dla świętego spokoju
ulicy radości
smaku ust uschniętych
kasztanowych gości
hałd liściastych kupek
wystraszonych jeży
oniemiałych kobiet
codziennych pejzaży

i gdy słońce wrzesień
w październik zaklina [...]

z płaszcza starego pianina
zdejmuję śpiący kurz
przyzwyczajam milczącą duszę
do rzeczywistości
i wystukuję nowy rytm
pustka odbita zagubioną nutą
na tarczy zegara odlicza czas
bawi się naszym życiem
wlokąc za sobą głos sumienia
dlatego czasem wśród białych ścian
szukam portretów wczorajszych dni

jest tylko szklanka
łyk słońca oparty o usta
i kasztanowe włosy cienia
jesień przemyka przez las

w oddali intercity
mknące okna w pośpiechu
zerkają na
bezczelnie kończący się dzień

potykam się o objedzone rdzą szyny
mijam człowieka i psa

niepostrzeżenie rzeczywistość traci kontakt
z człowiekiem
pies przemyka przez las...

ranek w Ignatkach
pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet

marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z widokiem na dworski cmentarz
gdzie pająk przedzie nić wiosna zieleń
a lumpy połykają Żubra
gasząc puszki na mogile

na ścieżce wśród trawiastych stawów
spotykam zagubione twarze
takie chwile wita się świeżym chlebem
czerstwym trojańskiego konia
ku przestrodze nieprzyjaciół

Okleina przypomina jesień
zakrywam zmarszczki starym drzewom
rwąc gniazda porzuconych kobiet

na karcianych ścieżkach ani wilków ani kapturków
jedynie wędrowcy oglądają gwiazdy
dzieląc się kawałkiem ziemi

pies wtulony w ciszę oszczekuje moje oczy
wiatr gryzie policzki przymrozkiem
w starym lesie jelenie porzuciły ślad
dziki zabito dla przyjaciół
bociany odleciały w ciepłe dni

z Egiptu przywiozłem obraz Chrystusa
malowany arabskim poczuciem spokoju
tylko że z każdym dniem
w oczy patrzę Ci coraz rzadziej

far­by skry­wają wieczór
mik­stu­ra pus­tynnej róży
do­sycha w uścis­ku dłoni
sze­lest drzwi przy­gar­nia pier­wsze gwiazdy

w ce­ramicznych urnach
rzeźbia­rze od­wra­cają głowy
ko­ty dep­czą pa­zura­mi po dachówkach miasta
w głosie minaretów
kra­job­raz po­wiewa na wietrze

tu­ryści zbiegają po ryn­nie mętnej kropli
drążąc ociem­niałe skały
ca­mel upo­jony fajką spokoju
usnął na grzbiecie swoich pragnień

bak­szysz od­dałem dżinnom
głod­nych wy­kar­mi pierś nadziei

schody dnia
twarze rzeczywiste
na przekleństwa
najlepsze są papugi

ktoś zapala znicz
na skrawku asfaltu

w cieniu mijających sekund
zmieniamy kolor oczu
powoli zdejmujemy wszystko

za drzwiami
schłodzone niebo
łódki z wioślarzami
skrzynka na paznokcie
życie nie zawsze drapie
czasem zostawia awizo

Baleary ogrodzone morzem
na każdej plaży
błękit dnia i ten nastrój

zapalę Ci świece...

wędrowni turyści
potykają się opiach
samotni rzucają się
w ramiona tęsknoty

gdzieś daleko żagle
pomachują cieniem
gasząc suche  światło dnia

i wtedy zapalam świece
znaczy że jestem
              i nie odchodzę...

przebiegłem po śnie
gubiąc noc na bezdrożu ciszy
galop koni zarysował
ostatnie tchnienie horyzontu

za murami bezbrzeżne przykryte dywanami
dialog blasku niedopalonych świec
trącam niebo urwane gwarem krętych ulic
samotność potyka się o garb wielbłąda
koci wzrok i jaśminowy salon

dobre samopoczucie to towar deficytowy
szczególnie w poczekalni kolejnego dnia
irracjonalny demon gardzi zegarami
lekarze zmuszeni są wyjść
młodość zostaje królem starość błaznem

a o kwiatach to możemy pomalować
otoczeni igłami lasu
oddychamy ciszą

to tu usycha lipcowy deszcz
nie ma krawężników i ulicznych bram
nawet nie widać naszych zmarszczek

malujesz dłońmi cień
miniaturkę chwili czuły uśmiech

uzależnieni od marzeń i kolorów dnia
przenieśmy niebo w naszą stronę
obłoki wędrujące ptaki
i ten lecący w oddali samolot

czas niestety wracać
ponagla nas niedziela
czarny pies
i kończy się ostatni papieros.

gdzieś w okolicach piątej
dryfuję do góry dnem
niebo gubi chmury
perony mają smak próżniactwa
na ścianach miasta budzi się niedziela
mijam stację Aniołów
wirtualna ręka częstuje mnie
porannym espresso
życie to piekło krzyczy wariat
w głębi ( na lewo) wyjście
ale Bóg jest tak wysoko
dom tak daleko...

w chmurce zapomnienia
dotykamy ustami słów
wkradamy się w siebie co noc
nie ma tu miejsca na wstyd
przecież wiemy że sny istnieją naprawdę
jak pusta butelka pogrążona w myślach
nie znani sobie
dzieląc się sobą uciekniemy by nakarmić nasze zmysły
i nie dopijemy tego dziecka
ono tak rozkosznie pełza
po kieliszku

to kwiat papierowej nocy
skulone w ciemności nożyce
przecięły wstęgę bram nieskończoności

skoro się urodziłeś
przebiegnij po alei snajperów
w roli bezimiennego wygnańca

wypowiedz modlitwę przed poranna kawą
do prawdy rzeczywistości
wejdź jak do wanny
nago i z wiarą w rychłe oczyszczenie

za papierowym parawanem
oprawcy bawią się w ludzi
z żydowską lalką na ręku