marka

Panny brzozy
w błękicie nieba
złotymi dłońmi
smużą obłoki

Liść zlizuje ostatni oddech lata.

Tyle melancholii
jest w pejzażu morza
tyle ciszy w pochmurnym niebie

Życie to ławka
w opuszczonym parku
- nie wiadomo kto obok przysiądzie -

Tak dobrze jest posłuchać
śpiewu ptaków z rana
wynieść śmieci
wymieszane z popiołem
pozdrowić sąsiada pijaka
i porozmawiać z nim o pogodzie...

Oby nie postawili dla nas
krematorium
módl się

Ty sprzątasz
ja sprzątam
razem na samym dnie socjalnym
ale wystarczy
że zaniemożemy
to zamkną nas
w komorze z gazem

Módl się
żebyśmy byli
jak najdłużej sprawni
ty będziesz prać i prasować
ich brudy
a ja wokół domu pozamiatam
i za rogiem splunę...

Lubie płynąć pociągiem
za oknem żółcą się nawłocie
pod sinym niebem
agresywnego podniebienia niżu

Jest nam tu tak słono
w zaparowanym wagonie
jakiś mężczyzna ze smokiem
na ręce
ze słuchawkami w garści
przysypia
na ręce drogi ma zegarek

W tym roku lato
oddechem wilgotnym
jak pożądanie kochanki
gorące
ręka na karku
rozciera fałdki
konduktor
jedynie przytomny
mówi do radia
i jedziemy dalej...

Wypiję małą kawę
niech noc przyjdzie do mnie
w czarnej sukience
z koronki snu

Lubię kiedy leżysz półnaga
w księżyca blasku
jak jaskrawy rogal
na rudej pościeli

Wtedy szept po szepcie
pruję twój gorset
wylizany promieniem srebrnym
i dotykam twojego rozwartego ciała
"zakołtunionego" w pościeli

Po wszystkim staję w oknie
w skupieniu świeczkę zapalam
a ty z pępuszka rozkosz
wydrapujesz paznokciem
i wargi ślimacze ręką przysłaniasz....

Najpiękniejsze drogi
są między nawłociami
nad którymi pochylają się
złote brzozy
gdy idę polną ścieżką
z bukietem kwiatów dla żony...

Otoczony butelkami
upity w parku na ławce
z opuszczoną ręką
zamoczoną w ziemi
mój kolego opijał socjalizm

Pamiętam
jak okryłem go kataną
i zostawiłem
w alkoholowej rozpaczy
spod katany z napisem Dezerter
wystawał irokez barwny

Park na Garncarskiej
to smutne miejsce
pod ziemią martwi Niemcy
a nad nimi pijani Polacy

W tym parku można było się zapić
i zostawić socjalizm na zawsze...

Pływa świt
w nowiu księżyca
jest przed czwartą
i milczy równina

Izera zaplata warkocze
cietrzewi gonitwa miłości
na razie panuje magiczna chwila
świerki na szczytach podmalowało słońce

Lubię to pustkowie
tyle w nim ciszy z rana
górska rzeka gra melodię
na pajęczynie rosa zaspana...

Niekiedy
podróżujemy w wielkiej
tubie pociągu
- przyducha -
jak ryby śnięci
ocieramy zmęczenie z czół
słone
otwieramy usta
do szyb akwarium

To jest wielka droga
nasza
przesolona
ściśnięci jak w konserwie śledzie
na wątłych nogach...

Tam gdzie było
moje dzieciństwo
został tylko chrzan
w zdziczałym ogrodzie

Były komórki
murki
chlewiki ze starą papą
ale nie ma nic
uprzątnęli wszystko
moje dzieciństwo
ławki z pijakami
otynkowali kamienicę

Na drzwiach
starej pralni
suszy się jaskrawa kapa
w rękach wiatr
ją obraca
jak z rybakiem piątaka...

W drogi stopach
mieszka cisza
łódź odbita w wodzie
wygląda jak urojenie

Zaraz w Lubuskim
jest taka miejscowość
gdzie czas połamał zegarom ręce

Są domy bez skóry
od dawna milczące
jest szara ściana
z przerażonym oknem
i ludzie chodzący bez celu
ulicami miasta
z workami foliowymi na smutnych głowach

Ilekroć wracam tamtędy znad morza
to obiecuję
wstąpić z aparatem
któregoś dnia pochwycę ten obraz
i zatrzymam w kleszczach migawki...

Kiedy przyjechał
skupował butelki
pocierał czarny wąs
i trzymał się za rude szelki

Krzyczał
Ostrzę nożyczki
i tępe noże
skupuję szmaty butelki
i patrzył w kierunku okien
w których chichotały panienki [...]

Fryderyk ma krzywy zgryz
a Anna kremowe piegi
żyją w koślawym śnie
mięsnej potęgi

Kupują podroby i smalec
w sklepie na rogu Warszawskiej
smażą w głębokim tłuszczu
by przytyć na chude czasy

On w sobotę odpala grilla
niklowanego jak rakieta V2
i kładzie na ruszcie żeberka
by dzieciom kęs lepszy dać

W ręce ma jeszcze piwo
i szczypce do odwracania mięsa
gdyby nie tania jatka
to byłaby w domu nędza

Wieczorem obżarty jak bąk
splunie przez okno na świat
żonę przytuli pod kocem
i klepnie w przyduży zad.

Mieszkałem na ulicy
gdzie niewielu modliło się do Boga
chyba że na pogrzebie sąsiada
lub gdy przyszła trwoga

Stefan D z walizką
telewizyjnych lamp
po francusku palił papierosa
jego ojciec Syrenkę 105 miał
i błękitne spaliny wciągał nosem

Nikt nie wiedział co Stefan czuł
gdy otwierał telewizor lampowy
ale jakby natchnął go święty duch
lewitował z lutownicą nad podłogą

Za naprawy odbiorników
pieniądze niewielkie brał
i na drogę kielicha
któregoś dnia odszedł w delirium
i zapanowała radiowa cisza...

Wujek Zbyszek
bardzo się posunął
mówi ciocia Grażyna

Widzę go jak z ledwością
do samochodu wsiada
tak się zmienił
od mojego dzieciństwa

Przyjechał z Głogowa
na pogrzeb mojej mamy
z ledwością niósł wieniec
w popelinowym płaszczu

Wszystko dzieje się pomału
ale i tak jesteśmy zaskoczeni
w gonitwie po przetrwanie
za chlebem powszednim...