Przymknijmy oczy na wszystkie te końce
Na nasze błędy
Droga nie tędy
Zaczęłabym nazywać Cię słońcem

Nie pieszczotliwie bynajmniej
Nie jak wszyscy oni
Niczego nieświadomi
Twoja metonimia co najmniej

[przecież my...]

Siedzieliśmy na ławce
Przy zachodzie słońca
Po zielonej trawce
Mówiliśmy bez końca

O życiu bez ni promyka
O ciężarze ciemności
Już zegar wieczności tyka
Bez nadziei wspólnej przyszłości

Jak zapach ulicy po deszczu- przyjemny, kojący, niezdefiniowany, nie dający się określić w żaden sposób, ale przynoszący pewną ulgę. Taka właśnie była Twoja miłość.

Wiem,
to moja niepowinność
że stoję pod tym domem
i liczę na gościnność

Wiem,
to stanowi zagadkę-
nacisnąć czerwoną
czy zieloną słuchawkę

Wiem,
wątpisz czy to dobry pomysł
mojej twarzy widok
póki co- to domysł

Wiem,
wciągamy wolno z dymem
nasze przemijanie
i to co zostało w tyle

Wiem,
nie powiesz ani słowa
raz tylko "podaj ogień"
byłam na to gotowa

Wiem,
też trzymam mordę na kłódkę
zapatrzyłam się bezradnie
w najbliższą łódkę

Wiem,
w końcu- nadal kocham
i coś w środku Ciebie
już powoli szlocha

Wiem,
zdenerwuje Cię to należycie
bo też wciąż to czujesz
na zawsze i nad życie

Wiem,
poza tym nic się nie wydarzy
ale nie wybaczyłabym sobie
niewidoku Twojej twarzy

Wiem,
nigdy nie miałam racji
i powrócimy do kochania się
w separacji