na miarę własnych
lęków i fobii
uciekam od serca
problemu
ukrywając go w słoiku
dżemu
patrząc się w twoją
stronę na prawo.

jakby w oczekiwaniu
trwasz i plujesz
szatanowi w twarz
nie bojąc się o
swój los
krzyczysz do
nieba.

czarne kontury
rozmazują
ci się w blasku
słońca popołudniu
jakbyś na moment
znikał z
tego świata
do wymyślonego
kata za zakrętem.

smutno mi i zimno
od tego chłodnego
uczucia
rozumu zepsucia
jakim jest
zauroczenie
tobą w
moich oczach.

żyjemy między
uschniętymi
krzewami
róż czarnych
i dusz marnych
błagających o
tęczy kolory.

zasypiamy
w towarzystwie
huków i szeptów
w magicznym
lesie, co jedynie
strach ze sobą
niesie w
księżycową noc.

wtuleni w siebie
na gwieździstym
niebie widzimy
nocne mary
które szukają
odpowiedniej dla
siebie kary w
wiecznej tułaczce
po naszym
wszechświecie.

— ja i ty,
pozornie dwa
różne światy
żyjemy razem
jak zerwane
w południe
zwiędłe kwiaty.

rozdwojenie jaźni
komplikuje nam
życie tonące
w wacie cukrowej,
łaźni różowej.

dwa słowa
z twych ust płynące
mam ochotę
w złotej antyramie
zatrzymać
jak tylko skończę
— szklanki zmywać.

mamy po dwie
osobowości
zamknięte za
drzwiami wyobraźni
— dziecięcej bojaźni.

grzecznie
sprzątam po tobie,
bo tylko ty
potrafisz dwa razy
zawrócić mi
w głowie.

mówię mu o wszystkim,
anemiczne serce na tacy
wykładając
opłakuję jego kruchy los.

pod materac upycham
prośby i marzenia
do serca przypinając
jego cząstkę duszy
— gnijąc
we własnych myślach kącie
proszę o kolejne
miłe spotkanie,
malującym obrazy snem
— kolejne przywitanie.

moje
abstrakcyjne
opętanie

uwielbiam cię za dnia i
każdej nocy,
przepraszając że zapominam
o własnym wytworze boga
z blond czupryną.