Odwróciliśmy się jednocześnie. On patrzył na mnie a ja na niego. Pierwszy raz spojrzałam mu głęboko w oczy, on mi chyba też. Trwało to kilka sekund, gdybym nie była jak sparaliżowana, odwróciałabym się pierwsza, ale nie mogłam i on się odwrócił. Czułam się nieswojo, jakbym zrobiła coś strasznego. Zniechęcona jego obojętnością spojrzałam na histeryczkę (historyczkę) i uśmiechnęłam się przelotnie, bo cały czas nas obserwowała. I tak zakończyła się cała magia.

Chciałabym raz, pogrążyć się w otchłani mych marzeń,
Odciąć się od prawdziwych zadrzeń,
Zostawić świat realny,
I zamienić na swój - jedyny i niepowtarzalny,
Porzucić troski i kłopoty,
I nie rozmawiać o tym,
Zostawić dla reszty smutek i cierpienie,
A egoistycznie zabrać ze sobą tylko miłość i zadowolenie...

Ironia losu:
Wczoraj byłam tak smutna, że chciałam umrzeć. Dziś zabiłabym tego, kto próbowałby mnie zabić...