najpierw był ocean
potem za nami wulkan
emocji

bananowe słońce
czarna plaża
i muszle na dobranoc

tu dojrzewają wakacje
jeszcze nienazwane
jutro jest środa
wciąż czekamy na noc

Warszawa Zachodnia
zbudzony Ecolines
odrywa światła
od rzeczywistości
podróż to pragnienie
plecak i mapa
z oknem
niebo
otwiera wiosnę
pierwszym kluczem
żurawi

przekartkowałem wszystkie ulice
odnalazłem cię
na ostatniej stronie
w ostatnim zdaniu

włóczymy się
miasto pachnie kebabem
księżyc tuz tuż
poza krawędzią ziemi
wędruje obok

w kolorze gorzkiej czekolady
gaśnie malownicza nędza
cienie marnotrawne
klną i piją

to był wstęp
przeszliśmy przez morze
zdegradowane fale spoczęły na dnie
księżyc zatonął
chwilę później nastała noc
potem nie było nic

a ty rysowałaś statki
jeden za drugim
i brzeg kolejny
lubię ten wiatr o słonym poranku
i smak pierwszej krewetki

mój dom
na wzgórzu
piaszczystej drogi
gdzie czas wędruje
w nieskończoność
ślady ostygłe
nocnego wędrowca
zaproszę do siebie

kamień porzucony
do kamienia zbiorę
odnajdę
promień wiary
zgubiony w upiorów gromadzie

tu przy drodze
stary drewniany krzyż
drogowskaz dla grzeszników
wzniesie w człowieka
Chrystusowe tchnienie

każdy cień ma własnego kota
wystarczy głaskać słonce
mówię przez sen
i ty mówisz
że mruczę
w biały dzień

jeszcze pachniało duty free
staliśmy z wiatrem w stronę Sztokholmu
puszyste fale
topiły ostatnie kolory dnia

wyspy odbijały słońce
twarze ściskały się przez most
dumne kaczki udawały turystów

czekaliśmy na śledzie
w postaci każdej i korzennej
każdy ma czas
sprawdź dane i zaloguj się ponownie

czytam
ile białych stron
tyle czarnych myśli
dziś jest taki dzień w kolorze zebry
a ty masz nowy cover
czarno na białym
tym razem

tulisz się do motyla
w cieniu jego skrzydeł
fruwają marzenia
skomunikowane
z moimi

dziś będę sam
tu czyli blisko
w mojej ciszy
upaćkanej chmurami
wiejską drogą
tnącym wiatrem

odcięty od sieci
kciuków w górę dół
serduszek
roześmianych mordek

i tylko ten lęk
codzienny w ciało zanurzony
mrożący
gdzie każda kra zabija myśli
kaleczy

dziś będę sam
jak wojownik poczęty
w złotej ciszy
pierwsze lodołamacze
dotykają dłoni

na wieczór
wystarczy herbata z cytryną
i koc z księżycem

daleko stąd
twarze
pogubione w mokrych liściach
i mural z kromką chleba

w zakrzywionej nocy
dziewczynki mają swoje tajemnice
i własne ciała

przy śniadaniu
ustalimy
imiona lalek

kochającym można wybaczyć wszystko
złą pogodę na którą nie maja wpływu
migotanie serca
nagły upływ czasu i krwi
wystarczy kropla
między morzem a łzą
na otarcie oczu
z zawiści

kiedy rano zabraknie nieba
obudzimy się w metalowym koszyku
z Merci i czerwoną
wstążką
przy kasie supermarketu
w szale zakupów
i miłości do wszystkich
i nikogo