Wiersze — Maciek Zz

Witam mile miłą Panią
czemu szklą się moje oczy
bo zerkają ciągle na Nią
wypatrzują każdej nocy

Kwiaty śnią się mi po nocach
i nie tylko te w wazonie
także te co w Twoich włosach
- ponoć konwaliowe

Lubię wszystko o czym Pani pisze
najbardziej desery słodkie
ciągle zachwycam się świtem
a burze to muszą być mroczne

Pospacerujmy na koniec myśli
skąd nie chce się wracać
za ludożercze w oczach błyski
nie trzeba przepraszać

Do Pani serca spróbuję trafić
jeśli w łóżku nie zamarudzę
skorpionowi nie dam się zapić
dla pani to się potrudzę

Słyszę nutę rzewną, zawodzącą
Wprost do mej duszy trafiającą.
Dźwięk, jakby anieli
To głos wiolonczeli.

Smyczkiem me serce z piersi wyciągasz,
Jak już skończysz grać - to serce oddasz?
W oczach zachwytu błyski
U wiolonczelistki.

Wejdź do moich słów ogrodu,
Znajdziesz swej duszy oczami
Odcienie wszystkich kolorów,
Które roztoczę przed nami.

W krainie tej mojej, słownej
Usłyszysz miłosne brzmienia.
Wiatr na harfie gra melodie
Wprost do serca przytulenia.

Czuj się jak u siebie, proszę...
Wykąp się w promieniach słońca.
Poczuj słodyczy rozkosze,
Czar mych słów niech brzmi bez końca.

Kiedyś zbliżą się nasze oczy
będziemy w siebie zapatrzeni.
Tak całe życie, w dzień i w nocy
zawsze siebie odnajdziemy.

Kiedyś złączą się nasze dłonie
w nich pulsujące najszczęśliwsze
serca, palcami oplecione.
Dotykać będziemy życie.

Nasze usta dotkną się kiedyś,
ugrzęzną w sobie zachwycone
i z głębin wypłyną na brzegi
te marzenia rozmarzone.

Nasze ciche szepty
jak liście szeleszczą.
Smutki gdzieś tam pierzchły,
twoje słowa pieszczą.

A nasze spojrzenia,
czasem ukradkowe,
tak pełne skupienia,
lecz nie przypadkowe.

Już świat się zamyka
w twojej ciepłej dłoni.
Dłoń moja spotyka
loczek na twej skroni.

jestem twoim niebem
i kiedy trzeba
szepczę
z nieba
deszczem

jestem twoim słońcem
i z dnia końcem
serca gorącem

jestem też księżycem
każdą nocą
szepczę z tobą
modlitwę

a ty bądź mą gwiazdą
każdym dniem
i nocą każdą
bądź mym tchem

Kiedyś włożę
ci na głowę
biały welon.
Wtedy może
oczy twoje
się rozśmieją.

A obrączkę
na twą rączkę
delikatną.
I tą drogą
księżycową
pójdziesz gładko.

Cztery ściany
zamieszkamy
w skromnym domku,
a w nim z nami
nasz świat cały
od początku.

Dzieci mi się kończą...
lada chwila, ostatnie dorośnie.
Myśli me się plączą
i co ja bez nich, słodziutkich, pocznę?

Gdzieś, z początkiem nocy moje oczy się cieszą.
Rozpuszczasz włosy... a moje myśli już grzeszą.

W palce cię wezmę
dojrzałą czereśnię,
całkiem niespiesznie,
zębami na sekcję.

Napięta skórka
rozkoszy natłokiem.
Rozlej się w ustach
soczystym, swym sokiem.

Miażdżąc zachwyty
wyczuję dosadny,
w miąższu ukryty
zębom opór twardy.

I zanim przełknę
łapczywie ekstazę,
odczucie piękne
na długo zostawię.

nasz pojedynek
na litery
na wyrazy
na ręce cztery

stawiasz przecinek
gdy tchu ci brak
trwasz bez skazy
tak leżąc na wznak

Będę Twym świetlikiem
na bezgwiezdne noce.
Lub świecy płomykiem,
który nie migoce
pod Twoim dotykiem.
Nie?
Już się Ci nie psocę... ;)

Jak jest w Romantycznym Krakowie...?
Rynek wierszami brukowany
I z tego powodu - kto to wie?
Koń dorożkarza zaczytany.

Gołębie swoimi skrzydłami
Łopocząc, sfruwają po prośbie,
Rymują do wtóru z dzwonami.
Poezja brzmi w całym Krakowie.