idę boso
i lekko palcami dotykam
traw mocno zroszonych

o kamień potykam
lecz idę
nie narzekam - choćbym
do krwi nogi zraniła

to twoja i moja
droga
na którą świadomie wkroczyłam

możesz mnie szukać

pomiędzy banałem
a głębią metafizyki

odnajdziesz - w jednej kropli
codzienności

nie przyspieszaj czasu

każdy kwiat
ma swoją chwilę
nie od razu motyl
jest motylem
a ty
niecierpliwie wypatrujesz słowika

wszystko ma swój czas
- chociaż czas nie czeka

przemoknięta do szpiku kości
nasączona alchemią słowa
oddaję ci
dotyk kropli

deszcz rozbrzmiewał w kałużach
wahań
namysłu
niepewności
od wiosny do wiosny

w szeptach traw
w skrzydłach motyli
w strugach miłości
poczekam bez parasola
na nowy
- twój dotyk kropli

wiosenny powiew jutra
wystawia naszą cierpliwość
na
- pokuszenie

żywioły myśli
zmagają się z materią słowa

jak uwierzyć w życie?
- do pewnego stopnia

rozlega się w ciszy
i już nie jest ciszą

przeszywa głęboko
krzyżykowym ściegiem
urywa się nagle

- czy słyszysz

nie mogę cię pragnąć
tak mocno

dopiero przymierzasz sukienkę
jeszcze zima
płaszczem powiewa
spaceruje z mrozem pod rękę
a ty
burzą kwiatów
wybuchnąć nie możesz

więc ja
- złoty środek zażywam
i przyglądam się tobie

dotykam cię pragnieniem

powitajmy
wiosenne drżenie tysiącem
kolorowych oddechów
kwiaty rozkwitną nam w dłoniach
słowo przytulimy do słowa
chociaż chaotycznie w milczeniu pulsując

- kształt zapachu łąki przejmują

nasze słowa
jak ptaki szybują

nic się nie zmienia

łopot skrzydeł
który wiosnę zaprasza
dotyk piór w kolorze lata
kropla deszczu
którą z miłością przytulam
do twojego imienia

- nic się nie zmienia

poszłam tylko na łąkę
- tak dawno nie byłam

wśród kwiatów
przeszłości zapach poczułam
w zachwycie
zapomniałam o bieli sukienki

a kwiaty
zostawiły ślady
- jakby w podzięce

słowo
jak iskra myśli zapala

roznieca płomień przyszłego ogniska
gorącą
- trzymam w dłoni
zawieszona w próżni nadziei igrzyska

może wypuścić w uczuć przestworza
by ogniem wiecznym płonęła
lub
uśpić w popiele żywiołu
- by z próżni mnie uwolniła

jesteś refrenem dnia
- od rana do wieczora
nocy
- od zmierzchu do świtu

wyjątkowy
w swojej powtarzalności

dla mnie
niepowtarzalny

dziękuję ci za istnienie

kołysanie na fali wzruszeń
by za chwilę wstrząsnąć
- przenieść
nad klif odmłodzony
ujrzeć obrazy skrzywione

i ponownie przenieść w jutro
- jakże niewiadome

na krawędzi pocałunku
w sobie zaszeptani
on i ona
tak podobni

ogniem ciszy rozpaleni

kroplą wody
darmo gaszą płomień
- rozżarzonej ramy