Wspomnienia przemawiają do nas poprzez opadanie liści jesienią, płatki śniegu zimą, budzące się do życia kwiatki wiosną, ciepło letniego słońca.

Przyjemne uczucie, gdy deszcz łaskocze Twoją twarz, zwilża wargi, pieszczotliwie całując przy tym policzka. Muska skronie. Oczom nie pozwala patrzeć przez jakiś czas na świat. Kosmyki włosów delikatnie poprzez krople orzeźwiają Twoje czoło. A po wszystkim czujesz ulgę, radość. Kąpiel dla duszy. Czujesz się jak nowo narodzony. Natura tak na Ciebie działa. W tym momencie chciałbyś się zatrzymać i nie myśleć o niczym innym. To jak niebo … tu na ziemi.
A przecież wszyscy tak nie lubią deszczu.

Łzy nie są oznaką słabości. Są siłą, czasem można się dziwić, że siła nie jest wroga, ale wręcz odwrotnie. Nie chodzi o to, że jeśli ktoś jest słaby, przegrywa, a jeśli ktoś jest silny, góruje nad innymi. Tu chodzi o uczucia, o to co czujemy, płacząc. Możemy z bezsilności, racja, ale także z nadmiaru emocji, ze szczęścia, albo tak po prostu się wzruszyć. Łzy nie są upadkiem. Są powstaniem, otrzepaniem się, dalszym życiem po czymś co przeżyliśmy. Każdy człowiek jest inny, każdy inaczej wszystko odczuwa, ma inny pogląd na świat. Ale życie nie jest po to, by wciąż myśleć o przyszłości, może warto czasem zaryzykować, choć się boimy? Może wtedy poczujemy co to naprawdę żyć? A może jesteśmy tchórzami? Może… [...]