W wielkiej blaszanej hali
produkowane jest nieszczęście
ludzie jak automaty
ze skanerami
krążą w obłędzie

Każdy jest tylko numerem
z narysowanym uśmiechem
na twarzy
ma za złotówkę obiad
i darmowy dowóz do pracy

Jakie to szczęście
że w wielkim kryzysie
za trud i wysiłek
zjesz kiełbasę z ryżem

Nadchodzi jednak kres
świata fatalnego
pożre to wszystko ogień
dla rachunku równego...

Trzy wrzeciona
w różowym suknie
kręcą się na niebie

Szczerbate dziąsła ziemi
drapią pazurami świt
lampa na skraju ściany
razi jednym ślepiem
jak Cyklop olbrzymi
przysłania brzask

Kurze łapki drzew
jak w garmażeryjnym sklepie
leżą na białej ladzie języka
ktoś je dokładnie naniósł na płótno
marzenia rozczochrał

Sylwetki ludzkie
zlane z przedmieściem
człowiek jest punktem
w narkozie dali
jesteśmy tu czy to jedynie miraż
rzeczywistości mętnej
fatalnej

Popołudniowe słońce
przeciska się między konarami
śpiących drzew
srebrzyste promienie
obtoczone w złotej panierce
ciepłego brokatu
pulsują jak strzały
w krystalicznej wodzie
miedzy pstrągami

Zima

Ludzie stoją za szlabanem
w maseczkach
oddychają niepokojem
przejechał pociąg
podniosła się rogatka
przeszedł człowiek o kulach
zionący alkoholem...

21-12-2020 r
Na przejeździe kolejowym
w Bolesławcu.

W filiżance kawa
a na jej skraju
czerwone usta
i papieros do twarzy
brunatny jak pył na bruku
w Bogatyni

Ona jest pokrzywdzona
jak larwa w kokonie
samotna
kawiarniany gwar
i ogólna rozpacz

Ktoś z balkonu
krzyczy hasła wulgarne
ściekające po markizach
spadające na bruk
zadeptanie
nie zauważone

Co będzie (znak zapytanie)
myślnik porzucony
i poranne mętne miasto
z pijanym tramwajowym torem
na przedmieściu Bytomia

W tym dzikim
zakrzaczonym pejzażu
drga samotna iskra
to oszroniony trakcyjny drut
pantograf ze szronu wyciera

Na zaparowanej szybie wagonu
mróz namalował twarz Jezusa
który patrzy spokojnie na koksownię
i wielką siarkową chmurę...

Szare osiedle otulone zimową ciszą
z otwartych ust kominów
spoglądających ze zdziwieniem w niebo
ulatuje sadza

Trzepak z uwiązaną brzozą
która już nie jest biała
na jej palcu zawieszony
liść złoty
zgnił
z tęsknoty za śpiewem lata

Kobieta w podomce
z maseczką na twarzy siwą
trzepie z roztoczy dywan
podwórze chłostają wymierzone
policzki echa
i zanikają w bramie
gdzie znudzony pijak
prozaicznie się odlewa

Boże
oby w przyszłym roku
nie brakło nam chleba...

To jest propaganda
w Anglii szczepią staruszkę
na covida
pewnie witaminami
po których Anglicy się zaszczepią
i będą zdrowieć śmiali
Słowian zaszczepią w lutym
widzących jak świat zdrowieje
nie będą mieć obiekcji
ale zaczną później umierać uśpieni

Tak jak gorszej jakości żywność
jest w sklepach dla Europy środkowej
tak wstrzykną biedniejszym śmierć
na mięśnie naprężone

Plan jest doskonały
i propaganda światowa
najpierw zasiać strach
a później śmierć
i bawić się w Boga...

Jesień stała się spokojna
przestała krzyczeć
zrzuciła barwne palto
i stanęła w popielatej halce
pełnej mgły

Niebawem otuli ją zima
chłodnym ramieniem
czerwony dywan
usłany przez buki
zmrozi szronu językiem
wyostrzy żyły
spijające ziemię
zamyśloną w bólu

Brzozy sięgają dna stawu
i spokojnie się czernią
obłoki zmarszczyły czoło błękitu
zamyślonemu niebu...

