Pragnę beztroski
gdzie uczciwy rolnik
żyje z płodów ziemi

Zgubiony podróżnik
odnajduje drogę
a pielgrzym
kończy wędrówkę
u celu

Gdzie matka
kocha swoje dzieci

A te niestrudzenie puszczają
latawce na wietrze
i łódki z kory
na tafli jeziora

Gdzie nie ma walki
bo panuje dobro
na zawsze

zapytałem się wczoraj
co myślisz o kawie

prosta intencja
nic wielkiego

otrzymawszy odpowiedź
podążam dalej

tak wiele
jeszcze nie wiem [...]

Wahadło nie będzie
wiecznie bujać się
na prawo i na lewo
przystanie na środku

Nadejdzie chwila gdy
ostatnie ziarnko w klepsydrze
nie zobaczy więcej
swoich braci tam powyżej

Dzwon wybije [...]

Pełni nadzieji
planów
i marzeń

Niczym starzy
wiekiem przytłoczeni
i smutkami

Zapominamy
o radości
i szczęściu [...]

Jestem rycerzem współczesności
nie mam odwagi

Honor swój utraciłem
dawno temu

Hołotę na ulicy
mijam z niesmakiem

Miecz mój zardzewiały
opuszczam w rezygnacji

Sprzymierzeńców nagradzam
uściskiem dłoni
gestem przychylnym
kieliszkiem wódki

Etosem mym
tylko tyle
przyjemność

I w nic już nie wierzę

Nie jestem rycerzem

Iskrząca słońca łzo
promieniu Boga doskonały
natchnij człowieczą wolę
obejmij wszechświat cały

Fotonie wędrowny pielgrzymie
co błądzisz swym jasnym strumieniem
rozpoznaj właściwą drogę
prawdą oświeć stworzenie

Wiązko tajemna wymiaru
głębino ducha pierwotna
czekamy wielkiego daru
źródła miłością nas obdarz

Ci z sercem żelaznym
i wiarą pancerną
nadzieją trafną
z odwagą bezczelną

Okiem skupionym
a bronią sprawną
co z bólu ciężarem
uporali się dawno

Wytrwali maszerujcie
pod błękitem nieba
co raz przyrzekliście
dotrzymać Wam trzeba

Bądźcie zawsze wierni
szanujcie krwi bratniej
gdy przyjdzie Wam bronić
reduty ostatniej

Kroczcie śmiało naprzód
witani salwami jasnymi
to Wy będziecie wodzami
niepokonanymi

Szukałem Królowej Wiosny
jeszcze śniegiem
lekko przyprószonej

Włosy jej
kroplami porannej rosy
skromnie ozdobione

Usta jak pierwsze
kwiatów pączki
niedojrzałe

W oczach
zieleń głęboka
spokojna jak kamień

I choć zamieć nie ustaje
szukać nie przestanę
bo po każdej zimie
wiosna w końcu nastanie

Co zrobiliście z naszą matką Ziemią
że łka tak cichutko jej atomowe serce
z niklu i żelaza

Między wdechem a wydechem łzą a łzą
rozdarta jej szata zielona
w obłoku nieprzejrzystym

W sobotnią noc
szukamy ciszy i ciemności
i nieba gwieździstego
bo tylko ono pozostało nasze

Nie wychodzimy już w morze
sieci nasze porwane
nadmiarem martwego planktonu

Opiekujemy się Albatrosem
on zagubił swój instynkt
nie ma dokąd lecieć

I samotnym Dżordżem
ostatnim na Galapagos
któremu pozostało umrzeć