marka

Chodzą
w markowych garniturach
pod czerwonym krawatem
głodni

Jeszcze resztka drogiej wody toaletowej
przypomina świetlane czasy
ale gruźlicy dostała harmonia
i wydaje koślawe dźwięki

Kryzys [...]

W elektrycznym zespole trakcyjnym
z poderżniętym nasieniowodem
stoi życie

Już nic z tego nie będzie

Składu nie nawodnili
walę stopą w pedał
(perkusja gra)
na klapie wiszą odchody
pod którymi wiją się tory

Jakaś kobieta
z papierosem w zębach
nosi we włosach
ubiegły tydzień sklejony

Tutaj święty nie zagląda
żaden
jestem pewny
że będzie się brzydził
zajść w nasze strony...

W kamienicy
tak
w tej szarej
posmarowanej wilgocią
posypanej cukrem
po maśle zjełczałym

W tej kamienicy
na korytarzu
zamalowanym grubo
olejną farbą [...]

Raz w tygodniu
poza twoimi ramionami
z brzozą rozwichrzoną
jagodzieją usta
wargi pod oddechem lepkie bywają

Jest wtedy cisza
poranka
i zaczyna się pojawiać
problem opakowań wtórnych
rozciągliwych od snu

Obok jest fabryczna hala
gdzie ciągły szum
taniec fiolek
na produkcyjnych taśmach
wszystko oprawione
w eklektyczny ornament
naszego świata
rażącego neonem...

W twoim głosie
wygrzewa się jaszczurka
na progu polany
gdy opowiadasz
jak kładziesz się do snu
w czerwonych jak rewolucja szpilkach
ale czy w halce
spokojnej
pospinanej koronkami
przepuszczającymi zapach ciała
czy w pończochach
(znak zapytania)
a może tylko w roztargnionych włosach
galopujących wśród zmarzniętych ramion
pokrytych patyną
nieśmiałego księżyca

Czy pijesz herbatę
a może wino z lampki
sięgając wyobraźnią świtu...

Jego ojciec pije wódkę
a on jak struna głosowa
drga nerwem na skroni
kopiąc piłkę
o zmurszałą ceglaną ścianę
w podwórkowej pustce ulicy Garncarskiej

Robert na trzecim piętrze
poniemieckiej kamienicy
rysuje się jak rozchwiany ząb
w dziąsłach szkorbutem spowitych [...]

Ulica
ma mokrą twarz
smutny oddech
przelany przez zimny trzepak
poobgryzany z farby
szczęką czasu
sztuczną jak uśmiech oszusta

Wynoszę dzień do śmieci
otwieram plastikowe usta
w kontenerze
i wsypuję w gardziel
posortowane odpady

Później wracam z wiadrem
opustoszałym
wypchanym echem
na schodach mijam sąsiada
z menorą i wiadrem w ręce
z którego ulewają się śmieci
na zakręcie

Mamy na twarzach z uśmiechem maseczki...

Niebo jak tafla lodu
w plastikowej beczce
wydyma policzki
rozpycha się zrogowaciałymi łokciami
w których zasnęła ruda zima

Miasto pod stopami leży
w czarnych żyłach
krążą jaskrawe krwinki
świecące żółtymi oczami
trzęsą się na progu
blaszane karoserie

Nikt nie chodzi
ulicami miasta
jest cisza
od tylu dni
parchaty pies
zamiata świat
ogonem propagandowej
zarazy...

Jest cisza
w łazience schowany czas
obgryza paznokcie snom

Absorpcja
to sugestywna krzywa
której nie sposób unikać
ale można zachować świadomość
i odepchnąć fałszywe sny
wykreowane przez zwierciadła
obłudnej rzeczywistości

Kiedyś głoszona że na zachodzie
jest źle
i ciemiężeni robotnicy umierają w jarzmach głodu
za żelazną kurtynę ktoś przerzucił kolorowy katalog
wysyłkowego handlowego domu
i podważył szary sen
tłoczony do umysłów
żeby nie odsłaniać zasłon
i nie przebudzić się
"-Zostańcie w domach,
zadbajcie o swoje zdrowie i zdrowie bliskich..."
Sączy się głos z białego megafonu...

Lubię ciasto i sny
kaprysy nowiu
zaplątane w gałęzie drzew
rozedrgane na wietrze
śpiewy wiatru
poszczypywanie ptasie
czeremchy upojny czar
w wiosennym welonie skryty

Papier toaletowy
to zegar biologiczny
pod ręką człowieka
i oddech starej kamienicy
zatęchłym słowem
z korytarza

Dobrze byłoby się zapić
na rogu Warszawskiej i Garncarskiej
ale nie ma nikogo
w monopolowym na Gdańskiej...

Kolejny raz upamiętnialiśmy
śmierć Jezusa
był na ziemi
ponad trzydzieści trzy lata
i zabili go faryzeusze

Brzozy puściły listki
sok im w kolanach gorzknieje
miasto choć zlane słońcem
drży puste przed pandemią

Jedynie mijana na krzyżu
podobizna Jezusa
trwa niewzruszenie
z tym samym cierpieniem
choć ciernie tego roku ma
z koronawirusa...

Marzy mi się
kolorowy latawiec
zanurzony
w błękicie nieba

Miasto dusi się
pufa rybim oddechem
z zakopconych płuc
od smogu włosy siwieją
nawet rozbrykanym snom

Lubimy na wiosnę bzy
upojone zielenią
roztargnione śpiewem ptaków
dostojne...

Jest miasto
a w nim ławka
samotna
nawet ptak
na niej nie przysiada

Mija ją
dziecko z lizakiem
czerwonym jak tarcza słońca
i lecą za nim osy
natrętne i żółte

Pod tą ławką
wątłym cieniem
zalega zwątpienie
pies mu plecy wylizuje
z wilgoci sumienia....

Niebo moczy usta
w czerwieni wina
rozkosze
w twoich oczach pływają..

Nie wygląda
jak cyrkowy koń
biegnący wzdłuż loży
chlapiąc z przyrodzenia moczem

To coś
zupełnie innego
on mimo swojego wieku
w skórze i jeansach
siedzi w mercedesie
z młodą panią [...]