Mamo... za Tobą dziś płacze całe niebo,
wylewa łzy, których ja dziś nie jestem w stanie wylać,
płacze, grzmi i błyska.. ze złości że Cię już z nami nie ma.

Mamo... w mym sercu jesteś ciągle,
tym bardziej teraz, gdy patrzę w te ufne oczęta,
małe, bezradne beze mnie, czasem zapłakane,
których poznać Ci nie było dane.

Mamo... tak tęskno za Twym głosem i uśmiechem,
lecz wiem, że teraz już ciało Twe cierpieć nie musi.
Jesteś wolna, jak piórko na wietrze, od zbrodni tego świata,
wiem, że czuwasz nad nami i jesteś tam z dwoma innymi Aniołkami.

Mamo... cóż mam powiedzieć, więc nic nie powiem,
w deszcz się wsłucham, niech płacze dziś za mnie,
ja uśmiech wskrzeszę, bo słów dawno zabrakło,
a w sercu puste miejsce na zawsze pozostało.

Mamo...

Pojawiłeś się na świecie,
przyszedłeś do nas z daleka,
zagościłeś w naszym życiu...

I choć mnie wszystko boli,
choć wyglądam źle,
choć brak mi Ciebie Mamo...

Wszyscy już Cię pokochali,
serca swe Tobie oddali,
i cieszą się, że jesteś z nami.

Nasz Mały Skarb.

Jak lekkie piórko wznoszące się wysoko,
tak Ty wzleciałaś w przestworza nieba.
Niespodziewanie, niepostrzeżenie,
opuściłaś świat bólu, cierpienia, zamknięcia.

Dostałaś skrzydeł i odleciałaś,
zostawiając udręczone ciało na ziemi.
Wiem, że nie chciałaś, wiem, że walczyłaś,
ale Mama Twoja Cię już uwolniła.

Jesteś bezpieczna, wolna na wieki, [...]

Miałam dzisiaj sen, dziwny sen,
byłam tam ja i byłeś tam Ty.
I choć Cię nie ma, wiem, co to znaczy.
Zapomnieć nie mogę, choć ból już mniejszy.
Umarłeś, a ja nawet nie wiem dlaczego.

Miałeś przyjść właśnie dzisiaj,
to mi przekazać chciałeś.
Nie dane mi było mieć Ciebie w ramionach,
choć wiem, że to nie była moja wola,
za dobrą mam pamięć i za wrażliwe serce...

Dzisiaj nowe życie na nowo się rozwija,
lecz, wiedz, że ja Ciebie nadal pamiętam.
Idę z nadzieję i strachem o każdy kolejny dzień,
wierząc, że życie zmieni i przewróci się,
by szczęście mieć, by uśmiechu poczuć Twego część.

Jeszcze wczoraj była ze mną,
piękna, choć mała, bezbronna iskierka.
Jeszcze wczoraj wesoła,
nadal niemowa, choć całkiem myśląca...

Dzisiaj już znikła, przepadła w otchłani,
nieznana, drobna, bronić się niezdolna.
Dzisiaj już sama, ona i ja,
iskierka nadziei, migoce już w niebie...

Biegła przed siebie nie znając celu,
uklękła i rzekła niezdolna do gniewu:

"Nie siłą jest ogień potężny wzniecać,
nie siłą wyrwać ogromny pień.
Lecz siłę ten ma w sobie nadludzką,
kto w śmiech zamieni bliską już łzę."

Krążyła w myślach, nie widząc drogi,
biegała wokoło, szukając przestrogi.

Nagle stanęła, uklękła, zwabiona,
wpadła, umarła w mrokach jej dusza przepiękna.

Od teraz krąży i krąży ciągle po niebie,
płacze i krzyczy, zła sama na siebie.

Uważaj przechodniu, oczy otwieraj,
byś nie utonął jak Ona utonęła.

Idzie powoli, przez świat niepoznana,
idzie i myśli, gdzie jest jej enklawa.

Zagląda wszędzie i kwiatki zbiera,
w lustrze wody myśli rozdziera.

Dziś tutaj przebywa, dla Ciebie przychodzi,
jutro też będzie, jednak odchodzi.

Myśli rozdarte, podarte są w strzępy,
przez Ciebie, bo byłeś nieugięty.

Idzie przez łąki, niebo niebieskie,
idzie i myśli zostawia przeklęte.

Zbiera na wianek, plecie z nich koszyk,
i zastanawia się gdzie jest jej grosik.

Niebo niebieskie nad nią króluje,
gdy Ona sama doliną się snuje...

Słońca,
co czuwa nad Tobą,
gdy się gdzieś spieszysz,
co promieniem otula,
gdy szalika nie masz...

Ciepła,
co Twą duszę ogrzeje,
gdy w krainie zimy przebywasz,
co stopi pokłady zimna,
gdy nadzieja zdaje się być daleko...

Uśmiechu,
co o poranku Ciebie powita,
gdy nie chce się wstawać,
co będzie bezwalutowym darem,
gdy nie masz czym zapłacić...

...tego Ci życzę.

On zmęczony i zły na cały dzień,
w psychicznym dole...

Ona widząc to otworzyła siebie,
chmurami otoczyła,
słońcem ogrzała i deszczem ukoiła.

On miał się lepiej,
choć nadal w swoim świecie.

Ona to rozumiała i spokój mu ofiarowała, [...]

On pod śniegiem ukryty,
milczeniem przyciąga.

Mchem zarośnięty,
przyczajony lis... czeka.

Ona Słońcem okryta,
promienieje... i spala się w otchłani duszy.

Liśćmi zakryta,
nadziei umyka.

Była Jego tłem,
Lalką ubraną w ładne piórka,
Cieniem, bez którego nikt jej nie widział.

Była wiatrem znad doliny,
Piaskiem pod stopami,
Latawcem unoszącym się na niebie.

Była zabawką bez sznurków,
Bezludną wyspą, oazą spokoju,
Śmiechem i pośpiechem Jego życia.

Ona i On.
Podobni?
Inni?
Szczęśliwi...

Płakała, widząc swoją bezsilność.
Była smutna, widząc w sobie pustkę.
Łkała, czując przenikający ją ból.

On, myślał - "Nie umiem jej pomóc.
Pomimo, że wiedzie się nam dobrze.
Kocham, to wystarczy przecież.
Nie wiem co Ci jest".

Ona, widziała coś innego...
...ciągły pośpiech,
...brak czasu,
...wyładowywanie złej energii,
...pretensje o nic.

Czasem można najbardziej pomóc...
...gdy jest się po prostu blisko.

To wystarczy.

(pomyśl, może niedaleko jest ktoś, kto potrzebuje bliskości...)