I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

Są wiersze, które pachną
jak świeżo wydana książka
włożona do koszyka z jagodami

są te, niecierpliwe, zmęczone
co nie zapuszczą w sercu kotwicy
krzycząc o światło

I są zdania, wyczytane
żywcem obdarte ze skóry
strof cudzego życia

Nie byli dla Niego dobrzy
i nie są
uciekają i błądzą
za garść srebra sprzedają

a On wciąż do nich wraca
do lichego żłóbka

I napełnia ich spustoszałe serca
miłością

Smutną staje się chwila, kiedy już wiesz,
że nikomu nie jesteś potrzebny

serce jeszcze młode, a puste
nie ma komu snuć miłosnych opowieści
- milczy dobrymi uczynkami

wspomnienia, zamknięte w szufladzie
tęsknie wyglądają za światłem
- wyblakłe, nikomu nie służą

nie patrzę, gdy pomarszczone dłonie
z trudem chwytają powietrze

muszę już iść, ale wrócę
choćby po łzy, które schowałam
w Twoich oczach

( zainspirowane wizytami w Domu Spokojnej Starości)