Nie trzymasz za dłoń tych
co niechcąc odwracają wzrok od życia
nie widzisz tych zapadłych oczu
co jeszcze chcą marzyć
i uronić łzę szczęścia

nie zwilżasz kroplami nadziei tych ust
co nie zdążą powiedzieć kocham
nie liczysz oddechów z wiarą
że ten ostatni nie będzie ostatnim
.... [...]

Wiedziałeś, że przybiją Cię do krzyża
i sam podałeś im gwoździe

i tylko Ty wiesz dlaczego
Ty, niepojęty...

Lubisz patrzeć na wiatraki
- zbierają wiatr i mielą zboże
wiesz?
tam dobro staje się nawykiem

kim jestem? pytasz
i kładziesz ciszę na ustach zła
jak bohater w niemym kinie

uciekinier, odpowiem
z transportu zmęczonych aniołów
i ślepy i martwy i godny życia
i piękny i byle jaki...

drugim życiem
będziesz lubił patrzeć na wiatraki
jak zbierają wiatr i mielą zboże

ale tobie nie urosną skrzydła
bez powodu

( dedykowane pacjentowi po przeszczepie szpiku, który... uwierzył...)

Wynajęty kawałek ziemi
na czas nieokreślony

od łóżeczka po łoże od mocy po słabość

miliony retorycznych pytań
utopionych
w słowach mokrych od śniegu

i stoję
i patrzę
na niezręczne mijanie się ludzi
zakładam opatrunek myślom
na przytrzaśnięte palce

i coś wydziera się z piersi
pustka szczęście pustka rozpacz

nie wierzę i wierzę
że w niebie nie trzaskają drzwiami

I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

Są wiersze, które pachną
jak świeżo wydana książka
włożona do koszyka z jagodami

są te, niecierpliwe, zmęczone
co nie zapuszczą w sercu kotwicy
krzycząc o światło

I są zdania, wyczytane
żywcem obdarte ze skóry
strof cudzego życia

Nie byli dla Niego dobrzy
i nie są
uciekają i błądzą
za garść srebra sprzedają

a On wciąż do nich wraca
do lichego żłóbka

I napełnia ich spustoszałe serca
miłością

Smutną staje się chwila, kiedy już wiesz,
że nikomu nie jesteś potrzebny

serce jeszcze młode, a puste
nie ma komu snuć miłosnych opowieści
- milczy dobrymi uczynkami

wspomnienia, zamknięte w szufladzie
tęsknie wyglądają za światłem
- wyblakłe, nikomu nie służą

nie patrzę, gdy pomarszczone dłonie
z trudem chwytają powietrze

muszę już iść, ale wrócę
choćby po łzy, które schowałam
w Twoich oczach

( zainspirowane wizytami w Domu Spokojnej Starości)