Wiersze — Maciek Zz

A gdy miną te lata najlepsze,
gdy dorosłość da mi się we znaki
o młodości będę pisać wiersze...
myśli poszybują tak jak ptaki.

I wtedy zjawiłaś się Ty...
Oderwałaś plastry pokładłe na bolączkach.
Z uśmiechem dmuchnęłaś w oczy,
Myśli spłoszone pochowały się po kątach.
Dotknięte szorstkie policzki
Złagodniały pod wilgotną mgiełką szeptania.

Pod drzwiami pełne walizki
Tamtego życia - pod łóżko upcham do rana.

napięta do granic
struna milczenia
nie pękła tyle lat

dawne słowa wyblakły
jak włosy na skroni

zgarbione plecy
to ostatni bastion

została pustka

Morze, ocean to żywioły,
a miłość jest podobna do nich.
Przypływy i odpływy miewa,
burze i ciche zamilczenia.
Sprzeczne uczucia nią targają
niczym wiry pokryte pianą.
Po największych sztormach powraca
łagodnie kołysząca fala.
Żywiołem niech jest miłość każda.

To miło czytać znów twoje słowa
Trochę odległe, pachnące zimą.
To już nie nasza, lecz powieść nowa
Inny już chłopiec, z dziewczyną inną.

Lecz coś zostało – wczorajsze piętno...
Przecież piszesz list za moim listem,
Czytając – komu gna serca tętno?
Aż wstyd się przyznać, nawet przed pismem.

Jest źle i będzie niedobrze zawsze,
Aż ktoś porzuci samotność pierwszy.
„Dyga spłoszona świeca...” bo właśnie
To „Smutny Ktoś i biedny Nikt” cierpi.

Wciąż jeszcze piszę, choć nie wiem,
czy ty przeczytasz te słowa.
Wciąż piszę i ślę do ciebie
i nadzieję w sercu chowam.

Na twoją odpowiedź czekam
lat, bez mała, kilkanaście.
Dlaczego tak długo zwlekasz
- zapomniałaś kupić znaczka?

jest jesień jeszcze, czy to już zima...

to już jest bliski koniec jesieni
płaszcz kolorowy na biały zmieni

zrywa okrycie wiatr przenikliwy
liście porywa w tan urokliwy

nadejścia zimy nic nie powstrzyma

usta od rozkoszy już bolą
serca kochać się już nie mogą

pola pachną dziką swobodą
wrócę gdy zatęsknię za tobą

W głębi borów są moczary,
tam nie ma żadnych ścieżek.
Przed obcym chronią czary
i krucze czarne pierze.

Kruk ma moce magiczne.
Miał już w swoich szponach
to dziewczę prześliczne.
Nie chciała mieszkać w borach.

Słowem oplecie naiwną
już się z magii nie wyzwoli.
Poniesie w krainę dziwną,
gdzie nic nie krwawi i nie boli.

Ciekawość zwiodła dziewczynę,
księżyc oświetlał jej drogę.
Przyszło pokonać gęstwinę,
magia dotknęła niebogę.

Ostatkiem sił szła w ciemności,
nocą zmagała się z trwogą.
Zjawy czyhały na gości
zabłąkanych nocną porą.

Jesienne drzewa płoną
rdzawym blaskiem czerwieni.
Już prawie nagie dzwonią
obdarte ze swych cieni.

Dość pławienia się w barwach
bursztynowych kamieni,
już grawitacja zdarła
te suknie do korzeni.

Nasypało liści wszędzie,
jesień po kątach zalega.
Ja czekam kiedy przybędziesz
- moja tęsknota nalega.

Razem jeszcze ogarniemy,
wyciszymy liści szelest
- dość melancholii jesieni
bądź ze mną - chcę tak niewiele.

Jest i takie przebudzenie w nocy...

Wyciągam rękę, czuję czyjś dotyk.
Ciepła słodycz wypełnia me serce,
Na mojej twarzy czuję twe ręce.

Dlaczego się tak rumienię
za te serca każde drgnienie?

Życie mknie jak oka mgnienie...

Ja ukrywam swe marzenie,
jak niedostępne pragnienie.

Co...? dziś piątek
trzynastego...!
- i co z tego,
to początek
...........
weekendu miłego :))

Witaj, memu sercu miła Kobietko.
Rozpromieniasz uśmiechem poranek.
Jeszcze wczorajszych, słyszę słów echo,
Po namiętności nocnym pożarze.

Pracowity dzień każdego z nas czeka.
Z łatwością trudy dnia  pokonamy.
Strumyk naszych uczuć kończy rzeka?
- Nie, spójrz, ocean szczęścia przed nami.

Życie gwiazd to też taniec,
Zanim zaczną spadanie.

Gwiazdom, w otchłani mroku
Nikt nie dotrzyma kroku.

A fordanser - kometa
Parkiet gwiezdny rozświetla.