marka

Poranek
słońce po plecach
potem ścieka
kawa słodzona tęsknotą
smakuje jak gorycz

On siedzi przy stole
z kaktusem
flakonem w którym
mdleją kwiaty

Kot do nóg się łasi
ale on już tego
nie czuje...

Gwiazdy bawią się
na sinym niebie
księżyc zwisa z trzepaka
włosami do ziemi

Tyle zwierząt
w tym bezkresie
konie podkowy gubią
rozbrykane
psu z pyska ślina cieknie
i welony mgławic

W taką letnią noc
lubię w górach posiedzieć
blask srebrnego globu
jak cukrową watę
zawinąć na patyk
i lubię czuć przestworze
wijące gniazda w wyobraźni...

Mój kolega Generał
współżył z prześcieradłem
i poszczał się do łóżka
gdy ojciec go wychłostał
od żelazka kablem

Wtedy jego siostra Anka
wyczesywała wszy
na Robotniczą gazetę
a ja rozgniatałem je paznokciem
ciągnąc po szpaltach [...]

Kowalskiego Jasia
pasowali na ucznia
w szkole podstawowej
ołówkiem wielkim
jak rakieta atomowa

Dostał na lewe ramię
tarczę szkolną na agrafce
i marynarski kołnierzyk
bo szkoła tradycje morskie miała

Wszystko co nasz Polsce oddamy...

Śpiewał z pierwszakami
przed pocztem sztandarowym
na apelu kombatanci się chwiali
trzymając się sztandaru z apisem ZBOWID

Później za spóźnienia linijką w łapę
oceny nadzwyczaj słabe
ukrywanie mamy w alkoholowej mgle
toalety w piwnicy i gnid
na serca dnie...

Sterta naczyń
do mnie się śmieje - poranek
z kawą dla wyobraźni
a jeszcze we śnie nocą
sterowałem ruchem kolejowym
przy pomocy lampy ze zwrotnicy
na stacji Zebrzydowa

Ale teraz brudny gar
ze szklanką w tango uwikłany
wykąpią się w płynie
do mycia naczyń

Odmoczę ręce
i z intencji dobrych i złych
kotu rzucę wędzoną rybę
za którą pokręci ogonem
i zamruczy przedziwnie...

Wieczór
telewizor mlaska blaskami
oblizuje usta
spluwa barwami

Więdnie obraz
na różowej ścianie
Jezus wygląda eklektycznie
ale bez zegarka
kawę piją apostołowie

W moim zaułku wierzba
chińska płacze
napuchły jej oczy
kamiennymi łzami
jeszcze sucho oddycha

Do świtu kawa
w ustach gorzkie echo
odbija się w nieba
pijanym bełkocie...

Treść
rozdeptuję miłość
a ona chrupie
wydzielając brunatny płyn

Można dziękować za
to
tamto i owo

W nocy przepłynął niż
od Atlantyku mokry
rozczochrał czupryny drzewom
w miejskim parku

Alejka jest prosta
porośnięta w pachwinach trawami...

Każda miejska latarnia
ma swoją historię
bijące spokojne serce
i oko do którego lecą ćmy
z histerią w pergaminowych skrzydłach

To one patrzą na nas z góry
obiektywnie i spokojnie
choć każą się kryć przed złym słowem
człowiekiem niosącym zbrodnię
[...]

Znalazłem w śmietniku
akwarelę
z lat siedemdziesiątych

Pięknie wypłowiały liście
i widzę jak mdleją
w ramionach czasu
twardymi cieniami

Chciałbym im pomóc
ale nie chcą
wolą odejść
zapomniane

Przemijanie to ból
w geny wpisany
rodzimy się przerażeni
odchodzimy z cierpieniem
na twarzy...

Noc wyciąga się w blasku księżyca
na srebrnym dywanie
rozlewa się aksamit ciszy...
(sowa pustkę defloruje)

Są dzbanki mrokiem tkane
w półśnie zakamarku
rozlanym w milczeniu zmierzchu

Jest milczenie
sekret malowanych ust
plusz matowej pomadki
kształt wiolonczeli
i flet marzeń poprzeczny

Niekiedy mewa przysiada
na tęsknoty skraju
i moczy skrzydła w niebie
pełnym złamanego błękitu
w pastelach nostalgii...

Sinieje horyzont
chmurę przeszywa jaskrawa igła
słońce jęzorem liże fale
jest miedź
przeplatana srebrnym wiatrem
i rozciągnięta
między szeptami czasu

Morze przestworzem
do stóp pada
wyrywa piach słonym pachwinom brzegu
i okraszona dalą para
czerni się w blasku
drgającego zmierzchu

Stygnie przewiany piach
wiatr gra w bezkresu rondlach
na schyłku nieba...

Automat
z podbitym okiem
kawą splunął mi
pod nogi

Wiatr z rąk
wyrwał mu kubek
sztuczny jak uśmiech sprzedawcy

Na dworcu
sylwetki ludzi
szare
mimo kolorowych kurtek
i płaszczy
Bóg im nadzieję posmarował
na świeżym chlebie
grubo masłem

Już jedzie
żółty pociąg...

Pływają sny
meduzy pufają w niebo
rodzi się dziki świat
powleczony rudym oddechem
w którym umarło echo

Ludzie z różnymi celami
przychodzą na świat

Ja z muchami w oddechu
ciężko kaszlę
w tapicerowane niebo

Nie uwierzycie
ale z tego nieba
zwisają nogi świętego
ma poobijane kostki
a stopy czarne od węgla

Niektórzy klęczą i szepczą
gdyż zdarzył się cud
mają konserwy w kieszeniach
a w oczach bezkresny głód...