GWIAZDA

Bijące pioruny niczym blaski flaszy. Podążam przez życie z uśmiechem na twarzy. Pewna siebie, otwarta i towarzyska. Cóż za gra, aktorstwo znamienite. I wywiadach znajomi pytają mnie: „Jak to robisz, że jesteś zawsze taka szczęśliwa?”. Odpowiadam: „Bo życie jest piękne”.
A gdy wracam do domu, zamykam drzwi pokoju i ogłuszający grzmot rozpościera się zagluszając mój krzyk. Krzyk rozpaczy. Krzyk samotności. Łzy nieopisanego bólu spływają po policzkach. Maska teatralna spada rozbijając się o parkiet. Patrzę i zastanawiam się czy udami mi się ją do rana posklejać, by wyjść i dalej odgrywać komediową rolę.

I mówisz że kochasz,
I mówisz że pragniesz,
I Zostawiasz...

Cieszę się, że po tylu wspólnie spędzonych, cudownych chwilach mogę to powiedzieć: "Po prostu... Jesteś beznadziejny..."

Mimo iż mina wesoła, smutek w twych zielonych oczach...
Smutek po tym co odeszło...
Smutek po tym co życie ci z garści wydarło...
Smutek po tym człowieku, którego obdarzyłaś miłością i nienawiścią, bez którego nie mogłaś [nie chciałaś (?)] żyć...

I jak don kichot walczę z wiatrakim
Które są moimi słabościami
Niszczą moją wartości
Oddalając mnie od rzeczywistości

Każde następne pokolenie ma coraz większe problemy z nieśmiałością. Jeśli coś z tym nie zrobimy, za kilkadziesiąt lat człowiek zapomni jak się mówi...

Człowiek jest tak skonstruowany by pragnąć rzeczy wielkich, małych nie dostrzegać.

Kto powiedział, że ludzie pewni siebie nie mogą być nieśmiali.

Dzisiejsze społeczeństwo stawia na indywidualność. Każdy chce być "inny niż inni" i właśnie to nas do siebie upodabnia. Spróbujmy udawać innych, może wtedy naprawdę się wyróżnimy...

A ja moknę w deszczu patrząc jak odchodzisz w dal. Czy te krople na mej twarzy to tylko woda czy też gorzkie łzy?