Zacząłem pić piwo
w małych lub średnich ilościach

Ten obraz u mojego dziadka
z Jezusem
w kosmonauty kombinezonie
na podeście obok
pojazdu międzygalaktycznego
o niebotycznej wielkości
chodzi mi po głowie
[...]

Poranne niebo
przeciągnięte różowym obłokiem śluzu
jak kisiel smugę ciągnie
wśród turkusowych żył pękniętego nieba

Dwie pałki drzew
jak szczotki do mycia toalety
najeżone graficznie
wciskają się w symfonię upławów
przestworza istnienia
i nagle grafiką staje się płot
i każda myśl sumienia
jaskrawość wylana na twarz
rozpala wnętrze człowieka

Spluniętych liści
szelest pod nogami
brązowy w oddechu
tonie w kałuży
świeci na murze zaspany halogen
w czerwonej czapce biegnie sportowiec....

W wieku XXI
w najpiękniejszy dzień lata
podwórza zmarły.
Już nie słychać na nich gwaru dzieci
siedzą z chipsami przed komputerami.

Z żalem powiadamia Kowalski Jan
z zaniepokojonymi sąsiadami.

Na wejściowych drzwiach schodowej klatki
wisi klepsydra ze śmiercią sąsiada
zaraz
który to był -?- osiemdziesiąt dwa lata
pyta żona

Jest tu tylko czternaście mieszkań
ale ten jakiś obcy

Zatrzymała się sąsiadka
ale też nie kojarzy
może całe życie przed telewizorem spędził
i nie mijaliśmy się na klatce

Nie z sześć, nie tu i nie tam
to gdzie mieszkał
jak wyglądał ten pan

Po wyłożeniu zakupów wyjrzałem przez okno
na podwórze w jesiennym słońcu skąpane
kiedyś bawiło się tu tyle dzieci
a teraz jest martwe...

Przy miejskiej bibliotece
w Bolesławcu
przysiadły na ławce dwie
dwie zakochane latarnie
jedna na ramieniu drugiej
położyła głowę i siedzą zakochane

Stanąłem obok i obserwuję ludzkie reakcje
"Ale czadowa k..."
jakiś młodzieniec wyraził swój zachwyt
do zakochanej
która odciąga go za ramię

Od strony muzeum kobieta o kulach
z wnuczką się zatrzymały
"Ładne" - mówi dziewczyna
"Mogli zamiast ławki łóżko postawić, żeby kopulowali"
zniesmaczona emerytka dodaje
i idą dalej...

W ogrodzie
przeszywający chłodem
listopadowy poranek
ławka przy stoliku
i mieniąca się w szronie brzoza

Siadłem żeby zjeść chleb
robiony w pośpiechu na śniadanie
a obok na kierownicy roweru
przysiadł gil i wesoło patrzył na mnie

Uskubałem mu chlebka
i położyłem na stole
podszedł ufnie, spojrzał na mnie
i chwycił śniadanie w dziobek

Popatrzył na mnie i odleciał
taki spokojny i nie spłoszony
słońce filarami przebijało się przez wierzbę
i grzało liście pomalowane szronem...

Wujek Andrzej był człowiekiem
z filcu
w sztruksowej marynarce
koloru rudego
siwy za młodu
z fryzurą przeczesaną wiatrem
w spodniach z jeansu Elpo Legnica
i koszuli w kratkę

Gdy wypuszczał z papierosa dym
przez żółte zęby nikotyną spatynowane
trzymał papierosa w brunatnej lufce szklanej
ulepszonej filtrem z waty

Jego suczka Aza stała się
biernym palaczek
legowisko miała w skromnej kuchni
na plecionej wycieraczce

Wujek Andrzej słuchał jazzu
i muzyki poważnej
czasem jego dom
wypełniał Lutosławski
charakterystycznymi Łańcuchami.