Już świta
a jeszcze noc bełkocząc
gwiazdami na ustach zmierzchu
kłóci się z dniem
pod latarnią miejską

Modli się
to niech się modli
tłum duszny i rozciągnięty
do bram katedry
przez miasto
i jak pijany na wieży dzwon
bez logiki przewraca
językiem w gębie

A obok jest
jakiś święty
tylu ich i patrzy z przejęciem
na twarzy kamiennym
pierwszy promień
liże mu stopy
jeszcze senne...

Puchną jej nogi
ale i twarz od
alkoholu

Pewien obraz
w którym Jezus
nauczał z łodzi
opustoszał
i nie ma tłumów
wsłuchanych w nauki
na żwirowym brzegu

Została rama
złocona
odeszli też apostołowie
jezioro Galilejskie jest
i samotny
na kamieniu Jezus
gasi nogą tlącego się papierosa
i puszcza w dal
kryształowy oddech...

Błądząc w zawiesinie mgły
owinięty szalem jesieni
dławi się buczek

Ludzie jak ptaki wędrowne
z walizkami
wszyscy nieruchomo
patrzą spokojni
ze statku rozdzierającego morze
rozpinane jak błyskawiczny zamek
w słońcu złoty

Oby dopłynęli
do upragnionego celu
niech im Bóg
trzymając w żylastej ręce żelazko
uprasuje morze
jak upraną
wykrochmaloną pościel...

Obraz wyludnionego portu
potrafi przerażać
ciągną się betonowe strzały
puszczone z ręki architekta

Kutry bez ruchu
uczepione spokoju
zlewają się z niebem
pajęczynami masztów

Lekki podmuch
obraca w palcach rzucony papier
jak monetę
bawiąc się zręcznie
maluje na wodzie
zmarszczki

Żółta linia odgradza dwa światy
głuche uderzenie młotem o blachę
i nieznane
wchłaniające mewę w świetle zastanym...

Daniel
w samotności pił
jak nietoperz
wylatywał w nocy
w świat
szeleścił skrzydłami
w blasku latarni
choć w społeczeństwie
to samotny jak owad był

Denaturat
to radość ostateczna
o nie
stać było go na lepsze alkohole
w koszuli rozpiętej jak szlachcic
zastygał przy stole

Pamiętam go
jako artystę
tak w duszy mu grało
roztaczał dookoła miłość
i gwiazdy na niebie
pod siebie ustawiał...

Afroamerykański żołnierz
strzelił białym jak miłość uśmiechem
i banknotem dwieście złotych
wsparł młodocianego kalekę

Obok niego biała kobieta
szła z zakupami
przez foliowy worek
oddech łapały chipsy
i piwo zroszone
od temperatury lepkiego lata

W sklepie znajoma kasjerka
przestrzegła mnie przed żebrakiem
mówiła że ten żwawo biega
a za datki kupuje alkohol i fajki

Podczas wyjścia ze sklepu
kaleka do mnie nie wystartował
ruszył za to pokracznie w kierunku sojusznika
żującego gumę w stylu kowbojskim...

Henrykowi
zmarła mama
całe życie szedł z nią
błotnistą drogą
teraz ogolony
zacięty maszynką
z czerwonym rumieńcem
siedzi na murku
i pali kolejnego papierosa

Tylko on zna swój ból
przeciągany wiatrem
po niechlujnym parku
on porusza palcami w butach
zmęczonych
od ciągłego marszu...

Pijana śpi na rampie
magazynowej
jak towar niechciany

Ludzie mówią
pijaczka
śmierdząca i rozczochrana

Przecież ona kiedyś miała marzenia
i latawiec
zakochany w błękicie nieba
pierwszą miłość
szkolne porażki i sukcesy

Leży z torebką
pod głową
to jedyne co los jej zostawił
drewniana rampa
i szum samochodów
zamiast morskiego pejzażu...

Ona go kocha
on ją
wielokropek

Ona w czerwonej sukience
w barze
tacy spokojny
spleceni dłońmi
oddychają w symbiozie
całują się
czują na ustach lepkich [...]

W tym wielkim mieście
nie widać gwiazd

Tam nikt nie patrzy
w niebo
ludzie mają inne marzenia
pełne lukru jak pączek
zza szklanej lady

W wielkim mieście
zgiełk
nie cichnie
nawet w nocy
szum jest ciągły
niezauważalny jak rak
przemierzający
organy uśpione

Niekiedy neon spadnie
z napisem sexshop
zamiast szczęśliwej gwiazdy...

W życiu Jana Kowalskiego
jest coraz więcej smutku

Wczoraj radość przeciekła mu
przez palce
pochlapała buty
potarła policzek szorstką dłonią
słonecznego wieczora
ufundowała złotą godzinę
biegającą kolorowymi plackami światła
po ścianie ze starych desek

Poszedł do baru na piwo
bursztynowe
dał kelnerce napiwek
spojrzał na parę zakochanych
patrzących sobie w oczy namiętnie i głęboko

W radio mówili
że czterdzieści procent dzieci
w Unii Europejskiej
rodzi się w pozamałżeńskich
związkach...

W pięknym pejzażu
nie można być samotnym
on oplata człowieka
rękami zachwytu
przytula zagubionego
szepcze

Ktoś mu
na twarzy
wymalował skupienie
nie ból
ani pogłos burzy

Poza-przestrzeń
jest w sercu
każdego człowieka
nieokreślona
bryła traw
rozmarzonych w wietrze...

Sny wydrapane z sinego nieba
opadły
na jaskrawy brzeg
któremu fale obmyły usta

Pomarańczowy namiot
między wydmami...

Przy kielichu
języki coraz dłuższe
pływają w niebie i na stoliku

Brzęk
dyskusja na średniej
grubości tematy
tutaj każdy ma rację
pchaną mądrości słowami

Tu przy wódce
prostują się wszystkie zawijasy w kraju
a orzeł biały z godła
dostaje mocy Batmana

Przy kolejnym szkle
jawne stają się polityków brudy
łapówki biorą wszyscy
kraj sprzedany Niemcom
a u steru Żydzi...

(Napisane na podstawie rozmowy grupki
ludzi dyskutujących o kraju w barze).