Zamyślenie...
po co płomyk znicza?
Przypomnienie - jak szybko życie znika.

[*]
Płomyk świeczki przyciąga spojrzenia
Twarzy skupionych tak, w jednym kole.
Z piersi dobywają się westchnienia,
Różne myśli kłębią się na czole.

Od cichutkich oddechów wibracji
Potańcuje płomyk rozedrgany.
Podąża ku nocnej konstelacji,
By złączyć swój mały blask z gwiazdami.

smutne łąki pola
odlatują ptaki
smutno dookoła
bo ten świat nijaki

domki letniskowe
już pustkami zieją
nawet te grzybkowe
wnet opustoszeją

Choć jesteś dziś ze mną Rudowłosa
znikniesz jak rzednąca mgła.
Nie będziesz pamiętać tego chłopca
i co to była za gra.

Twój taniec pośród liści jesiennych
pobudzał emocji moc.
Łaskotał trzepot twoich rzęs zwiewnych,
gdy zakrywała nas noc.

Niech no tylko oszronią się liście
i rozpocznie się zima,
bez pożegnania i żalu znikniesz,
jak jesienna dziewczyna.

rozpływa się w ustach czekolada
wzbudzając myśli rozkoszne
w filiżance czarna gorzka kawa
pióro pisze wiersz o wiośnie

a w radiowych 'odgłosach natury'
rozbrzmiewają ptaków głosy
za oknem jesienny dzień ponury
wiatr wciąż targa ludziom włosy

żarówki ciepło dłonie rozgrzewa
tak przytulnie w światła kręgu
lecz dlaczego tutaj ciebie nie ma
tu blisko w ręki zasięgu

Świt rozproszy
zimny dotyk
krótkiej nocy.
Patrzę w oczy,
gdzie blask złoty
- masz już dosyć.
Świt uroczy.

Tobie już nie trzeba wierszy moich,
Słów co mogą serce Twe ukoić.
Październik przyniósł odmianę przecież
I świetnie sobie radzisz w tym świecie.
Aby nasycić kobiecą duszę
Czasem jakiś wierszyk Ci podrzucę.

Jesienna ballada…
Chodź do mnie posłuchać,
co wiatr opowiada,
gdy na dworze plucha
i wieczór zapada.

Te wietrzne melodie
dzisiaj nam nie straszne,
choć brzmią tak żałobnie.
Zanim świeca zgaśnie
zakochamy się w sobie.

Wiatr porywa twoje włosy,
plącze z moimi myślami.
Wplata się pomiędzy strofy
słodki uśmiech pod oczami.
Wymowna ta cisza,
a krzyczy dziś do mnie
.....
czy trafiła? - pyta
skromnie - tak, o...grom...nie!

A my, tak onieśmieleni,
w oczy nasze zapatrzeni,
czarem chwili zachwyceni.
Łakomi każdego słowa,
zdolni kochać wciąż od nowa.
- Patrzy na nas Nieznajoma.
Tak, to Jesień - oniemiała,
ubarwiona liśćmi cała.
Ona też się zakochała.

deszcz, kropla goni kroplę
dziś wszystko jakieś mokre
niebo skute ołowiem
i co ja mokry zrobię?

deszcz, kroplę goni kropla
w tym deszczu ciebie spotkam?
mokry do suchej nitki...
suchy uśmiech mi przyślij :)

   Ewo, ja wiem, o kim Ty myślisz wieczorami,
   Za kim tęsknisz, do kogo wzdychasz bezustannie.
   Ewo, wiem do kogo wracasz ciągle marzeniami.
   I że ukrywasz imię kochanka starannie.

   Ewo, Ty jak kwiat róży bronisz swej wolności,
   Jak ona ukrywasz pod kolcami swą piękność
   I oddzielasz się od zła murem nieufności.
   Jakby niechcąca, wciąż rodzi się w Tobie wierność.
   
   Ten, któremu złożyłaś w dłonie swoje życie,
   Być może nie wie o wartości Twej ofiary.
   Może kiedyś uczyni cudowne odkrycie
   I pozna to szczęście, jakim go los obdarzył.
   
   Ewo, wiem też, że na próżno bym się dobijał
   Do Twego serca wśród kolców róż ukrytego.
   Chociażbym nawet po jednym kolcu wyrywał,
   A kolce nie miały ostrza jadowitego.

Czytam twój ostatni list,
Miesiąc minął jak jest u mnie.
Czytam go do dziś
I wciąż nie mogę zrozumieć.

Listonosz dał mi twój list,
A na dworze była jesień.
On wpadł między dni
Z tym dziwnym twoim uśmiechem.

Od nowa czytam ten list.
W szybę wirując zapukał
Ostatni już liść...
To Ty?!... nie - on mnie oszukał.

Nie tylko słowa nęcą...

Gdy już nastroi dźwięki
muzyk słów wyszeptanych

i wraz ze świtem pięknym
wejdzie do snów porannych...

nie obudź się za prędko.

W grzybku mieszkam sobie,
łóżko mam na piętrze.
W tej nóżce wysokiej
z okna widać pięknie
toń trawy głębokiej.
Wpadnij kiedyś do mnie...

wiatr tarmosi nawet myśli
rozwiewa je po świecie
wędrują pośród liści
takie myślowe zamiecie

"Wędrują wolne w przestrzeni,
wichrem jesiennym gnane.
Mogą się w namacalne zmienić
lub zostać wyimaginowane"