odleciały...
bez wytchnienia
nawet się nie obejrzały
jak wspomnienia

Odleciały żurawie
i gęsi z wielkim krzykiem.
Ja tu jeszcze zabawię,
zanim coś nie wymyślę.

Odchodzisz...
w swym ciepłym oddechu ostatnim
wraz z tańcem podniebnym żurawi
łowisz perły w pajęczej matni.
Lato, co po sobie zostawisz?

pobiegnijmy przed siebie
jesień nas nie dogoni
między chmury na niebie
pędźmy jak stado koni

jeszcze zielone łąki
zakwitną pod stopami
moc kwiatów barwne pąki
zostawimy za nami

chociaż dzień gaśnie
jesteś ze mną znów
w oczy ci patrzę
- jak uroczo tu

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

jesteśmy razem
tylko parę chwil
o tobie marzę
- poprzez życie iść

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

stoi słodycz w szkle
lecz chciałbym teraz
słodkie usta twe
- co ty wybierasz?

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

Już do odlotu przygotowują się ptaki
Ostatnie błyski spojrzeń rzucają na ziemię.
Lecą, a słońce ściga na dachach ich cienie,
Aż do bram miasta, potem pochłoną je lasy.
Noc wśród gwiazd diamentowych zawiesi ich skrzydła,
Tajemnicą okryje, tak ostrą jak brzytwa,
Aż rankiem zdyszane, w dół opadną na kwiaty.

Pójdziesz ze mną, dziś wieczorem
Na urocze wrzosowisko.
Tak późną wybrałem porę,
Opowiedzieć chcę Ci wszystko.

Tam, pośród zielonych sosen
Będziesz przy mnie bardzo blisko.
Szepty do księżyca wzniosę,
Tam w lesie, bądź moją iskrą.

Błysku w oczach daj mi trochę,
Rozpalę w sercach ognisko.
Ja Cię kocham – uwierz proszę...
Księżyc świeci... ciut za nisko?

W nocy przyszła do mnie bosa,
Lecz w białe pióra ubrana.
Spojrzałem na nią z ukosa,
Niech tam... została do rana.
Zanim zniknęła niecnota
Śniadanie wyczarowała
Potem łóżko pościeliła
I naczynia pozmywała.
Wciąż nie wiem - aniołem była?
I czemu mnie rozkochała...?

Sen? - nie sądzę wcale,
mam pióro w szufladzie białe.

Pod księżyca poświatą
Swoją bliskość czujemy.
Splątani mgielną watą
Smak ust odnajdujemy.

Są w twoich oczach gwiazdy,
Wciąż iskrzą się jak dawniej.
Z nocnego nieba spadły,
Tkwią w twej źrenicy każdej.

Pod granatowym niebem
Czujemy serc rozmowę.
Skąd ten czar chwili - nie wiem,
Ale znam już swą drogę.

Przyszłaś do mnie razem z wiosną.
Odgarniałaś kosmyk słońca,
Z tą swoją miną radosną,
Możesz robić tak bez końca.

Cóż, odeszłaś wraz z jesienią.
Ja ze smutkiem cię żegnałem.
Wiem, moje łzy nic nie zmienią.
Zimą, ogrzewać cię chciałem.

Jesteś Dziewczyną na lato
Wdzięczny ci jestem i za to.

tylko patrzeć
klucz żurawi
tak jak zawsze
się pojawi

i podniecą
pola łąki
w niebo wzlecą
w czas rozłąki

To lato inaczej pachniało,
żarem kwiatów na suchych łąkach
i aksamitnym głosem brzmiało
włochatych trzmieli na pąkach.

Tego lata ciebie poznałem,
mówiłaś aksamitnym głosem,
gdy żar suchych ust smakowałem
- nie przestawaj bardzo proszę.

Wśród gwiazd na pewno jest ciekawie,
rosną na granatowej trawie.
W ogonach pełnych lamety
wzlatują nad nimi komety.
Na gorące słońca zważają,
czeluście czarnych dziur mijają.
Wnet zahaczą o blask księżyca,
aby ziemi przyjrzeć się z bliska.
Gwiazdy rosną i promieniują,
czystą poezją emanują.

Dotknąć swych marzeń zaklętych
w kropli barwnej tęczy.
Słyszeć szepty tajemnicze
w morskiej muszli skryte.
Ujrzeć gwiazdy w czyichś oczach
co śnią się po nocach.

dzisiaj znów patrzę zdumiony
na żyletkę w swojej dłoni
nie nie chcę pisać na ciele
bo mogę stracić tak wiele

tak naprawdę na złość światu
sobie mamie tacie bratu

nie wiem co będzie na wiosnę
gdy urosnę i dorosnę
będą tak zawsze widoczne
moje rysunki żałosne

a gdy kiedyś ciebie poznam
jak przed twym wzrokiem to schowam

zabierz mi to z rąk
teraz