siedzimy między tobą a mną
gryzie nas proces starzenia się
i popękane ściany miasta

w naszych snach
kochają się wiersze
mruczą bezdomne koty

za oknem
odległe gwiazdy
mkną w rytmie free jazzu

w eksplozji nocy
księżyc zapełnia się
w ciemności

przejadła mi się pewna forma poranka
śniadanie jeszcze nie
i kawa
to obyczaj tak stary że co dzień
przypominam z rozkoszą smak

za oknem horyzont połyka horyzont
człowiek oparty o telefon
reanimuje nieprzespaną noc

świecie zaśnij
ja dopiero wstałem
literuję słowo słońce

wybieramy się w podróż
na drugą stronę ulicy
dziś nie przyjechał tramwaj 23
zbyt mokra i pusta jest ta niedziela

rozdano tylko parasole
w kolorach mocnego drinka
bez promieni cytrusowego słońca
każdy polał sobie z sumieniem ust

koty owinięte w swoje mruczanki
zagubiły własne ścieżki
cztery łapki śpią w zaciszu dnia

nie rzucajcie w niebo kamieniami
niebo jest odporne na agresję

trzeszczący łańcuch
i dwa gumowe pedały
Bonjour Paris
jazz na na początek
z przepoconym shirtem
po obłokach oniemienia

w tęczowym koszyku
chat noir i wiadomość
dobre wino kup kotku
co nie drapiesz w francuskie noce
przeciwnie do tego rudego spryciarza

i koniecznie teraz musi padać
deszcz
velib zostaw przy stacji Blanche
twoja płochliwa- Ryża cnotka

wieczorem
z ulic grzechu uciekniemy
do konfesjonału nocnych wyznań
gardząc niesmakiem pa -Ryża

w porywistym wietrze
niebo rozrzuca kartki
słowa mrużą oczy ze zmęczenia

jest jeszcze samolot
uczepiony białej wstęgi
potem atramentowa cisza
wyjechałaś
kilka godzin lotu stąd

zamieszkałem między książkami
twój koc czytam na dobranoc
czasem mruczy kot
w rękopisie
po drugiej stronie wiersza

w pogubionych godzinach
kilka nagich westchnień
nie wstydź się

usiądź przy moim ramieniu
dotykaj słów
które przegania wiatr

są takie wiersze
codzienne
które jeszcze nie powstały
z kolan wyobraźni

w pewnej godzinie
miasto zmienia kształt
zamienia brzeg
płoną fontanny
łuszczą się chmury

lubię twój parasol
w kolorze malowanego nieba
liturgię deszczu
sączoną w wieczornym świetle

dziś klęczymy na zimnym moście
jak w niedzielę nie każdą
i nie ostatnią

na sen zagłaskałem kota
więcej grzechów nie pamiętam
kajam się
pod ścianą deszczu

grzechem jest nie widzieć anioła
wszystko jest
ponieważ nie ma nic

na pustej ulicy
deszczowe miasto
spływa w przestrzeni iluzji

w smugach zgaszonych okien
kolejne niebo
na skamieniałych skrzydłach
nagie ciało
sposobi się do lotu

słowa samotność nie używam tylko w modlitwie
pojawia się wieczorem na pustej kartce
na ścianie z rozrzuconych cegieł
książce zażaleń

w zamkniętej przestrzeni
ocean absurdu
jest brzeg

zalany dzień jaśnieje za horyzontem
jestem hermetycznie
otwarty i zamknięty

w weekend miasto wciska się w szczeliny
chowa się przed sobą
na schodach do nieba spotykamy się ponownie
tylko pora roku zbyt liściasta
mokra
można by rzec zgnilizna wokół

drepczemy Królewską
potem w lewo
pod Manekinem jak zawsze
wężyk w rozbuchanym deszczu

wieczór jest niewidoczny
ukryty w ciemności
w oknach tramwajów Żabki
i Biedronki

skrawek nieba zlizuję z ręki

na podłodze namalowanej dzień wcześniej
rozsypane i niedokończone sny
w ciemności brakuje kilku odcieni
i kawałka ściany po której spływa księżyc

za oknem spóźnione pociągi
mkną po zaspanych szynach
chciałoby się ruszyć
skoro się już pojawiło miejsce na peronie

w ustach mentolowy powiew
i pierwszy papieros
budzik łuszczy orzechy

jeszcze jedna noc
to nie powód do wstydu
przekwitamy zgodnie z kalendarzem
nago

za oknem
miasto tuli się do neonów

stosownie do wieku
pada deszcz
w ciemności
mokną ciała niebieskie

słowa umrą w nieustalonym miejscu
samotnie
w ciszy bez koloru
za oknem
nieistniejącego autobusu z Rygi do Wilna

okryłaś się ciepłym kocem i czekasz
ten wiersz napiszę od nowa

w ostatnią niedzielę
zmienił się czas
przez całą noc padał deszcz
pordzewiały jesienne liście
i stare samochody

siedzimy pod muralem
w ascetycznym kręgu
między kropką A
a kropką B
huśta się czas

bezpańskie czworonogi
błądzą w smogu miasta
wiatr merda ogonem

w zaciszu skulonego drzewa
niedokończona myśl
autor umarł tydzień temu

nie zostawił mebli
ani drzwi do swojego domu
wierne psy szukają jego śladów