nigdy nie jest za późno
na zimną herbatę
koty plączą się między słowami
od wczoraj
a ty malujesz rondo
kręcimy się w kole samotności od nowa
wiatr biega po schodach
krople deszczu płaczą za drzwiami

w teatrze trzymamy się za ręce
maseczki ułożone usta w usta
wgniatają uśmiech

tego aktora
już sobie nie przypomnę
zainfekowany przez media
zakwitnie w kolejnym akcie

jeszcze wczoraj jedliśmy ptaki
potem nastał człowiek
ułożył polbruk
i domalował na niebie grillowane skrzydła

czekam na skraju bajki
a ty głaszczesz jeszcze ten sen
noc się nie kończy
a podróż zaczyna
na rozgrzebanej pościeli
kocie morze
w misce ciepłego mleka
mruczy księżyc

pięć minut od Centralnego
kloszardzi strzygą włosy
pod wiatr

rozrzucone pragnienia
siedzą na ostatniej ławce
z iglicy spływa deszcz
w tonacji paryskiego fioletu

neon Warszawa
czerwieni się wieczorowo
miłość schodzi ze sceny
na chwilę

za chwilę
odjedzie ostatni Flixbus
spóźniony o kilka
deszczowych wersów

w porywistym wietrze
niebo rozrzuca kartki
słowa mrużą oczy ze zmęczenia

jest jeszcze samolot
uczepiony białej wstęgi
potem atramentowa cisza
wyjechałaś
kilka godzin lotu stąd

zamieszkałem między książkami
twój koc czytam na dobranoc
czasem mruczy kot
w rękopisie
po drugiej stronie wiersza

ten sms wysłałem sam do siebie
w natarczywym czasie
kiedy wszystko zastygło
wbrew zasadom zdrowego oddychania

skąpy w wyrażone słowa
o pojemności mojego sumienia
w nastroju korka szampana
przybył po dwóch piknięciach

w proroczym odejściu
mijających sekund
jak dziecko
rozwalałem pałac z klocków
oczekiwań i wspomnień

za moim oknem nieumytym
i zeszłorocznym
opustoszało niebo
zamknięte w małej butelce
zimnego poranka

z gałęzi snu zrzucił nas poranny wiatr
w obłokach niedospanej nocy
odwirowaliśmy nasze myśli
owady wędrowały przez las

potem spadł purpurowy deszcz
w krzyku nadgryzionych zdań
zmył wszystko
ostatnie słowo
z suchego języka
na którym
konał świerszcz

zbiegliśmy z krainy
wierszowanych bajek
dziewczynka o włosach
w kolorze kasztana zrywa pomarańcze
nad lazurowym morzem tańczy anioł

a gdzie oliwki pytasz
wyciągnij dłoń
a potem zamknij oczy
wtedy poczujesz smak
całej wyspy

skaleczyliśmy się odłamkiem marzeń
krwistym winem
które upija dzień
i budzi noc

jutro odnajdziemy ślady Hipokratesa
zarażeni podróżą
nieuleczalni

nie zdejmuj kapelusza
wyczarowaliśmy to miasto na nowo
dziś jesteś już matką
wczoraj tylko nieproszonym gościem

szelest
to jeszcze nie jesień
tylko Kreuzberg w kolorze herbaty
poranni graficiarze malują imago

w mieszkaniu koci wzrok

S-Bahn cieniem wkrada się do okien
wiem lubisz przebudzone książki

spały ze mną w twoich snach

nie odwracaj się
wczoraj zostało na zdjęciu
był magik i królik
potem zniknęli z Facebooka

pies idzie pod mur
a ja głaszczę wiersz
ściskam smycz
słowa
a ludzie szczekają
na mnie
są wściekli
codzienne

uporczywie pozbierałaś książki
w zimowym śnie
noc przemieszcza się za oknem
w starym szlafroku tulą się gwiazdy
wszechświat nie zwraca na nas uwagi

niebo biega po schodach
z księżycem w ręku
ludzie rozpadają się na kawałki

jutro wsiądziesz do samolotu
linii tanich lotniczych
z pierwszeństwem wejścia
i podręcznym bagażem życia
w cenie

po zakończonej kolacji
domalowałem usta
na czerwonej sofie
spał kot

w zegarach
przebudził się wieczór
żyrafy przeżuły camembert
na słodko

za horyzontem
ulewało się morze
słońce zlizywało
Chupa Chups

przyjechałaś oplem
w kolorze mokrej wrony
ołówkowe niebo
rozlało zmrok

senna erotyka
urwała się z obłoku
tuląc nas do snu

witasz mnie tatuażem
amor caecus
cichość serca
odnajdzie ostatni guzik

zanim narodzi się wiersz
zmielone gwiazdy
spadną z wiatrem
okruchy nocy
obudzą twarz

skrawek snu
utonie w pierwszej kawie
wyjrzy słońce

na dzień dobry
świeży laptop
z kromką chleba

z gałęzi snu zrzucił nas poranny wiatr
w obłokach niedospanej nocy
odwirowaliśmy nasze myśli
owady wędrowały przez las

potem spadł purpurowy deszcz
w krzyku nadgryzionych zdań
zmył wszystko
ostatnie słowo
z suchego języka
na którym
konał świerszcz