Wiersze — marka

Co zrobię
gdy odjadą już
wszystkie pociągi
ze starego brukowanego peronu
na stacji ozdobionej chryzantemami
wspomnień

Ta ławka
na której nikt
nie przysiądzie
ta cisza wiklinowa
w której drżącymi rękami
wyplatamy koszyczki tęsknoty
schnące w południu bursztynowym

Wyludniony dworzec
to ludzka wrażliwość
rozdarta na dwie połowy
rdzą pokryte szyny
i światło na semaforze
czerwone...

25 lub 26.11. 2019 t

Pomóc ci
udźwignąć
piątą symfonię Szostakowicza
?
Na polu sierp w ręce
spieczonej brunatnej baśni
stary dom
który omijają ludzie
z duszą zapadającą się do wnętrza
zmurszałej wyobraźni

Nie dam rady
przełożyć tego na wiersze
wypowiedziane
zmartwionym językiem
na klęczkach

Byli starcy
i zapadł się świat
senny
w błocie przejęcia...

Przychodzi czas
że siadasz nad pustą kartką
z której poderwały się ptaki
i uleciały w błękit nieba
zostawiając po sobie
zimowy pejzaż pól po roztopach
z chaotycznie porozrzucanymi wierzbami

Graficzne uczuć ślady
na śniegu szarym
od sadzy
a za plecami kamienica
szczerzy zęby
nie myte od dekady

Czas przestaje cokolwiek znaczyć
gdy przysiadasz samotnie
między tłumami
miłość jest jak cukrowa wata
klejąca się do ust nieśmiało...

Małpkę akrobatkę wychylił
pospiesznie w bramie
a później bez ładu szedł
drapiąc się między pośladkami

Kamienica tłusta
od brudu i smutku
ale nad wyraz spokojna
spoglądała na niego
żółtej lampy okiem
przerażona na bruk [...]

Nic tak nie milczy
jak wyprane
schnące prześcieradła
w ostatni jesienny dzień
posklejany westchnieniem
babiego lata

Wystarczy stanąć
przed podwórkowym sznurem
jak przed białym ekranem
a wycieknie wyobraźnia [...]

W ogrodzie pada
po ramionach drzew
niebo
spływa wielkimi kroplami...

Zdarzył się cud
Edek
przestał pić
gdy objawił się mu święty
a miał on w oczach ból
pełnego agresji przedmieścia

Edek jak zdjęty z krzyża padł
na rozjeżdżoną ziemię
na wardze ma oparzenia ślad
po papierosie
palonym z przejęciem

Matce powiedział
że zostanie świętym
a ojcu stłukł butelkę z winem
teraz na mitingach jest liderem
i potępia bezgraniczne picie

Stał się człowiekiem szanowanym
terapeuta wita się z nim
jak z równym sobie
a na pikniku pije pepsi
potępiając cherry-colę..

To nie Bóg
na wysokościach
a w żółtym kasku robotnik
spogląda przez szczelinę w niebie
z gotowym do działania młotkiem

A pan tak
wpatrzony w niego
z przejęciem na czole
proszę się nie bać
nie spadnie
uderzając głową
o brązową poręcz

Los emeryta to miska
po barszczu czerwonym
i wymięta serwetka
ze startą szminką z ust Madonny...

Jest na tym dworcu bar
wypełniony kaszlem
półsennymi sylwetkami
w których rozwydrzone charaktery
targają emocje za włosy

Jedynie emotikon
ma radość
wpisaną w okrąg
i serwetki
na stolikach [...]

Andrzej miał schizofrenię
nawet w spoconych pachwinach
smutny z nostalgią na twarzy
pojechał do Harrisa

Okropny ból w oczach miał
a Harris ujął jego głowę w rękę
poczuł energii tyk
i ozdrowiał mdlejąc
w tłumie rozfalowanym
w sztormie nadziei

Gdy wrócił
to twarz inną miał
ale palił papierosy jeden po drugim
do mrocznego pokoju
wpuścił światło
oblizujące błękit
z firan powiek

Harris oznajmił w mediach
że leczy mocą demonów...

Kawa z tęsknotą

Już wyjdź
z ciszy
po poręczy cierpienia
na nów blasku księżyca
srebrzącego się
w ostojach snu

W wiklinie uczyć
wypleciony mały koszyczek
w którym zmieści się chwila
obok osiedlowej ławki
malowanej uczuciami w pośpiechu

Każdy ma jakąś drogę
w przyszłość
my jej nie mamy

Pusta filiżanka z zamyśleniem
w oddechu.

Pan z kolonialnego sklepu
mówi
że wszystko tu umarło
łącznie z radością
którą w plecakach zabrała młodzież
do Wrocławia

Kiedyś knajpy tutaj były
pełne
ale teraz nie ma gdzie
napić się kawy

Każdy żyje jak może
w szarych kamienic symbiozie
i obojętnego bytu parch
zdrapuje z twarzy dnia

Poza tym cisza
w palcach spokoju
płaski Jezus na krzyżu
wisi wycięty z kartonu.

Ona ma
tyle uczuć w sobie
cierpkość

On
pustkę w oczach
tak wielką
jak skraj oddechu
uczepiony welonu chmur

Jadąc zapomnianą drogą [...]

Niekiedy poezja
podrywa się jak ptak
a innym razem
więdną jej ramiona wśród ciszy

Jesienny obraz twojej twarzy
zatopionej w troskach
szarych jak pumeks
którym mój dziadek
usuwał wspomnienia
ze zrogowaciałych pięt babci

Bywają też chwile
nerwowe w sercu
i sennie powściągliwe
którym w żyłach drży czas
opleciony wiatrem...

Z perspektywy dnia śmierci
kiedy to bez walizek
i prostaty
człowiek wyjeżdżać zaczyna
to wszystko co było traci sens
nawet
tłusto wyposażona willa

On ma osiemdziesiąt sześć lat
i na czole pole nie zabronowane
jego śmierci czeka rodzina
bo to kłopot opiekować się starcem

Nikt mu tego nie powie
ale po co ma się męczyć
lepiej będzie jak odejdzie
bo całe oszczędności pójdą na pampersy

Wnuk dostał dwie dychy
i jeździ po dziadku czołgiem
na pancerzu pisze RUDY 102
ale on przegrywa wojnę.