Wiersze — Maciek Zz

Moi kochani, to wiedzieć trzeba,
Przychodzi czas na parkowe drzewa.

Schodzą się na jesienne szumienie,
Na to masowe liści gubienie.

Malarz przypadkiem tam zawędrował,
Liściom kolorów nie pożałował.

Twarde serca pod korą kołaczą,
Strugami deszczu gałęzie płaczą.

Nocami cicho konary jęczą,
Bo nagim jest zimno i tak smęcą.

Przytulić – nie przyjdzie nam do głowy,
Zanim je śnieg okryje puchowy.

Jest taka chwila,
gdy się noc zaczyna,
a dzień nie całkiem przekonany,
chce tańczyć jeszcze refleksami.

Więc zmierzch ukradkiem
bawi się dnia światłem.
Mimochodem barwy zabiera
i w czarno-szare je zamienia.

Już mrok gęstnieje,
ale coś się dzieje...
to zapalają się latarnie,
światła białe, żółte i barwne.

wyłonić się z cienia
na krawędź światła
dotknąć istnienia
nim iskierka zgaśnie

i odżyć na nowo
szarpać powietrze
zbić mury głową
z krzykiem - jeszcze jestem!

Na końcu ciemnej uliczki,
gdzie się blask latarni boi
świecić
czasem słychać jakieś krzyki,
to może ktoś spojrzał w oczy
śmierci.

Nie chodź tam sama...

Lubisz to,
gdy miesza się
ślina z krwią,
a rozkosz bólowi ustępuje...
to czujesz?

Strach wypełzł z ukrycia,
wpada pod powieki zaciśnięte.
Odszedł, zostawiając ślady bicia...
czego chcesz więcej?

Niech leci słowo do ludzi.
Słowo, które wiecznie żyje.
Sumienie może obudzi
i poruszy serce czyjeś.

jakie to słowo - Ty wiesz

dziś na łące
promieni tysiące
toż to słońce

kobieta jest kwiatem
gdy delikatnie
jakoby płatkiem
przytula

kobieta jest kwiatem
gdy pięknie pachnie
podszyta wiatrem
koszula

kobieta jest kwiatem
ma moc nad światem
tym męskim właśnie
- brzydula

Może zejdę już z obłoków
By stąpać po naszej ziemi...
Nauczę się paru kroków
U boku złotej jesieni.

ref.
Bo ja mam taki dylemat,
Czy pisać prozę, czy poemat.

Porzucę dziś mleczną drogę
Zostawię księżyc i słońce.
Po prostu - z nieba dam nogę
I nie zbudzę gwiazdy śpiącej.

Pewnie nikt nie zauważy
Jeśli już dzisiaj to zrobię.
Nic gorszego się nie zdarzy,
Lecz się jeszcze zastanowię...

wieczory pachną chłodem
za późno na ogniska
na zapatrzenie w ogień
skąd ulatuje iskra

wczoraj się widzieliśmy
dziś bardziej tęsknię
blisko siebie byliśmy
było tak pięknie

czy pamiętasz jak szliśmy
oczy namiętnie
pośród deszczu i liści
szukały więcej

A ja jestem kot dachowy
nie pieszczony, na wpół dziki,
jak ten promyk księżycowy
znam sekrety i tajniki...
niejednej ludzkiej alkowy.

Nikt tego jeszcze nie wie,
że dziś jesteśmy w niebie.

I nikt się nie domyśla,
że miłość do nas przyszła.

Skryjemy się przed ludźmi,
utoniemy w tej studni.

Jakie głębokie tony...

To we mgle się zanurzył
księżyca szept zdziwiony,
po czym w studni się ukrył
bardziej ciszy spragniony.

w parku zapomnianym
liści nikt nie sprząta
w tym parku stubarwnym
myśl moja się krząta

ścieżki mchem usłane
dla stóp naszych rozkosz
zielonym dywanem
nad wodę się doszło

trzymałem twą rękę
patrzyłem ci w oczy
dziś wspomnień udrękę
robak serce toczy

odleciały...
bez wytchnienia
nawet się nie obejrzały
jak wspomnienia

Odleciały żurawie
i gęsi z wielkim krzykiem.
Ja tu jeszcze zabawię,
zanim coś nie wymyślę.