Przez pejzaż
wpadł anioł

męczył się cały
w klimacie pleśni
w pocie

nagle dostał
ampicylinę - i tchnął
w życie entuzjazm

pod niebo
uniósł się szpital
i okoliczne szambo...

22 01 1994

Rwiemy nasze listy
na słowa
szepty
myśli

I tylko
tętent serca
w drgającym ciele
błotnisty oddech
sumienie

A przecież lato
w wiośnie
przechadza się sennie
bez daty

Leży kot
z języczkiem wywalonym
pazury wystawia z łapy...

Rzygają mądrze
w dobrym guście

ich koledzy też...

za młodu też...

rzygają chłodem
i są jak świnie
są po prostu
pod budką z piwem...

16 03 1994 r

Ktoś kichnął
zza maseczek
wyglądają przerażone oczy
jak w czasie pandemii
chory może jeździć pociągiem
?
Ktoś pierdnął
nikt nie protestuje
wiatry nie zarażają
a przynajmniej
naukowcy tego nie potwierdzają

" W trosce o pasażerów zdrowie,
obowiązuje nakaz noszenia maseczek
od szesnastego kwietnia"

Kobieta z bukietem róż
jedzie pożegnać
zmarłego teścia

Ktoś w pociągu smarka
i mówi boże
nie ma powietrza
w szczelnym wagonie...

Mój znajomy fryzjer
zachęca bolesławian
do szczepień covidowych

Gdy zaszczepią się to wyjadą
na wakacje
w ciepłe strony
i qadem rozryją pustynię
aż tubylcom opadną szczęki
i wykrzywi ryje
[...]

Z dzieciństwa pamięta
światła blask
który od niechcenia
ściekał po wytartej poręczy
karminem wypłowiałym

Któregoś dnia wściekły na życie
powybijał tej poręczy zęby
nogą
kopiąc w spróchniałe tralki
[...]

Rankiem głowy
chowają w skrzydłach
pełne milczenia i snu

Tak powstają
gromady słów

Wczoraj wyłowiono człowieka
z zakola rzeki
łysiejącego brzegu
gdzie trawy spływają oddechem
na cierpki wody szept

Wykrakały go wrony
czterysta metrów niżej
a w górze zostawił rower
była straż pożarna
z wielkim kogutem
przewracającym jaskrawymi oczami

Wynieśli go śliskiego jak karpia
z mętnej otchłani
ptaki na drzewach śpiewały wiosnę
głosami pięknymi jak maki...

Z tego miejsca widać
neonowe miejskie papugi
młode mewki
trące kolanami o rajstopki
i dziadków
którym uciekły wszystkie sny

Ulicy bruk
dalą wypluty
w słońcu gubi żebra jaskrawe
zawinięte na palec
jak precelki solone

Miasto ściągnęło maseczkę
i pokazało się wiosenne życie
bratków kaskadę
w tęczy soczystej
a i platany otwierają pięści
by zielenią wylosowaną
zachwycić pieszych...

Jest miłość
wyciśnięta jak cytryna
dwie kostki cukru
na schyłku spodeczka
i wyssana kłami wrzątku torebka
z piętnem odrzucenia
w głodnych oczach

Stół nakryty ceratą
krzesła plastikowe i wyplute przez okna firanki
a ulicą płynie pierwszomajowy pochód
w ciszy
przerywanej sporadycznymi słowami

On górnik
z kopalni Konrad
w odświętnym siedzi mundurze
restauracja jest jeszcze pusta
ale ożyje po majowych demonstracjach...

Dzięki jego miłosierdziu
wylewającym się na bruk
mogą żyć w firmie robotnicy
o żeliwnych rękach
wykuwających stal

Dzięki jego opieszałości
znowu poleją się łzy
i przybity człowiek wyjdzie za bramę
z papierami w garści
wypluty jak brzoskwiniowa pestka
na pochmurną ziemię

A on
w radosnym geście
podawanych rąk
będzie składał życzenia
spokojnych świąt
i opłatek
przy suto zastawionym stole pęknie

Dał na święta talon
wspaniały człowiek
oby sukinsyn po nowym roku nie zwolnił...

Ty aniołku
stój obok okna
w kącie
a ty
alkoholiku
w kusym sweterku
odlewaj się do żeliwnego zlewu
na klatce schodowej

Zlani mrokiem
zielonymi lamperiami
którym ktoś
obtłukł paznokcie młotem
marszcząc czoło zwyrodniałe

Ty aniele
stój boś w ciąży
w białej haleczce z firanki
a ty wujku
zapnij rozporek
i idź się wyżyj
do uległej kochanki...

On - przodownik pracy
ona proletariuszka
po pracy w hipermarkecie
w podskokach do łóżka

Na przepoconym prześcieradle
kładł ją a ona jęczała
wiła się pod nim jak żmija
i niezdarnie paznokcie wbijała

Nie było podwiązek
ani pończoszek
a bielizna z Chin
w biedronki i kropki

Jednak akt typowo namiętny
ze znacznym - na czole - potem
później się pobrali
w ciszy i spokoju
byłem u nich świadkiem
jako symbol dobrobytu i wzorowy pracownik