marka

Może teraz śpisz
wylizana blaskiem księżyca
jeszcze w poświacie zmęczona
subtelna tęsknoto...

Wujek Borys z Pawłówki
miał w paski szelki
spodnie na kant
koszulę w kratkę
i jak elegant żył we wsi

Do piwzawodu z bańką szedł
choć samogon pędził i był niezależny
trzymał mnie za rękę puszczając dym
w błękitne niebo
i dumnie pierś prężył

W kiosku kupił mi chlebowy sok
i ciastko z lukrem pachnące wilgocią
ukraińska malutka wieś
stawała się słodką dobrocią

W piwzawodzie wujek był figurą
a piwo brał po znajomości
wracałem z nim krętą dróżką
przez kładkę
obok ogródków działkowych...

Poezja to ptak
któremu nieśmiałość
pomalowała skrzydła

Czas tak szybko mija
w palcach rozgniata ciszę
biegniemy między szarymi domami
wynosimy w pośpiechu śmieci
tam modlitwa
mijany na krzyżu Jezus
szepczący
" Boże czemuś mnie opuścił?"
starsza kobieta drżącą ręką
przeżegnała się skrycie
sklep
autobus
obiad i kawa
piwo kanapa
a gdzie chwila spokoju
i kolorowa rogatka...

Bóg wzrusza ramionami
w mechanicznym obrazku
kręcą się tryby
drga pajęczyna

Zakonnice okryte welonami w refektarzu
spożywają sny
i niechlujnie malują usta
szminką pełną rewolucyjnej krwi

Na kominie przysiadł bocian
a na słupie drugi
idzie procesja
ktoś niesie krzyż
sznur za nim ciągnie się długi
.

Liście wirują
spadają na ziemię
paleta barw
wymieszana wiatru palcem.

Cykady na skrzypcach grają
symfonię złotej godziny
z aparatem wśród fanaberii barw
w zachwyt wpadł fotograf...

Ona z nim jest
ale on ma w twarz
wtopiony smutek
milczy bo ma się śmiać
wywinięty jak szmata
na podwórkowym sznurze

Ta konserwa to bombaż
jednak trzyma się kupy
wystarczy wbić nóż
a brudy wyplują strupy

Można trzaskać drzwiami
i można pościerać podłogi
wypastować buty
i iść na sumę za rączki...

Lubię wstać o świcie
spojrzeć w dal
gdzie można szeptem pokrzyw oddychać
i spijać czeremchy zapach

W każdym z nas oranżeria
ocieka wilgocią poranka
palmy chylą się ku ziemi
liliom wykradając zapach

Ziemia jeszcze mokra
kark wystawia do słońca
kropla rosy na płatku róży
jak łza
mieni się i srebrzy w oku...

Poranny pejzaż
ma matową twarz
sinieje nieba
skupiony odbyt

- będzie ulewa -

O świcie ciężar nocy
wije sińce w oczodołach
tu przy starym stole
nad kawą noc kona

- niebo coraz cięższe -

Zachrypnięty chmury oddech
odkrztusza flegmę zieloną
i zrywa podmuchem kwieciste welony czereśniom
w sadzie
a te nieugięte
w wietrze tańczą...

Przychodzą do mnie sylwetki
o bardzo smutnych twarzach
jest w moim sercu
jak pustostan
w parku ławka
dawno nie odnawiana

Ten kolor którym malujesz usta
tak
ta szminka wyciągana z torebki
ma brunatny kolor węgla z bogatyńskiego zęba
któremu wypadła amalgamatowa plomba
przyklejona do balonowej gumy
nadmuchanej jak sen osiadający na twarzy

One są w wypłowiałych płaszczach
jedna zapala papierosa za węgłem
mokry od deszczu kolejowy peron
i wiatr spracowanymi rękami
szuka gnid we włosach poplątanych sennie...

Jego jedynym przyjacielem
jest pies
pies

- jakie to smutne -

Nie człowiek
który zrozumie i doradzi
ale kundel o doświadczonych oczach
papieros z kawą w dymu smudze
na pożółkłym obrusie

Niekiedy patrzą na niego
Maryja i Józef spokojni tacy z dzieckiem
płowiejąc na płótnie

Ta kawalerka to sześcian gomułkowski
z dolnej półki
mała kuchenka w przedpokoju
z bulgoczącą wodą
na chińską zupkę...

Chcesz zobaczyć jak czas
dmucha zakatarzony nos
w znoszonej marynarki rękaw
- ? -
To jedź do Bystrzycy Kłodzkiej

Tam przed starym domem
zawieszony w pustce
siedzi Cygan
na starym krześle
a dym z papierosa
wędzi mu brunatne paznokcie

Tam taksówkarz
przyhamuje przy tobie
i ostrzeże przed złodziejstwem
ale w sklepie kolonialnym
podają najlepszą kawę na świecie

Tam w Rynku cisza
i fontanna radości
tu każdy mierzy cię spod byka
boś obcy...

Poranki taniej kawy
Magda w sercu nosi
jej matka o kulach
wśród pajęczyn kroczy

W pokoju półmrok
i mosiądzu smak spowija życie
okrągły stolik
z obrusem lnianym
i flakon którego nikt nie karmił
bukietem pamięci

Kobieta pójdzie do pracy
a matka sama zostanie
na wszelki wypadek pampers
zastąpi pielęgniarkę

Życie to gruby parch
do którego doczepił się świerzb
z wiatrem
i długie podziemne przejście
zakończone jaskrawym światłem...

Poranek
i zmarszczony na twarzy
dworzec kolejowy

Dwa perony zamknięte
czerwonymi światłami
przy torze
i w kałuży odbita latarnia
z trzema zakonnicami
pod słupem

Wrona mordę drze
rzucając wołanie
w aksamitny poranek
i człowiek z kefirem
popija nocną balangę.

Mijałem śmietnik
ze zwymiotowaną obok
stertą śmieci

Czyiś dom
wydalił stagnację
wyplutym milionem papierosów
"zakiepowaną" miłością

Wrony jedynie
na trzepaku tańczą
mocząc skrzydła
w markotnym niebie...