Wiersze — marka

Jan Kowalski
napuścił samotności do wanny
dodał olejku goryczy
zapalił gromnicę
i zanurzył się w milczącej cieczy

Słuchał jak woda
poniewiera się w spłuczce [...]

Świętemu z obrazka się przytyło
choć wygnieciony w książeczce
to dobrze mu na twarzy
pyzaty

Joanna karmi go
chlebem ze smalcem
w czerstwy wieczór
powleczony pajęczynami

Ludzie mawiają
że pogalopowała jej wyobraźnia
na peryferia miasta
a tam na wysypisku śmieci
w starej pończosze
życia sens znalazła...

W oczach tęsknoty łzy
grube jak szkło
cieknące po policzku

Na ławce kwiat
pochwycony w pośpiechu wiatrem
słowa szare
i serce zawinięte w gazetę
przeciekające plamami
przez reklamowe zdjęcie

W życiu zostaje alejka
tęskniąca
i nic więcej
nic więcej...

Zbocza gór porudziały
świt jeszcze nie nadszedł
i tylko wyobraźnia
rysuje zakos ugrowej dali

W tę noc
przy kuchennym stole
z czystkiem
zaparzonym na wytchnienie
siedzę
jedząc słodką bułkę
z serem przyklejonym
do podniebienia marzeń

Wypiję napar
bo co mi zostało
do słońca promieni
przytulę twarz
przysiadła obok przykrość
w starej kapocie
i z kości obgryza żale

W barwnej sukience
jesień słota
tańczy w błękicie nieba
welon mgły łasi się do jej nóg...

Poranek mordę drze
o lasce za cieniem
poszedł starzec
w torbie butelki
dzwoniły mu na zmartwychwstanie

Niedaleko wydm
utonął ksiądz
wezwano na pomoc
helikopter pomarańczowy
który odleciał pusty
zostawiając go jak dorsza
na plaży
w worku foliowym

Kolejna tragedia
mieszkańcy Łeby są wstrząśnięci
a turyści jak stonka
na fali lepie

Widziałem trzech mężczyzn
z noszami
nieśli je dla niego
zachodziło piękne słońce
w dali
pod czerwoną wstęgą...

Bóg patrzy na nich
bez zmarszczek na czole
z obojętnością
na ludzkiej twarzy

Siedzą na murku
klatki schodowej
pod nimi pies [...]

Trylinka
pod nogami szara
sponiewierana gazeta
rozdeptana jak tęcza barwna
z brudnym charakterem

Dzień który mijamy na ulicy
w pędzie
nieuwadze twarzy starszej kobiety
z butelkami na sumienie
drżące
obejmujące się rękami
po utracie młodości

Te miejskie autobusy
wypchane sylwetkami
wszystkie są w garniturach
szarych
z okropnymi zawistnymi teczkami...

Jest jak ptak
wypełniony milczeniem
spłoszony z gałązki snu
ubrany w korale porannej rosy

Sukienką błękitu nieba odziana
smutna
w piórkach
ze sklepu
z odzieżą używaną
wrysowana w ramy istnienia
korytarzy wypełnionych
obojętnym czasem

Przy szpitalnym stoliku
leży nów
nakryty ceratą drżenia
życie to ciągły ból
pokryty uśmiechem
od niechcenia....

Słońce
blaskiem w ogród wlane
przez milczące drzewa
szept liści złotych

Samolot
jak igła
wbity w oko błękitnej dali
zostawia za sobą
rozpięty błyskawiczny zamek
w obłoku białej bluzki

Stoję pozbawiony siebie
w ciszy grającej na rąbku radości

Pod nogami w bruku
tarza się gazeta
z twarzą seksownej
Marilyn Monroe...

Gdy przychodzi noc
jak stara bluza
znoszone buty
siada w kącie życia
z drżeniem na ustach

W kieszeni wije się rozpacz
która nie pozwala wstać
ból w ciąży
siedzący na ławce
o zachodzie słońca

Wzejdzie księżyc
krwisty
w zimnych obłokach
relanium
poplątane usta
komunijny łańcuszek z Maryją
o smutnych oczach...

Jesień w zamyśleniu nosi
smutek w dłoniach
uśmiech
jak skupienie cierpki

Liście jeszcze nie opadły
na milczącą ziemię
jest powściągliwość w alejkach
wciąż bezbarwnych
którymi idzie o świcie
z garścią tabletek

Zwykły płaszcz
torebka w kolorze sennym
reklamówka z kosmetykami
i więcej nie ma niczego
w nieczułym świecie

kwiaty...

Bez niej ukwiecone łąki
wylizane porankiem
nie smakują jak radość

Dwie filiżanki
oklejone wspomnieniami
o świcie w miejskim pejzażu
na stoliku przed kawiarnią
muśnięte szeptem szminki
zamyślone na tęsknoty skraju

Jeszcze pospieszne sylwetki
z torbami do pracy
w popelinowych płaszczach gnają
kot wylizał z miski
resztę uczuć
przysypanych wspomnieniami...

zamglony i zaspany

Gliniany kubeczek
na stole w plamy
malował go dla niej
ale odeszła
w srebrzysty znój
i nastała cisza
rodząca wewnętrzny chaos
[...]