Kobieta z synkiem
przyjechała nocnym pociągiem
młoda
ładna i samotna

Chłopiec radośnie
biega z małym plecaczkiem
po placu zabaw
ona z plecakiem
i aparatem
wpatrzona w telefon na ławce

Wcześniej szli
zdezorientowani
szukając swojej drogi
w promieniach porannych

Mewy kłócą się o bułkę
pod drzewem pozostawioną
kobieta się gimnastykuje
a dziecko podskakuje beztrosko

(Plac zabaw w parku koło stacji PKP w Łebie)

Dziecięcą wrażliwość
zgubili już dawno

Czy miłość boża tu sięga
- ? -
Na tą ulicę Garncarską
gdzie bezrobotni pijacy
w welonach dymu
palą skręty
zebrane z ulicy

Tu gdzie jest
sracz w piwnicy
lub na korytarzu
farba odpada z sufitu
wielkimi plastrami
na gumoleum

A może oni
miłości nie mogą
podnieść z ziemi i uchwycić
się szaty
widać że stracili chęci
żyjąc w ciągłym marazmie...

Był wrażliwy
jak mak przy drodze
koledzy szydzili z niego
i słabo szło mu w szkole

Kiedyś znalazł bąka
wyrzuconego na śmieci
i zaczął go puszczać na stole
a on się mienił

Wróciło do niego dzieciństwo
pchane w wózku przez
pocmentarny park
czuł wielki wewnętrzny ból
który wronimi skrzydłami
wypychał go na świat

Zaczął pić
by nie czuć smutku
żal ogromny w gardle drgał
życie nabrało barw szkorbutu
na marginesie przysiadł
w bilansie żalów i strat...

Kibel jest obok
więc czego jeszcze
można chcieć
jadąc podmiejskim pociągiem
przez ten nasz piękny kraj
skuty umowami śmieciowymi
i bezrobociem

Piękny wrocławski dworzec
czysty
przegonili bezdomnych
i pachną frytki
tylko szczęśliwi ludzie
bez pośpiechu chodzą

Przed dworcem
jajecznica na rozgrzanej patelni placu
fontanna pluje
gdzie popadnie

Jakiś Rosjanin krzyczy
„job twoju mać!”
i zdezorientowany biegnie
ze łzami w oczach...

W Okmianach
stoi wielki krzyż
wyższy od rasowych sosen
wyższy od wieżowca
stalowy

Pod jego stopami
stacja paliw
jak mglista myśl
ledwo namacalna
błyszczy w południowym słońcu

Kierowcy ciężarówek
śpią na kierownicach
do kabin dobijają się
prostytutki

Ciszę powlekają
szepty cykad
lipcowe trawy
plotkują zaaferowane...

Mężczyzna w popielatym płaszczu
z czarnym psem

Dzisiaj niebo jest kremowe
od przemijającego blasku

Ten człowiek zabłądził
na gnijących liściach
rudych

W drugą stronę do
pańskiego bloku
- z przerażeniem krzyczę -
czwarte piętro
to może nie słyszy

Pies ciągnie go w cholerę
na smyczy...

Mój kolega jest AA
i AA jest jego dziewczyna
AA wspierają ich znajomi
i z AA
robią wspólne wypady do kina

AA - ostrożny muszę być
żeby czekoladką z koniakiem
nie poczęstować
A, a też gdy się spotykamy
na piwo go nie zaprosić

AA - to nie lekkie życie
i trzeba uważać
na życia drodze
A - to impreza w pracy
A - to malowanie u pijących sąsiadów z bloku

Moja koleżanka jest terapeutką
i wspiera - AA - na każdym kroku
choć sama lubi wino
to jednak trzyma na lejcach oko...

W nocy spadł śnieg
przykrył brudne sumienie miasta
wyżynające się z dziąseł krawężników
spróchniałe zębami noworodka

Przecież mówi się
tak małe dzieci nie mają zębów
ale miasto ma
i zagryzając najsłabszych
drży w parku na ławce

Wrony z białego posłania
wydziobują skrzepy
bije jeszcze serce
stoją lipy cmentarne
zaspał sen
bo do późnej nocy
z depresją grał w karty...

Matki niosą z rynku
torby z zakupami
fioletowe żyły z ich rąk
ściekają do żyłkowej siatki

Żony ze szmatą w rękach i pokorą na twarzy
ścierają podłogi
i zaciskają zęby
na szyjach mają ścięgna
wyeksponowane

Kochanki zakładają
nogę na nogę
w pończochy odziane
szminkują usta
dostają kwiaty
za noce nieprzespane
orgazmy udawane
przesłodzone poranne kawy...

Szewc z przedmieścia
Edward
chudy mańkut po Heinego i Medinie
przyśnił się mu w nocy
złoty teks

W życiu zamiast perfum
miał woń z wkładek
i sodki butaprenu szept
a w pamięci złoty teks
wielki jak kowala pięść [...]

Wyprowadzam wiersze
jak grube wszy
na czarnym pustkowiu
podszytym krwią
wśród rozdeptanych gnid

Niebo nerwowe
i poszarpane
przetacza się kołtunami
siwych chmur
podświetlonych łuną miasta

Na krzyżu wisi
zardzewiała podobizna Jezusa
wiatr targa go za ramię
zapraszając na zmartwychwstanie

U stóp blaszanej postaci
kobieta z psem
owinięta w ponczo
znudzona patrzy
w dali kołyszą się latarnie
imitując gwiazdy...

Jak stłoczone brojlery
przerażone brakiem światła
w dusznym kurniku świata
dusimy się
przerażeni
w wilgotnych szmacianych maseczkach
unikając wirusów

Nad powierzchnią wody
unosi się duch boży
i rozrzuca znaczone karty [...]

Słońce za chmurami
mróz wydyma policzki
dmucha siwo
klamerki na balkonowych drutach
zmarznięte tańczą Kankana...

Widzę krajobrazy
płaczliwymi włosami wierzb
opadające leniwie
na kamienne ramiona snu

Miasto wykluwa się
z wielkiej jaskrawej gnidy neonu
w którą wbija się
autostrada jak nóż
ostrzony determinacją

Jeszcze przydrożny bar odwiedzamy
ze zmęczeniem na twarzy
i smutkiem kawy

Niebo rozlane w różowym zapachu
rzeczywistości
z miłości obranej

Drzewa dźwigają jemioły
zaspane

Chodnik oddycha szaro
betonowymi płucami podwórza
między szczelinami język
zlizuje krople
grudniowego deszczu
szarzyzna
wynoszę śmieci jak wspomnienia
wrzucam do czarnej dziury śmietnika
a one trzymając się zębów
zmarzniętymi rękami walczą

Dziecięcy kolorowy ogródek jordanowski
oklejony taśmami
zabiera ostatnie wyrazy radości
skryte pod szmacianymi maseczkami.