Sen taki mam od lat
co mnie męczy,
sen jest jak mara
i ciągle dręczy,
sen o ojczyżnie,
prawie jak jawa,
sen co mą duszę
powoli zjada.

Strach mnie ogarnia
gdy spać już idę,
bo wiem,że znowu
będę miał zwidy,
wiercę się ciągle
by zasnąć najpóżniej,
by sen mara zostawił
dziś moją duszę.

I tak od lat mnie
nie opuszcza
udręka ta senna,
mara,katusza
i nie wiem co robić,
jak jej unikać,
dręczę się ciągle,
lecz nie chce to znikać.

Bo my imigranci,
tak los nas wybrał,
czyż nic nie warci?
kto dobrze z nas sypiał?
być może niektórzy
mogą spać dobrze,
lecz ja się tu męczę,
bo życie me w poprzek.

Jestem tu gościem
i tak jakby cham,
bo to nie tak samo,
bo głowę zwracam tam
gdzie moje korzenie
i młodość cudowna,
gdzie moje są groby
i historii pochodnia.

Me pochodzenie też tutejsze?
lecz co to daje
gdy męczy mnie zgaga,
mój mózg nadaje
na innych falach,
tu inni ludzie
a ja jak wałach,
w ciągłej ułudzie.

Tam do swej stajni,
do swego pola,
gdzie te zapachy ,
ta sama niewola,
lecz to było moje
choć tragikomiczne,
tam moja dusza,
w mojej ojczyżnie...

eugmar.

Wolność jest darem wspaniałym, jest tylko jeden mały z nią problem, trzeba do niej dorosnąć.

CZAS
Chciałbym czas cofnąć
i poczuć znów letni wiatr
we włosach
poczuć bicie serca
moknąć
z tobą na pomoście
w letnim deszczu
razem pływać wieczorem
w cieple jeziora po burzy
pośród świateł tęczy latarni
chciałbym znów dotknąć
twej dłoni i twego uśmiechu
poczuć ciepło twego ciała
i usłyszeć twój śmiech radosny
poczuć smak kropli deszczowych
spływających
po twych policzkach
chciałbym cofnąć czas
i patrzeć w twe uśmiechnięte oczy
gdy razem karmimy
zakochane łabędzie
podpływające do pomostu
lecz to jest prawie nie możliwe
tylko wspomnienia za mgłą
i czekanie na alzheimera
bo w nim nadzieja
że cofnę się w twój
czas,czas zapomnienia

eugmar

Ona
Przychodzi cicho zapachem świec,
muska nasz strach swym chichotem,
krąży w oddali i ciągle ma chęć
na więcej i kręci się jej kołowrotek...

Czasem przechodzi bardzo blisko,
zabiera ze sobą bliskich,kochanych,
jej chłodu nie rozgrzeje ognisko
rodzinej miłości,płomień słomiany...

Kręgi znajomych się wykruszają
i na cmentarzu więcej tabliczek,
krewni i znani elegie śpiewają
i na pomnikach płoną znów znicze...

A Ona tak krąży i krąży tuż obok
i czasem spojrzy na swoją ofiarę
i nie ma się zlituj i płaczu potok,
jej sprawiedliwość ma swoją miarę...
eugmar.