obłok
zdmuchnęłaś trzykrotnie
potem był wiatr
rozwieszony motyl
urwał się z cienia chabrów

kilka kropel dalej
deszcz odmawiał litanie
pijani dzielili kieliszek
na czworo
życie odbiło się echem

na kocich ogonkach
zagubione ścieżki
tu mruczy każda chwila
na pustym peronie
chybocze się ostatni wagon

ocean przecina wszystko
teraz kąpię się w połowie
czasu
przestrzeni i wyobraźni
macam palcem
dotykam
zezwól mi na komentarz
w każdym kolorze wody
będzie burza
a niebo wciąż milczy

to jest dyskretnie rozwiane
zapach łąki pragnienie ciszy
właśnie dopasowałem smak wina
i nie musisz się spieszyć

kilka stron z Paryża
reszta to obłoki z pobliskiej wioski
uniesione stodoły oparami bimbru
i mały Montmartre

z kocią łapką na gardle
i poduszką wybudzonej wiosny
gdy grzechy snu się czerwienią
śpiewam kwiatami w rytmie motyla
melodię paryskiej nocy

motyl u drzwi
lato rozłożyło skrzydła
wyjęłaś martwą pomadkę
usta milczały

są godziny na których nie ma słońca
między kartkami
zdjęcia rozesłane
zalane herbatą stare miasto
kropla i jedno zdanie

podróż ta kolejna
będzie noc
na ścianach murale
jak lustra
i flagi z serwetek

wiersze siedzą na przystanku
jak zwykle spóźnione
kulawe
czekamy razem
na niewysłane pocztówki

nie zdejmuj kapelusza
wyczarowaliśmy to miasto na nowo
dziś jesteś już matką
wczoraj tylko nieproszonym gościem

szelest
to jeszcze nie jesień
tylko Kreuzberg w kolorze herbaty
poranni graficiarze malują imago

w mieszkaniu koci wzrok
S-Bahn cieniem wkrada się do okien
wiem lubisz przebudzone książki
spały ze mną w twoich snach

nie odwracaj się
wczoraj zostało na zdjęciu
był magik i królik
potem zniknęli z Facebooka

w ostatnim wersie
skulonego wiersza
nie mieszczą się krople
miastem pachnie deszcz

w mokrym parku
w szaleństwie zieleni
na niby śmietankowe lody
na niby
motyle siedzą pod parasolem

czekam na pierwszy
i kolejny tramwaj
trochę żółty trochę czerwony
na ławce angielski dla zmęczonych

wydeptałem tę ścieżkę sam
między pierwszą a kolejną wyspą
był tylko wiatr
potem namalowałaś fale

na koniec dnia
wędrowcy gaszą słońce
zapadają w sen letni
na chwilę

rankiem
napijemy się zielonej herbaty
na nieobecnej trawie
pocałujesz mnie
kolejnym słowem
z nienapisanej książki

w zamkniętym wierszu
Pan Bóg stoi w oknie
i głaszcze nasze koty

w lesie nie ma zbytecznej zieleni
brakuje tylko kilka wersów
promieni słońca

świat wędruje po drugiej stronie rzeki
przez most turkoczą kolory aut
we wszystkie odcienie prędkości

cisza
ukryta w kieszeni prawego brzegu
przytula rozrzucone wiersze

wędrowcy przysiedli na skraju kartki
echo miasta wygasza zieleń
wiatr porywa ptakom skrzydła

na schodach spóźnione dzieciństwo
satyryk rozdaje cukierki
możemy już rozwijać
na trzy cztery

i nastaje wiek średni
wtedy brakuje czasu
na poranną kawę
i okno z marzeniami

potem między spacerem
a psem z artretyzmem
szukamy smyczy
buty idą pierwsze

za drzwiami
jest siwa nić
i ostatnie zdjęcie
w papierkach porzucone

wyszłaś z morza
w porcelanowym porcie
na tle strzelistej bazylii
spały lawendowe koty

tamburyny
witały wędrowców
spragnieni
sączyli nagość

słońce
odmieniało uśmiech przez przypadki
w oknach
krystaliczne fale
zmywały niebiański błękit

w spakowanej walizce
kolejna podróż
i białe łódeczki z papieru

człowiek nie jest z brązu
tak zwyczajnie
uzależniony od
zabieganej codzienności
porannego newsa

już ogrodzony
nie nagrodzony
poza tym nie ma nic

jutro mam zajęty dzień
i poniedziałki wtorki
soboty do końca roku

a ty
nocą malujesz mi gwiazdy
przytulasz
snem wspólnym
ziewasz za mnie
dobranoc

ubraliśmy się w pomniki
w rozmiarze kolumny Zygmunta
w muzeum śpi malarz
między gwiazdami
zmęczone niebo

noc wydaje się dzieckiem
zapłakana niewinnym deszczem
tuli się do snu
z kołyski odjeżdża ostatni tramwaj
grzechocze

siedzimy na skraju twojej dłoni
rzeźby spacerują obok
martwa natura otwiera oczy
ulica milczące usta

pod pałacem nadgryzam dzień
pierwszy kęs o smaku deszczu
przykryty chmurą
ociemniałym spojrzeniem miasta

marzenia
gdzieś na kolejnej stronie
we wstępie kilka uwag
o życiu i raju zakochanym w Bogu

zero pragnień zero cukru
dbam o każdą pulsującą chwilę
odmawiam piwa o smaku dzielnicy
i nowennę pompejańską z zagubionym

tylko pozostały rowery
mknące ku zielonym światłom
powiewają majowe flagi
cień kwiatu przebija się przez kamień

owinęliśmy się gwiazdami
kolejnej nocy
już w drodze do łóżka
między pierwszą a nieprzespaną

na schodkach
za oknem turlał się księżyc

przy odrobinie sexu
wyglądamy młodziej
w półsłodkim kieliszku
nie nasza wina