Moja rodzina..
Ziarno życia...
To tutaj podróż się rozpoczyna
Rozkwita..

Niczym młoda sadzonka
Rozwiera swe listki ku słońcu..
Co kończy się jesienią
Wiosną zacznie się od początku

Z roku na rok owoce dojrzewają
Nabierają kształtu
Koloru, smaku..
Silniejsze się stają..

Wędrówka to mozolna
lecz czas tak nakazał
Jak dbać o przybytek
staremu Celtowi pokazał

Ten zaś wszystko spisywał
Metoda próby i błędu...

Lecz nie przyjął na darmo tej lekcji
Czasu nie trwonił..
Starał się bardzo...
By dojść do perfekcji

Niestety proza życia
wszak jest zawiła
Zapowiada się owocnie
a później zabija...

Za dużo czasu
Za mało ciepła
Roślina zwiędła..
Radość uciekła..

I szybko nie wróci
Ponieważ każdy człowiek
pielęgnować ją musi...

Podlewać i przycinać
Nie stwarzać zawideł
Jedynie tylko
Dodawać skrzydeł....

Nadszedł ranek...
Budzę się ogarnięty ciszą..
Do nieba wznoszę głos !
Niech anioły mnie usłyszą.
Nadszedł już czas..
Trzeba wstać....
Iść do przodu ciągle walcząc
Bo życia nie wolno się bać..

Nurtujące mnie pytania
W mej głowie ciągle siedzą.
Zero odpowiedzi..
Nie wiem nic..
I ludzie też nic nie wiedzą..

Nadal siedzę..
Myślę wciąż..
Przekraczam granice
lecz gnam często pod prąd..

A odpowiedzi nie ma, jak nie było..
Świt..
Poranek...
Jakoby początek..
Lecz wstałem z łóżka
I się skończyło...