Wyszła z bramy.

Od razu dostrzegłam jej krótka fryzurkę, która układała się w złocistą czuprynę.
Gdy tylko ją zobaczyłam, zauważyłam łzy na jej policzkach.
Bez konkretnego celu, po prostu poszłam za nią.

Doszła do miasta.
Usiadła na murku, jakby na kogoś czekała.
Z torebki wyjęła telefon.
Zadzwoniła.
Przez chwilę z kimś rozmawiała.

Potem wykonała drugi telefon, co chwila potrząsając złotą czupryną.
Zrezygnowana rozłączyła się.

W jej oczach znowu pojawiły się łzy.

Lecz już po chwili, z delikatnym uśmiechem na ustach, pomaszerowała dalej.

W parku usiadła na swojej ulubionej, zalanej słońcem ławce.
Z torebki wyjęła notes i pióro.

Podczas, gdy promienie słońca muskały jej złocistą burzę włosów na głowie, ona pisała to opowiadanie.

Chmury nie zastępują słońca- one je tylko przesłaniają.
Potrzebny jest odpowiedni wiatr, aby odsłonić to słońce na nowo.
Aby ukazać nam radość życia...