Zgubiłem moją pieszczotę,
czułem ją tak niedawno.
Wciąż mam na nią ochotę,
opuszki palców nie kłamią.

Nie ma radości, choć wiosna
życie budzić zaczyna.
Dal dzieli bezlitosna,
rwie tęsknota dokuczliwa.

Wiem, kiedyś powrócisz do mnie,
czekam zatem cierpliwie.
Mam zdjęcia pełne wspomnień,
patrzę na nie... pieszczotliwie.

Tajemnicy rąbka uchyliłaś...
i wpatruję w to cudo zdumiony,
na ten efekt nawet nie liczyłaś.
Trwam w zachwycie, widokiem rażony.

Chcę dotykać, całować i pieścić
spod koronki, ciebie kawałeczek.
Jakie skarby mogą tam się mieścić?
- po co pytam - sprawdzić mogę przecież.

Powoli, jakby z rozmysłem następował ranek.
Jeszcze szamoce się krótko z ciemnościami,
Lecz oto horyzont rozbłyska i sypie iskrami,
Które gonią niknące odbicia gwiazdowych firanek.

W jednej chwili jutrzenka objęła władanie
Nad okręgiem horyzontu, szarzejącym wolno.
Księżyc zbladł i schowawszy się ziewnął
Po czym ułożył się na puchowe posłanie.

Wtem świt nieśmiało otworzył swe oczy [...]

Hej lesie, mój drogi lesie
Do ciebie śmieje się serce.
Moje słowa echo niesie -
Wraz ukojenie przyniesie.

Odwiecznym "darz bór" pozdrawiam,
A z szarakiem się umawiam -
Tropy lisicy zaplatam
I jego skoki ponaglam.

Staję w szranki z szablą dzika,
Patrzę, gdzie sarna pomyka.
W oddali słyszę zew wilka,
Z zachwytem słucham muzyka.

Coś drgnęło...
powietrze falą wezbrało,
tąpnęło
jakby tego było mało
walnęło.
Niebo ziemi pokłon dało.
Zaczęło
gromkiej burzy koncert śmiało.

Czy warto dla miłości umierać...?
Gdzieś, między nieba błękitem,
A ziemią się poniewierać
I bywać między nocą i świtem?

Może jest miłość jak morze wielka...
Jej dotyk i gest i uśmiech,
Jak każda w morzu kropelka
Wypełnia po brzegi duszę.

Warto jednak żyć dla tej malutkiej...
Co nadchodzi w dzień powszedni,
Twoją twarz pokrytą smutkiem
Radosnym uśmiechem rzeźbi.

Po tym calutkim świecie
błąkają się samotne.
Wszędzie je tu znajdziecie,
chodzą smutne, markotne.

Oczy tęsknotą płoną
myśli błądzą daleko,
Dłonie zachłannie gonią
choć przypadkowe ciepło.

Serca pełne miłości
wciąż bez serca drugiego.
Ramiona bez czułości
od człowieka innego.

O zmierzchu, gdzieś zaszyte
z jękiem rąk załamanych.
Cisza serca - skowytem
słyszanym przez nich samych.

Płomyk tli się nadziei,
każdy dzień - nowym świtem.
Ktoś sercem się podzieli,
będą cieszyć się życiem.

Zarzucam sieci dziś
Na wszystkie twoje sny.
Jak ryby, w niej trzepoczą,
Blaskiem srebrnym migoczą.
Wyrywać się z niej chcą.
Nie dam zasnąć twoim snom.
Z gór nadchodzi chłodna noc,
Twoich snów złowiłem moc.

Wsunę się w nie, jak w koc.

Wbiegłem na peron zdyszany,
pociąg do biegu się szarpnął.
Wpadłem na ciebie zmieszany
i zakołysał się wagon.

Zawirował przed oczami
cały twój czarny warkoczyk.
Łapię powietrze ustami
i twój oddech jak narkotyk.

Na małej, skromnej stacyjce
już spotkaliśmy się kiedyś.
Nie ma mowy o pomyłce,
w ręku miałaś przebiśniegi.

A w twych oczach dwa bławatki
z uśmiechem na mnie patrzyły.
Piękne były wszystkie kwiatki,
lecz losy nas rozdzieliły.

Dziewczyna pirata
myślami odpływa daleko
tęskni do swojego chłopaka,
nieraz łzy palą pod powieką.

Morze jest zazdrosne
i siły wystawia na próbę.
Chciałby pirat wrócić na wiosnę,
ale musi przejść sztorm i burzę.

Do portu powróci
i przytuli dziewczynę pirat.
Choć znów na włóczęgę wyruszy,
teraz w ramionach ma cały świat.

Kobiecą skórkę
nie barwi się sińcami,
nie rzeźbi się bliznami.

Kobiecą skórkę
delikatnie palcami
muska małe tsunami.

Mężczyzna nie rozmazuje
jej tuszu pod oczami.
Lecz, gdy pragnienie poczuje
- szminkę pocałunkami.

Zaczytałem się w tobie, 
czy to możliwe? 
Ugrzązłem w twoim słowie, 
było dotkliwe. 
A teraz poruszony 
do serca głębi 
wciąż wracam w twoje strony, 
jeszcze się gnębić.

Cisza... błogi stan nieświadomości,
na cząstki rozbity trwam w letargu.
Już nie spodziewam się dzisiaj gości,
telefon milczy, zero kontaktu.

Gdzieś w zwojach neuronów myśl jedna
uporczywą wibracją zakłóca
trans nieistnienia. - Skąd ta myśl zwiewna?
-Moje jestestwo czuje ukłucia.

Tak, już nigdy nie spojrzę w twe oczy
i nie powiesz do mnie ani słowa.
Więc po co serce wciąż krwinki toczy?
-Ja nie umiem zacząć żyć od nowa.

Cisza...

Chętnie poddam się tym czarom,
One w sobie urok mają.
Te zaklęcia - magii pełne
Memu sercu są potrzebne.

Pozwól dotknąć twoich myśli,
Pozwól otrzeć się o duszę.
Zaproszenie do mnie wyślij,
Do serca... Już dziś wyruszę.

Skrzypeczki zaczarowane...
Gdy tylko grać rozpoczęły
Dźwięki niewypowiedziane
Moją duszą zawładnęły.

Patrzę - palec strunę goni...
Oczami za smyczkiem wodzę,
Gonię kształty smukłej dłoni,
Wzroku oderwać nie mogę.

A melodia cicho płynie...
Delikatnie serce trąca.
Ten instrument z tego słynie
- Nostalgia bierze niechcąca.

Zaczarowane skrzypeczki...
Wnet przeniknęły do serca.
W oczach moich płoną świeczki
I wciąż gra - ich właścicielka.