Matki niosą z rynku
torby z zakupami
fioletowe żyły z ich rąk
ściekają do żyłkowej siatki

Żony ze szmatą w rękach i pokorą na twarzy
ścierają podłogi
i zaciskają zęby
na szyjach mają ścięgna
wyeksponowane

Kochanki zakładają
nogę na nogę
w pończochy odziane
szminkują usta
dostają kwiaty
za noce nieprzespane
orgazmy udawane
przesłodzone poranne kawy...

Szewc z przedmieścia
Edward
chudy mańkut po Heinego i Medinie
przyśnił się mu w nocy
złoty teks

W życiu zamiast perfum
miał woń z wkładek
i sodki butaprenu szept
a w pamięci złoty teks
wielki jak kowala pięść [...]

Wyprowadzam wiersze
jak grube wszy
na czarnym pustkowiu
podszytym krwią
wśród rozdeptanych gnid

Niebo nerwowe
i poszarpane
przetacza się kołtunami
siwych chmur
podświetlonych łuną miasta

Na krzyżu wisi
zardzewiała podobizna Jezusa
wiatr targa go za ramię
zapraszając na zmartwychwstanie

U stóp blaszanej postaci
kobieta z psem
owinięta w ponczo
znudzona patrzy
w dali kołyszą się latarnie
imitując gwiazdy...

Jak stłoczone brojlery
przerażone brakiem światła
w dusznym kurniku świata
dusimy się
przerażeni
w wilgotnych szmacianych maseczkach
unikając wirusów

Nad powierzchnią wody
unosi się duch boży
i rozrzuca znaczone karty [...]

Słońce za chmurami
mróz wydyma policzki
dmucha siwo
klamerki na balkonowych drutach
zmarznięte tańczą Kankana...

Widzę krajobrazy
płaczliwymi włosami wierzb
opadające leniwie
na kamienne ramiona snu

Miasto wykluwa się
z wielkiej jaskrawej gnidy neonu
w którą wbija się
autostrada jak nóż
ostrzony determinacją

Jeszcze przydrożny bar odwiedzamy
ze zmęczeniem na twarzy
i smutkiem kawy

Niebo rozlane w różowym zapachu
rzeczywistości
z miłości obranej

Drzewa dźwigają jemioły
zaspane

Chodnik oddycha szaro
betonowymi płucami podwórza
między szczelinami język
zlizuje krople
grudniowego deszczu
szarzyzna
wynoszę śmieci jak wspomnienia
wrzucam do czarnej dziury śmietnika
a one trzymając się zębów
zmarzniętymi rękami walczą

Dziecięcy kolorowy ogródek jordanowski
oklejony taśmami
zabiera ostatnie wyrazy radości
skryte pod szmacianymi maseczkami.

W wielkiej blaszanej hali
produkowane jest nieszczęście
ludzie jak automaty
ze skanerami
krążą w obłędzie

Każdy jest tylko numerem
z narysowanym uśmiechem
na twarzy
ma za złotówkę obiad
i darmowy dowóz do pracy

Jakie to szczęście
że w wielkim kryzysie
za trud i wysiłek
zjesz kiełbasę z ryżem

Nadchodzi jednak kres
świata fatalnego
pożre to wszystko ogień
dla rachunku równego...

Trzy wrzeciona
w różowym suknie
kręcą się na niebie

Szczerbate dziąsła ziemi
drapią pazurami świt
lampa na skraju ściany
razi jednym ślepiem
jak Cyklop olbrzymi
przysłania brzask

Kurze łapki drzew
jak w garmażeryjnym sklepie
leżą na białej ladzie języka
ktoś je dokładnie naniósł na płótno
marzenia rozczochrał

Sylwetki ludzkie
zlane z przedmieściem
człowiek jest punktem
w narkozie dali
jesteśmy tu czy to jedynie miraż
rzeczywistości mętnej
fatalnej

Popołudniowe słońce
przeciska się między konarami
śpiących drzew
srebrzyste promienie
obtoczone w złotej panierce
ciepłego brokatu
pulsują jak strzały
w krystalicznej wodzie
miedzy pstrągami

Zima

Ludzie stoją za szlabanem
w maseczkach
oddychają niepokojem
przejechał pociąg
podniosła się rogatka
przeszedł człowiek o kulach
zionący alkoholem...

21-12-2020 r
Na przejeździe kolejowym
w Bolesławcu.

W filiżance kawa
a na jej skraju
czerwone usta
i papieros do twarzy
brunatny jak pył na bruku
w Bogatyni

Ona jest pokrzywdzona
jak larwa w kokonie
samotna
kawiarniany gwar
i ogólna rozpacz

Ktoś z balkonu
krzyczy hasła wulgarne
ściekające po markizach
spadające na bruk
zadeptanie
nie zauważone

Co będzie (znak zapytanie)
myślnik porzucony
i poranne mętne miasto
z pijanym tramwajowym torem
na przedmieściu Bytomia

W tym dzikim
zakrzaczonym pejzażu
drga samotna iskra
to oszroniony trakcyjny drut
pantograf ze szronu wyciera

Na zaparowanej szybie wagonu
mróz namalował twarz Jezusa
który patrzy spokojnie na koksownię
i wielką siarkową chmurę...

Szare osiedle otulone zimową ciszą
z otwartych ust kominów
spoglądających ze zdziwieniem w niebo
ulatuje sadza

Trzepak z uwiązaną brzozą
która już nie jest biała
na jej palcu zawieszony
liść złoty
zgnił
z tęsknoty za śpiewem lata

Kobieta w podomce
z maseczką na twarzy siwą
trzepie z roztoczy dywan
podwórze chłostają wymierzone
policzki echa
i zanikają w bramie
gdzie znudzony pijak
prozaicznie się odlewa

Boże
oby w przyszłym roku
nie brakło nam chleba...

To jest propaganda
w Anglii szczepią staruszkę
na covida
pewnie witaminami
po których Anglicy się zaszczepią
i będą zdrowieć śmiali
Słowian zaszczepią w lutym
widzących jak świat zdrowieje
nie będą mieć obiekcji
ale zaczną później umierać uśpieni

Tak jak gorszej jakości żywność
jest w sklepach dla Europy środkowej
tak wstrzykną biedniejszym śmierć
na mięśnie naprężone

Plan jest doskonały
i propaganda światowa
najpierw zasiać strach
a później śmierć
i bawić się w Boga...

Jesień stała się spokojna
przestała krzyczeć
zrzuciła barwne palto
i stanęła w popielatej halce
pełnej mgły

Niebawem otuli ją zima
chłodnym ramieniem
czerwony dywan
usłany przez buki
zmrozi szronu językiem
wyostrzy żyły
spijające ziemię
zamyśloną w bólu

Brzozy sięgają dna stawu
i spokojnie się czernią
obłoki zmarszczyły czoło błękitu
zamyślonemu niebu...