wtedy zapytałem
gdzie mieszkają poeci
była wiosna
w kolorach orwo

ktoś wbrew
ułożył berliński mur
to nie moje klocki

jeszcze nierozebrany
z marzeń
płakałem jak dziecko
komunizm trzymał
mnie za rękę

tylko w wierszu
była dziura

wiem że lubisz bez
na mgiełce snu
i pocałunkiem
cokolwiek nim będzie

bądź spokojna
nikt tu nie zajrzy
znajdziemy tylko siebie

i ten wiersz
pachnący kwiatami
kiedy między wersami
rozwijam łąki zielone

czas przemierza Wisłę w obie strony
jakkolwiek się obrócisz
pada deszcz
jest jeszcze ten wiatr
na zielono
chłodny i uporczywy

idziemy środkiem wiersza
skręcasz kolejne wersy
to miasto wciąga

kilka promieni porannego słońca
przysiadło na starej szafie
cienie drzew
tulą się między półkami

w domu otwartym i pustym
senna wilgoć
książki nieprzeczytane
i tylko tyle

na wyblakłej fotografii
babcia Lila przy drabinie
po której stąpa życie
do wiecznego nieba

wciskam się w zdania
a ty stawiasz przecinki
moje wiersze
siedzą jeszcze na nocniku

kwadrans przed
rozbieramy się do kości
na żebrach tatuaż
w bolącym krzyżu
wyczuwam odrobinę ironii

nie śmiem zapytać
o kolejna stronę
twojego ciała

w ofercie promo
jest bilet IC
i pusty peron na Centralnym

wszystko w swoim czasie
ruchome schody
ludzie z tabliczką
nie mam czasu
i głodny filozof
między gołębiami

time perfekt
z czerwoną torbą

spóźniony do Gdyni
wiruje na wyświetlaczu

mieszczę się w przedziale
między mną a spojrzeniem
brunetki
o wyrazistym kolorze słów

nie zdążę
wszystkiego zapisać
huśtam się na wersach
między balkonem
a chwilą obok

w dole
szachiści obrócili
koniom głowy
targają się
za krótki rękaw

czarno na białym
w kolorze
moralnego kaca

obok kobieta porzucona
rozbita
jak szklanka

po północy
kiedy koty biegają po księżycu
a świat mruczy
nasze sny
spotkały się jeszcze

w niedokończonym wierszu
kobieta myje gwiazdy
szuka
ich pogubionych nazw

w wybudzonych wersach
słowa bez zapitki
usychają w zakamarkach
spragnionych ust

na porannym niebie
niepokorne mewy
budzą milczące morze

lubię przytulać senne muszle
i słuchać fal
wybudzonych ze snu

moje ślady
zostają bez śladów
brzeg ginie
w destrukcji przypływu

bezkres
zostałem na kolanach sam
myśli błądzą w depresji
pustej plaży

chmury stoją pod ścianą
na porannej kromce chleba
topi się maślane słońce

gdzieś na niebie
jej dłoń na mojej dłoni
i wiersze wyprane

pusta drabina
rozpłynęła się we mgle
kobiety są jak gwiazdy

znikają

koci wzrok usiadł na parapecie
między mną a zachodzącym słońcem
zawieszam fotografie dnia

czas przechodzi turbulencje
jak zwykle jak co dzień
za narodziny chwili łyk wódki

na agrafce jeszcze jedna sekunda
rozmarzona jak wieczorna gwiazda
w wielkim wozie samotności

wracam do moich wierszy
z koszykiem
pustym

tu wolno nam wszystko
na ścieżkach
wybudzonych wiosną
zakwitły pierwsze słowa

w cieniu nieba
przycupnęło życie
zamknięte kluczem
lecących żurawi

za czerwonym słońcem
łowiliśmy ryby
czas mrugał jednym okiem

na wyspie łotrów
zawieszonych głowami w dół
dzieliliśmy łuski

jakby tego nie było
przeszliśmy dalej
nie mogąc znaleźć
haczyka

wybudziłaś mnie z moich wierszy
był kot zwinięty w poranek
i spam owinięty kołdrą

za ostatnim wersem
czytam sen straszny i groteskowy
na czczo

północ
w deszczu gwiazd
mokną puste ulice
gdzieś między trzecią
a następną
rozsypany człowiek

w znieczulonej niedzieli
przez kolejne warstwy okien
oglądam
nagie miasto

dusimy się wzajemnie
ściskam za gardło myśli nasze