gdzieś zawieruszyło się słowo
kartkujesz świat zimnymi palcami
wiatr zaciska pętlę na języku

namalowałaś niebo
powstały gwiazdy
w drzwiach chwili
kot czmychnął
po mlecznej drodze

na tych ścieżkach
kiedyś
czyli wczoraj
zostały wspomnienia

w ciszy drzew
które nigdy nie siwieją
milczą usta
błądzi twój uśmiech

czasem wiatr
mówi wierszem

w kropli deszczu jedna chwila
siadam w głębi okna
na sklepieniu nieba

tu nie docierają gwiazdy
godziny gubią się w ciemności
wirują porzucone słowa

noc zawieszona na kilku wersach
zapada w sen
niedokończonego wiersza

w drzwiach otwiera się mgła
zapalasz dzień pierwszym papierosem
poniedziałek drapie po oczach

w natrętnych myślach
wyciszam kolejne słowa
w palącym powietrzu
dusi nas pętla
ostatniej niedzieli

a wiersze
czytasz między palcami
jest niebo granatowe
i słońce bez zawleczki
kartkujemy świat
wte i wewte
stawiając słowa
na kolana

jaka piękna kobieta
byliśmy tu pierwszy raz
potem
na księżycu zgasło światło
samotność rozpuściła się w czasie
jak warkocz komety

wystarczy wytężyć wzrok
po tamtej stronie nieba
przytulamy starość
w dżinsach i okularach
posiwiałe słowa
nie przychodzą łatwo

na pustej plaży
mdły zapach rzeki
jeszcze płynie
pod mostem szarym
i różowym

ktoś pomylił farby
udekorował
wierzchołki drzew
potem dopisał instrukcję obsługi

teraz możemy przesunąć się palcem
między zmęczonym miastem
a urojonym brzegiem

upał dociera suchą stopą
koty tulą się wszędzie

są ludzie zrobieni z czekolady
i słodkie słowa na pozór
dalej pachnie wiatr
nie rozumiem tego świata
nawet w ciszy

w pamiętniku z miasta
nie mieszczą się wspomnienia
ani ulice

na pustych wazonach
malujesz cięte kwiaty
ripostą
wczorajszej niedzieli

w oddechu wiatru kilka smaków
późna Warszawa w bielańskim gaju
Bazyl i ja
błąkamy się po stołach kończącego dnia

oliwkowe mrugnięcie gasi miasto
można do woli wybierać
menu jest bogate w kolory nocy

z wirujących talerzy wyskakują
zielone pory
każdego roku na ciepło

tu czas omija wskazówki
wędrowcy kończą bieg
blaszane koty
spadają z tacy

po gwiazdach chodzi noc
siedzimy na dachu
mówisz sennie
iphone skomli

w resztkach chmur
zbieramy nasze koty
lato mruczy

w każdym skrzypnięciu wiatru
enter
teraz włączył się komputer
potem moje serce

na dobranoc
słuchamy deszczu
kropla po kropli
prawie zasnęłaś

wybieramy się w podróż
na drugą stronę ulicy
dziś nie przyjechał tramwaj 23
zbyt mokra i pusta jest ta niedziela

rozdano tylko parasole
w kolorach mocnego drinka
bez promieni cytrusowego słońca
każdy polał sobie z sumieniem ust

koty owinięte w swoje mruczanki
zagubiły własne ścieżki
cztery łapki śpią w zaciszu dnia

nie rzucajcie w niebo kamieniami
niebo jest odporne na agresję

nie mów mi tego w lesie
pod drzewem układamy warstwy miasta
nie mieszczą się wspomnienia ani ulice
dziś
świat jest w nastroju nieosiągalnym
szczęścia naszego powszedniego

po drugiej stronie
wiatr kołysze brzegiem
kicha kolejny lipiec
czasem drapie w gardle

istniejemy przy kawie
poza sezonem ogórkowym

niebo pełne poczętych piorunów
w dali Salvador
obejmuje księżyc

nie płacz
drzwi się otworzą pierwsze
z ukłonem
diabeł zatańczy rock and rolla

taka noc barwiona
oddechem powietrza
ocean pochyla się na dnie
podobno to przenika do krwi
i mija