marka

Poranny pejzaż
ma matową twarz
sinieje nieba
skupiony odbyt

- będzie ulewa -

O świcie ciężar nocy
wije sińce w oczodołach
tu przy starym stole
nad kawą noc kona

- niebo coraz cięższe -

Zachrypnięty chmury oddech
odkrztusza flegmę zieloną
i zrywa podmuchem kwieciste welony czereśniom
w sadzie
a te nieugięte
w wietrze tańczą...

Przychodzą do mnie sylwetki
o bardzo smutnych twarzach
jest w moim sercu
jak pustostan
w parku ławka
dawno nie odnawiana

Ten kolor którym malujesz usta
tak
ta szminka wyciągana z torebki
ma brunatny kolor węgla z bogatyńskiego zęba
któremu wypadła amalgamatowa plomba
przyklejona do balonowej gumy
nadmuchanej jak sen osiadający na twarzy

One są w wypłowiałych płaszczach
jedna zapala papierosa za węgłem
mokry od deszczu kolejowy peron
i wiatr spracowanymi rękami
szuka gnid we włosach poplątanych sennie...

Jego jedynym przyjacielem
jest pies
pies

- jakie to smutne -

Nie człowiek
który zrozumie i doradzi
ale kundel o doświadczonych oczach
papieros z kawą w dymu smudze
na pożółkłym obrusie

Niekiedy patrzą na niego
Maryja i Józef spokojni tacy z dzieckiem
płowiejąc na płótnie

Ta kawalerka to sześcian gomułkowski
z dolnej półki
mała kuchenka w przedpokoju
z bulgoczącą wodą
na chińską zupkę...

Chcesz zobaczyć jak czas
dmucha zakatarzony nos
w znoszonej marynarki rękaw
- ? -
To jedź do Bystrzycy Kłodzkiej

Tam przed starym domem
zawieszony w pustce
siedzi Cygan
na starym krześle
a dym z papierosa
wędzi mu brunatne paznokcie

Tam taksówkarz
przyhamuje przy tobie
i ostrzeże przed złodziejstwem
ale w sklepie kolonialnym
podają najlepszą kawę na świecie

Tam w Rynku cisza
i fontanna radości
tu każdy mierzy cię spod byka
boś obcy...

Poranki taniej kawy
Magda w sercu nosi
jej matka o kulach
wśród pajęczyn kroczy

W pokoju półmrok
i mosiądzu smak spowija życie
okrągły stolik
z obrusem lnianym
i flakon którego nikt nie karmił
bukietem pamięci

Kobieta pójdzie do pracy
a matka sama zostanie
na wszelki wypadek pampers
zastąpi pielęgniarkę

Życie to gruby parch
do którego doczepił się świerzb
z wiatrem
i długie podziemne przejście
zakończone jaskrawym światłem...

Poranek
i zmarszczony na twarzy
dworzec kolejowy

Dwa perony zamknięte
czerwonymi światłami
przy torze
i w kałuży odbita latarnia
z trzema zakonnicami
pod słupem

Wrona mordę drze
rzucając wołanie
w aksamitny poranek
i człowiek z kefirem
popija nocną balangę.

Mijałem śmietnik
ze zwymiotowaną obok
stertą śmieci

Czyiś dom
wydalił stagnację
wyplutym milionem papierosów
"zakiepowaną" miłością

Wrony jedynie
na trzepaku tańczą
mocząc skrzydła
w markotnym niebie...

Było coś
jakby aksamit
zaplątani w muzykę
oddechu falami
płynęli na świtu spotkanie

Rozkołysanie wśród chabrów pól
rozmarzeni jak polne maki
on z jej ust spijał pożądanie
ona znalazła delikatne oparcie
nie mówili zbyt wiele
trwali
w myśli Szostakowicza
kreślonej na kuchennym blacie
nutami

Stał przed kolejową rogatką
światła
migały czerwone
i panowała cisza
z którą trudno było mu się porozumieć
milczał

kiedy przejeżdża pociąg
to człowiek
ma wybór
gdy przejedzie [...]

O Bejgierze
mówiło się wiele
ale twarz jego
zatarł czas
owinięty w pożółkłą gazetę
jak z taniej jatki gnat

Ponoć człowiek był majętny
w domu video
a przed duży fiat
[...]

Zawekowałem liście
na zimę
w pękatych słojach
milczą marzenia
szeleszczące od wspomnień

Pajęcza nić
przecina błękit nieba
obojętnego jak bryła lodu

Mam odciski
od zakręcania pokrywek
między liśćmi moje dzieciństwo pływa
w zlewie pamięci

Jesień kolorowa bywa...

We wszechświecie
jest taka cisza
która myje zęby

Na nici dentystycznej
wiesza sny
jak choinkowe ozdoby
w letnią porę

Zdzisław M
z klinkierowej kamienicy [...]

W naszych psychikach
stoją krzyże pokutne
modlitwy w ustach sztywnieją
wyplute z sumieniem
brunatnym jak flegma palacza

Twarz jak rolmops
ma święty
i z dziwnym spokojem
pali papierosa
w rzeźniczym kitlu
przed ołtarzem
zaścielonym poranną mgłą

W każdym człowieku
sinieje obraz
przedmieścia ujadają psami
ale nie każdy ma w sobie historię
malowaną kolorowymi farbami...

W każdym z nas
jest wiatr
co drzewom
czochra czupryny
w zaułkach przygasa
gnidy gwiazd potrąca
i w starym fotelu przysiada

W nocy przechadzał się niż
a rano pomalował niebo
ociekające farbą krwi
w karminie zanurzyły się wrony
wytworny aksamit
bił z ich skrzydeł

Wyszedłem przedmieściu
spojrzeć w oczy
opuchnięty czas
w beciku matka chrzestna
trzymała na ofiarę
wiatr kołtuny czochrał jej pod sukienką
i w rozchylonych bruzdach ziemi
zanurzał zrogowaciałe palce...

Niekiedy siadam
na wiosennej łące
dywan stokrotek
łasi się do stóp

za plecami panny brzozy
w pończochach z kory...