żyć bez ciebie

jeszcze jesień przed nami
szelest liści
szeptem przetykany

ciepły kolor wschodzącego słońca
babie lato
słowa splatające

jeszcze
jeszcze

to początek
czy początek końca

jedno
niebo nad nami
błękitem malowane

- tylko chmury takie
różne
zawieszone nad tobą
nade mną