Wiersze — marka

Jest miasto
a w nim ławka
samotna
nawet ptak
na niej nie przysiada

Mija ją
dziecko z lizakiem
czerwonym jak tarcza słońca
i lecą za nim osy
natrętne i żółte

Pod tą ławką
wątłym cieniem
zalega zwątpienie
pies mu plecy wylizuje
z wilgoci sumienia....

Niebo moczy usta
w czerwieni wina
rozkosze
w twoich oczach pływają..

Nie wygląda
jak cyrkowy koń
biegnący wzdłuż loży
chlapiąc z przyrodzenia moczem

To coś
zupełnie innego
on mimo swojego wieku
w skórze i jeansach
siedzi w mercedesie
z młodą panią [...]

Kluczy szczęk
jak w więziennych drzwiach
otwierające się do wewnątrz drzwi
to sąsiad wrócił
z nocnej zmiany
gdzie stróżuje by inni
mieli spokojne sny na twarzy

Zza ściany dobiega krzyk
i bluzgi na żonę
telewizor mordę drze
czy on nie śpi po nocce
(znak zapytania)

Po chwili wyszedł na rower
i pojechał w cholerę
żona niesie dwie torby ze sklepu
jak goryl ma przydługie ręce...

W tańcu
kobieta jest kwiatem
w objęciach mężczyzny
który subtelnie rozkwita
w milczeniu dłoni
wilgocią zlanych
sklejonych wzrokiem zmierzchu

W pościeli rozwiana
śmiało wiatr burzy w niej spojrzenie
dzikiej polany
okryta czarną pończochą
zastygła w woalce
słodkiego zapachu
skrzydełko zakreśla stopą...

W eleganckim mundurze
szczerząc białe zęby
niemiecki SS-mann
strzelił w głowę kobiecie
a później jej mężowi
przed domem

Gdy tak na śniegu
leżeli jak kłody
to raczkujące dziecko
z przerażeniem w głosie [...]

Depresja
teraz to takie modne
celebryta w wymiętej koszuli
opowiada jak stanął na nogach

Cztery razy w miesiącu
spotkanie z uroczą terapeutką
w skórzanym fotelu
za jedyne tysiąc dwieście złotych
nie refundowane z NFZ - u
[...]

Pamiętam kolegę
był chudy jak patyk
podobny do strachu
na wróble
w przydużej koszulce
targanej wiatrem
stał w bramie ziejącej nudą

A teraz tak przytył
jak balon pierwszomajowy
leniwie w fotelu błękitnym
zalega z piwem i kotletem schabowym

Pracuje za dobre pieniądze
i tak żyje
dom pobudował na wiosce
by nie siedzieć w miejskiej padlinie

Dobre czterdzieści lat
upłynęło
od czasów szczenięcych
z jego twarzy znikła radość
ale King kong nadal w telewizji leci...

Nie wysypuję do śmietnika
popiołu
po wczorajszym dniu
nie mam pieca
ale wynoszę worki foliowe
butelki
odpady organiczne
twoje podpaski

W czynszu
płacimy za wywóz śmieci
naszych uczuć
cichych dni
splunięć

Szkoda
ale nie można wynieść
wisielczej atmosfery
żałuję
wybrałem z kuwety
kocie odchody
i już nawet nie protestuję..

Tyle skrawków papieru
w pamięci
tyle milczenia
obłok roztarty po niebie
westchnieniem
a pod nogami
niecierpliwa ziemia

Tak jej na imię
Tęsknota
[...]

Mam nadzieję że uchroniłem cię
przed światem złym
tęsknoto
gdy w grubych
nieczułych murach
z lamperią niechlujną
szłaś
w półśnie
zobojętniała

Pamiętam
jak rysował się w tobie uśmiech
i spokój

Słowa i dłonie
chowaliśmy przed światem
i był tylko milczący prostokąt
duszny
nakryty ceratą pod łokciami

Już nie suszymy
na zimę lipy
w letni wieczór
pachnący spokojem

Teraz
na wszystko są syntetyczne
tabletki
syropy barwne jak tęcza
lepkie i słodkie

Pamiętam jak z mamą
w płóciennej torbie
nieśliśmy kwiaty lipy
znad rzeki
zawiłej w błękicie nieba.

Świece ściekają woskiem
po bladych ramionach ciszy
w pokoju
pomalowanym nostalgią
przed akwarelą samotności

Od tygodnia
nie myła głowy
i w łące tłustych traw
obumierają świerszcze
porzucające [...]

Tak budzi się lęk
w drgających
piorunochronach
napiętych
jak struny głosowe topielca

Noc
rozdarta ostrzem księżyca
pędząca tabunami chmur
skłębionych w kropidło egzorcysty
opętanego demonem

Uczepione balkonowego
wieszaka na pranie
fikołki kręcą klamerki
kolorowe jak mania
w lejcach
dwa płowiejące konie
ulatują mglistymi grzywami w niebo
jak srebrzysty pełni oddech
plączą się zapomniane sny
w grafitowych krzewach
rozwydrzonej podmiejskiej łąki...

Ewa twarz
abstrakcyjnie ma
pomalowaną
zbyt śmiało szminką
i tęczowymi snami

Poprosiła mnie o dwa złote
bo brakło jej
do wina
by zatęchłą rozpacz zapić

Przed galerią handlową
jest inny świat
tu ludzie wynoszą torby
ze szczęściem na twarzy
siłę daje im markowa odzież
i metki z wysokimi cenami.