cisza
nagle zjawia się deszcz
krople zbiegają
po schodach chmur

pod drzewem
niczyj człowiek
woda wypłakuje mu łzy

z liści spada kropla
w niej topi się owad

tu też nikt nie słyszy
wołania o pomoc...

znużone zegary
   biegiem czasu
   gasną
   siną tarczą
   na krawędzi
   nagiej chwili
   przykrytej
   kamiennym blatem
   czernią rzęs
   i echem
   spłoszonego snu.

Pamiętasz
jak we śnie zry­waliśmy kwiaty
kroplą wi­na upi­liśmy noc
po­tem w zwi­niętym arkuszu
niep­rzes­pa­nej chwili
szu­kaliśmy siebie

Gdzieś na brze­gu dnia
ułożyłem Ci bu­kiet z kwiatów
przyk­ryłem ciszą pościeli

Nie mar­tw się kochanie
wszys­tko po­zos­tało jak wczo­raj

w tej bieliźnie czasem
płat­ki wspom­nień znajdziesz

Ranek, na słońce wzrokiem obrócony.
Cichy mglisty, wiatrem lekkim chłodzi.
Niesie dzień na wszystkie strony,
echem kroków narwiańskich pejzaży.

W dole rzeka, przykryta ciszą zwilgotniałą
słucha w milczeniu ukrytych wędkarzy.
Wędrują wraz z nurtem ludzkie pragnienia,
wstaje poranek w kolorze herbaty.

Dzień jak chwila ucieka przed siebie
znika jak most stojący przed laty.
Zamakam oczy , nad powiekami
kolejno płynął dni z kalendarzy.

figury świętych
w porcelanowej bieli
zdobione podmuchem czasu
przestały się wstydzić
własnego ciała
w cierpieniu
i cudzie miłości
spragnione głosu
gromadzą się
uniesione
wspólnym ukłonem
na scenę przeznaczenia

kot
nim zaskowyczą bramy miast
obrasta w fiolet
czegoś takiego nie ma

są puste ramy
wszędobylska nagość
melancholia
i trujący dotyk ust

człowiek obrasta
w niemoc
o dłoniach zimnych
i oczach
z twardego kamienia

Na kamiennych schodach
czarny kot
oparty wąsem
o Koloseum
rozłożone niczym dziurawa
muszla pod rzymskim niebem
skropione rdzą czasu
uśpione.
Zmarszczki murów
leniwie tworzą
obraz przemijania
odbity
w kocim spojrzeniu
jak w bezmiarze wieczności

Unosisz ten gest
skrzydłami wędrującego ptaka
nie dziękuję za dziś
oraz szepty wyobraźni
poranne słowa jak pigułki
zapijemy zapachem pomarańczy

ile niezamierzonych możliwości
jest w tajemnicy otwartej książki
uśmiechu Twoich ust
i nie do końca przeczytanej nocy

Przy winie i wodzie dotykam Cię w milczeniu
ciszą kuszę ciało w nadziei na spełnienie
pozostało jeszcze kilka sekund
to nie wystarczy aby przebiec na drugą stronę
i zatrzymać zachłanne myśli

piękno nie pyta o wiek
ale błądzi na płaszczyźnie grzechu

Wte­dy w Ber­li­nie
na początku ko­lej­ne­go dnia
wbieg­liśmy w tonące met­ro
od­począć w ko­nającym tłumie
w po­zyc­ji kil­ku rozpędzo­nych stac­ji
tyl­ko żal te­go błękit­nie je­sien­ne­go nieba
ono zos­tało na Kaiser­damm

tu na skwerze car­ry kiełba­sek
do­goni­liśmy spo­cone chmu­ry
chwilę na pa­piero­sa i od­ro­binę ka­wy
te­raz szu­kamy małych zielo­nych czołgów
one stały kiedyś na murze ludzie płaka­li
przed tym bil­bordem
na­wet wiatr kończył swój bieg

w ko­loro­wej cu­kier­ni kelner roz­da­je mun­du­ry
kieliszek z kryształem wo­dy
sen i glo­bus z tym in­nym światem

pta­ki la­tają nad Tem­pelhof
nad mias­tem świeci już jed­no słońce

w świeżo zmielonej pościeli
przytuliliśmy się ciepłej kawie
z ekspresu dnia
kapie wybudzony sen
bez cukru z odrobiną śmietanki
unosi w łyżeczce nagie ciała

za oknem piernik i Kopernik
w niebo gwiazdkowym hotelu

wieczór gasi miasto
w strugach deszczu resztki dnia
pukają do okien

tam twarze jak kamienie
opluwająca nas niemoc
czworonogi z farby i papieru
nagie topole w tle

głos dziennikarki odmierza czas
dawka 24
o wiele mniejsi są ci z gatunku
nie polityków
stukot plastikowych guzików
przestępczość nieletnich, chaos
i terroryzm

Proszę uważać na oczy
i duszę

pewnie będzie kolejny dzień
mówią coś o pogodzie

Za oknem noc gwałci bezbronne gwiazdy

Na koniec dnia
nikt nie zapalił neonów
ponury księżycowy pył
zarysował sny
sterroryzować miłość
może tylko śmierć
poświadczona inicjałem
zniewolonej dłoni

tylko w saloniku
czas tyka z humorem
krusząc zwierciadła wspomnień

za oknem
nocni łowcy
zmywają latawcom twarze

Gdy wieczorem staję
na szachownicy chwili
pokutnej skruchy
znajduję mozaikę pól jasnych i ciemnych

w moim wieczornym rachunku sumienia
nie potrafię samotnie oddzielić
blasku od cienia
ciepła od chłodu

ta jedna myśl
wciąż się czuję bezradnym
żałuję przepraszam
i obejmuje mnie skrzydłami
Anioł Przebaczenia

To narodziło się wczoraj
trzy gwiazdy dalej
przedzierając przez powiew oszalałych myśli
skropliło w głosie różowego telefonu
czas na media
przecież polityk czy wariat na sznurku
też ma prawo
ustalać prawa w zgodzie z samym sobą
biegać z motyką po nocnym morzu
szukając słońca
Gloria pozostanie w samogonie
z mocą iluzji
przegryziona pikantną sardynką
i zakazem picia po alkoholu

dla świętego spokoju
ulicy radości
smaku ust uschniętych
kasztanowych gości
hałd liściastych kupek
wystraszonych jeży
oniemiałych kobiet
codziennych pejzaży

i gdy słońce wrzesień
w październik zaklina [...]