Kiedyś
to było kilka lat temu
byłem
w starej chacie
otoczonej bzami

w maju

ktoś opuścił ten dom
zostawiając budzik
łóżko
i obrazy ze świętymi
powleczone pajęczynami
w jednej z izb panowała cisza
i coś
co do tej pory
nie pozwala zasnąć...

Między śmietnikami
w boksie
śpi bezdomny
jak kłoda szary i spokojny
ktoś mu położył dwie kanapki
obok głowy
i obrazek z Jezusem
taki jak ksiądz po kolędzie daje

Czy Podobizna Jezusa
doda mu wiary w lepsze jutro
czy ogrzeje
bo pada

Obok niego skórka po bananie
żółta
zwisa z wielkiej plastikowej paszczy
otchłani...

W naszej krainie
świeci słońce
ale nikt nie zauważa suszy

Te słońce jest nakręcane
na jaskrawą sprężynę
jak zegarek chory psychicznie

Wszyscy dostają zastrzyk
pogodnych dni
błękitnego nieba
z czarnobylowym niepokojem
czy osioł
zadaje pytania
jedząc siano
na posłaniu ze słomy
(znak zapytania)

Sprężyna jest pełna rdzy
ale nakręcona
oczy zalane olejem
nie mogą dalej spoglądać...

Bronek
gwiazda z ul. Warszawskiej
wyszedł w koszulce bez rękawów
białej jak niewinność
i stanął na schodach
kamienicy ogłupiałej

Święty Krzysztof
zostawiony przez księdza Bobra
po kolędzie
miał go strzec przed alkoholem [...]

W sekretnym ogrodzie
eufilorie czeszą trawy
włosami westchnienia

Słone od ciepłej rosy
miłochwile
pachną gęsią skórką
na brązowych wargach ziemi

Tylko kot spokojny
zamiata ogonem leniwie milczenie
leżąc na plecach uspokaja
łopoczące skrzydłami serce

Chór ptasi spod paproci
figlarnie drga
na płatku róży
dzicz rodzi się w twoich biodrach
falującego w wietrze
angielskiego ogrodu...

Siedzę w fotelu
u fryzjera
a ten mnie ścina
i zachęca
do odwiedzenia Oświęcimia

Mówi
że wrażenie robią
ścięte włosy
i ten zapach taki dziwny
od łez wilgoci [...]

Czekam na sny
co zwyczajem meduzy
przypływają leniwie
z lepkiej od zmęczenia
poduszki

Jednak nie chcą przyjść
choć zwyczajem kota
zwinięte w mechatym kłębku
mruczą

Całkiem niedawno
zzuły kapcie pod stół
umyły zęby
i patrzą przez okno
za tęsknotą
idącą w upalny dzień
w jeszcze mokrej sukience
pełnej kwiatów

Wczoraj mi się przyśniła...

Chodzą
w markowych garniturach
pod czerwonym krawatem
głodni

Jeszcze resztka drogiej wody toaletowej
przypomina świetlane czasy
ale gruźlicy dostała harmonia
i wydaje koślawe dźwięki

Kryzys [...]

W elektrycznym zespole trakcyjnym
z poderżniętym nasieniowodem
stoi życie

Już nic z tego nie będzie

Składu nie nawodnili
walę stopą w pedał
(perkusja gra)
na klapie wiszą odchody
pod którymi wiją się tory

Jakaś kobieta
z papierosem w zębach
nosi we włosach
ubiegły tydzień sklejony

Tutaj święty nie zagląda
żaden
jestem pewny
że będzie się brzydził
zajść w nasze strony...

W kamienicy
tak
w tej szarej
posmarowanej wilgocią
posypanej cukrem
po maśle zjełczałym

W tej kamienicy
na korytarzu
zamalowanym grubo
olejną farbą [...]

Raz w tygodniu
poza twoimi ramionami
z brzozą rozwichrzoną
jagodzieją usta
wargi pod oddechem lepkie bywają

Jest wtedy cisza
poranka
i zaczyna się pojawiać
problem opakowań wtórnych
rozciągliwych od snu

Obok jest fabryczna hala
gdzie ciągły szum
taniec fiolek
na produkcyjnych taśmach
wszystko oprawione
w eklektyczny ornament
naszego świata
rażącego neonem...

W twoim głosie
wygrzewa się jaszczurka
na progu polany
gdy opowiadasz
jak kładziesz się do snu
w czerwonych jak rewolucja szpilkach
ale czy w halce
spokojnej
pospinanej koronkami
przepuszczającymi zapach ciała
czy w pończochach
(znak zapytania)
a może tylko w roztargnionych włosach
galopujących wśród zmarzniętych ramion
pokrytych patyną
nieśmiałego księżyca

Czy pijesz herbatę
a może wino z lampki
sięgając wyobraźnią świtu...

Jego ojciec pije wódkę
a on jak struna głosowa
drga nerwem na skroni
kopiąc piłkę
o zmurszałą ceglaną ścianę
w podwórkowej pustce ulicy Garncarskiej

Robert na trzecim piętrze
poniemieckiej kamienicy
rysuje się jak rozchwiany ząb
w dziąsłach szkorbutem spowitych [...]

Ulica
ma mokrą twarz
smutny oddech
przelany przez zimny trzepak
poobgryzany z farby
szczęką czasu
sztuczną jak uśmiech oszusta

Wynoszę dzień do śmieci
otwieram plastikowe usta
w kontenerze
i wsypuję w gardziel
posortowane odpady

Później wracam z wiadrem
opustoszałym
wypchanym echem
na schodach mijam sąsiada
z menorą i wiadrem w ręce
z którego ulewają się śmieci
na zakręcie

Mamy na twarzach z uśmiechem maseczki...

Niebo jak tafla lodu
w plastikowej beczce
wydyma policzki
rozpycha się zrogowaciałymi łokciami
w których zasnęła ruda zima

Miasto pod stopami leży
w czarnych żyłach
krążą jaskrawe krwinki
świecące żółtymi oczami
trzęsą się na progu
blaszane karoserie

Nikt nie chodzi
ulicami miasta
jest cisza
od tylu dni
parchaty pies
zamiata świat
ogonem propagandowej
zarazy...