Wyjdę do parku
pooglądać zmartwione drzewa
zajrzę im w gęby
rozdziawione
w oczy bukom spojrzę
koszmarne
i porozmawiamy o ciszy
banalnej
z nietrzeźwym na ławce czasem

Park mojego dzieciństwa
ma inny wymiar twarzy
pijackie sylwetki na ławkach
inne
i szczątki ludzkie
nie te same
pod nogami

Jesienią lipy i dęby
na tle kamienic są szare
ruch na ulicy większy
jak przed laty...

Na murku przed blokiem
obok zniszczonej ławki
chwiał się zagłodzony bezdomny alkoholik

Nieśliśmy z żoną torby
ze sklepu
pełne jedzenia

Później zniosłem mu
chleb i kotlety mielone
sok z winogron do popicia
melancholii

Myślałem o dzieciach
z Afryki głodnej
które zasuszone jak żeberka
w bio odpadach
przestały liczyć na pomoc świata...

Problemem Zenka
jest grzybica paznokci
reklamowane preparaty
pomogą w osiągnięciu radości

Gdy już zniknie z palców
problem międzynarodowy
to skorzysta z miejskiej pływalni
z podniesioną głową

W jacuzzi zabawi wiotczejące emerytki
żartem obrzydliwym
puści oko do młodej ratowniczki
i poprawi slipki

Postawi nogę na ławeczce
w nowych klapkach z internetu
pokaże w barze białe zęby
i napiwek zostawi kelnerkom

Gdyby nie poradnik dla kobiet
to żyłby nadal w ukryciu
teraz ma piękne paznokcie
antygrzybicznym lakierem pokryte...

Noc rozpościera nietoperze skrzydła
plątanina fioletowych żył
w blasku miejskiej latarni
wije się w bólu istnienia

Niedoskonała ta czerń
i wisząca otchłań nad głowami
świat kończy się na rogu
gdzie drżącą ręką nie sięga słup światła
przeszywający mgłę pazur latarni

Tak oto jesień kipi pijana
z papierosem przy ceratowym obrusie w barze
ma podkrążone oczy
nad powieką pieprzyk
i zapałkę tlącą się w garści...

Kamienica
nie jest biała ani czarna
jest brudno-szara
pęczniejąca nie mytymi krzyżami
odżywającymi w słońcu

Ktoś nawet wystawił pelargonie
czerwienią się wspomnienia
na rogu
a tu na dole mieszkał szewc mańkut
z warsztatem jak z garbem [...]

Jana Kowalskiego
już nie widuję na ulicy z psem
niekiedy mijam go
wynoszącego śmieci
w wypaczonym systemie społecznościowym

Wczoraj z butelką piwa
próbował przypomnieć sobie
coś miłego z dzieciństwa
coś co sprawiało mu radość
i odnalazł chwilę gdy zapinał narty
na podmiejskiej górce
i jeszcze jak szedł do źródełka po wodę
ze szmacianym plecakiem
wyobrażając sobie
że jest w górach

Gdy wracał to jego podłą kamienicę
dopadło krwawe słońce
ściekając po zmurszałych cegłach
wykrzywiało usta w lęku drżące

Jan Kowalski obmył wodą twarz
z dzieciństwa wspomnień...

W ogrodzie deszcz
spływa rzęsiście
po ramionach drzew
usta zrasza
spragnionym różom
sukienki moczy
kołyszącym biodrami magnoliom

Wiatr oblizał drzewa
z żółtych liści
i uplótł szal z kolorów
babiego lata
a teraz deszcz
ocieka z twarzy nieba
jak łzy krople
tęsknią za słonecznym latem...

Siedzi zmęczony przy stole
z butelką taniego wina
nie patrzy nawet przez okno
i tak kolejny dzień mija

Nie wierzy tym co u steru
bo brak im rozeznania
obawia się o swoje życie
i dyktatury w pozornie wolnym kraju

Nadchodzi czas udręki
marszczy się na samą myśl i pije wino
gdy go zaszczepią na siłę
przywiązanego w kaftanie
do niewolniczego krzyża

Siadł z podkrążonymi oczami
bo chce żyć
ale go zabijają
psychozą i propagandą
sączącą się przez szmaty
które fałsz skrywają...

Mój kot chrapie
na tapczanie
dziwne
ale to realne

Łapki pozaginał
i mruczy sobie
oczka otwiera
i mruży spokojnie

Ogon ma zanurzony we śnie
a łapki w ciszy
leży i się wyciąga
jak księżyc w nowiu
spacerujący nocą po strychach...

W mdłym
pejzażu jesieni
popielate powieki
mruży niebo

Jest chłodno
nad wodą pochmurną
ale przyjechałem tu po ciszę
skupienie
i choć miasto mruczy
w dali
to odnajduję ciszę
w żółtej sukni
uszytej z liści
nićmi babiego lata

Wody tafla
srebrzy się
wlana w przedmieście
na skraju świata...

Noc przyszła
ale bez snu
która zagląda zza zasłony
podbitym okiem
z papierosem w brudnej lufce
rozczochrana jakaś

Pożyczam od syna laptopa
kot idzie za mną do łazienki
daję mu z kranu wodę
je karmę

Świat zatrzymał się
jeszcze jakiś radiowóz drąc mordę
przejechał za oknem
i zapadła cisza
w którą delikatnie wbija się pomruk lodówki
osaczonej drgawkami

Wszędzie flauta
mdłe światło i lustro
zaraz obok pralki...

W cieniu snu
stoi zmartwiony Jezus
i trzyma w objęciach krzyż ze sobą
przybitym i upokorzonym

Zielony nalot
wydobywa zmarszczki z piaskowca
czyniąc rzeźbę realną
obolałą
zwyciężoną
ponad światem

Ludzie pytają
czy on ubolewa nad swoim losem
a może ten krzyż w jego objęciach to losu umiłowanie
tego nikt nie wie
spluwając znakiem zapytania

Wrona strasznie zawodzi
i siadła na nim...

Na stalowej konstrukcji krzyża
powleczonej rdzą
wisi zmartwiony Jezus

Ma ten sam wyraz twarzy
co wczoraj
rok temu
i za tydzień

Patrzy na ruchliwą ulicę
w epidemii wyludnioną
jest solidnie osadzony
nawet wiatr nim nie kołysze

Ostatnio ludzie
choć jesień
nie stawiają mu zniczy
dla otuchy
patrzy z tym samym wyrazem twarzy
dziś przejeżdża obok
na wózku inwalidzkim
sex instruktor
w znoszonej marynarce

Soczysta mgła
ścieka
po lepkim jęzorze poranka

Zamyślona magnolia
pozbawiona sukni
nad stawem stoi
w oczach ma tęsknotę
w objęciach kolorowych liści
bukowej jesieni

Deszcz rzęsiście
na źdźbłach traw gra
w śpiewie ptaków
stroją się pigwy
miodowe nawłocie
rozkołysane w błękicie
marzą o łagodnej zimie...

Niech państwo
pozwolą jej żyć
w kwiecistej sukience pragnień
błądząc piwnymi oczami
w marzeniach

Życie to nie reklamowa gazetka
ze sklepu
ani masło
czy salceson przysypany pasztetową
w chłodniczej ladzie

Pozwólcie jej tańczyć
kochać
na ławce pozbijanej z marzeń
niech pod rozłożystą brzozą
zamyślona w błękicie nieba
zaśnie
i niech oddycha zmęczona
spokojna
jak mak w czerwcowym upale...