usta od rozkoszy już bolą
serca kochać się już nie mogą

pola pachną dziką swobodą
wrócę gdy zatęsknię za tobą

W głębi borów są moczary,
tam nie ma żadnych ścieżek.
Przed obcym chronią czary
i krucze czarne pierze.

Kruk ma moce magiczne.
Miał już w swoich szponach
to dziewczę prześliczne.
Nie chciała mieszkać w borach.

Słowem oplecie naiwną
już się z magii nie wyzwoli.
Poniesie w krainę dziwną,
gdzie nic nie krwawi i nie boli.

Ciekawość zwiodła dziewczynę,
księżyc oświetlał jej drogę.
Przyszło pokonać gęstwinę,
magia dotknęła niebogę.

Ostatkiem sił szła w ciemności,
nocą zmagała się z trwogą.
Zjawy czyhały na gości
zabłąkanych nocną porą.

Jesienne drzewa płoną
rdzawym blaskiem czerwieni.
Już prawie nagie dzwonią
obdarte ze swych cieni.

Dość pławienia się w barwach
bursztynowych kamieni,
już grawitacja zdarła
te suknie do korzeni.

Nasypało liści wszędzie,
jesień po kątach zalega.
Ja czekam kiedy przybędziesz
- moja tęsknota nalega.

Razem jeszcze ogarniemy,
wyciszymy liści szelest
- dość melancholii jesieni
bądź ze mną - chcę tak niewiele.

Jest i takie przebudzenie w nocy...

Wyciągam rękę, czuję czyjś dotyk.
Ciepła słodycz wypełnia me serce,
Na mojej twarzy czuję twe ręce.

Dlaczego się tak rumienię
za te serca każde drgnienie?

Życie mknie jak oka mgnienie...

Ja ukrywam swe marzenie,
jak niedostępne pragnienie.

Co...? dziś piątek
trzynastego...!
- i co z tego,
to początek
...........
weekendu miłego :))

Witaj, memu sercu miła Kobietko.
Rozpromieniasz uśmiechem poranek.
Jeszcze wczorajszych, słyszę słów echo,
Po namiętności nocnym pożarze.

Pracowity dzień każdego z nas czeka.
Z łatwością trudy dnia  pokonamy.
Strumyk naszych uczuć kończy rzeka?
- Nie, spójrz, ocean szczęścia przed nami.

Życie gwiazd to też taniec,
Zanim zaczną spadanie.

Gwiazdom, w otchłani mroku
Nikt nie dotrzyma kroku.

A fordanser - kometa
Parkiet gwiezdny rozświetla.

za oknem liście opadają
niczym romantyczne konfetti
mnie się te chwile podobają
- barwny świat po listnej zamieci

W Twoich oczach cień widzę cierpienia.
Przychodzę...
Z jesiennymi kwiatami w kieszeniach.
Ukoję...
Choć nie wołasz mojego imienia.
Dopowiem...
Historię czyjegoś nieistnienia.

Młodzieńcze serca - szalone...
czy ktoś zdołał je okiełzać?
Do pięknych uczuć stworzone,
by u źródła miłość czerpać.

W sercach naszych pozostają
ukryte przed światem na dnie.
Wtedy o sobie znać dają,
gdy nostalgia nas dopadnie.

Jest szkolna miłość - ta pierwsza...
Całe życie ją się pamięta.
Pasuje do każdego wiersza,
W morskim bursztynie łza zaklęta.

Tam, po drugiej stronie rzęs,
gdzie zgubiony szczęścia kęs,
obiecana pieszczot część,
a chwila trwa cały wiek...
- odnajdę Cię? Kto to wie?

Noc pachnie migdałami
Włosami blask odrzuca
I chmurą nad wodami
I chwilą, co… przemija.

Ta ziemia jest okrągła
I może w środku pusta?
Mam tyle wiatru w myślach
I tyle szeptu w ustach.

Noc pachnie za migdałem,
A tam ktoś czesze włosy.
Więc czemu bezustannie
Śnią się Twe śliczne oczy?

Gdzieś, na pustkowiu ciszy
Patrzysz za Naszą gwiazdą,
Może tam Nasze myśli
Snem złączone zostaną?

Noc pachnie migdałami
I gwiazdą spadającą.
Więc co się stanie z Nami,
Rozdzielonymi rzeką rwącą ?

Dziś u mnie świecznik płoszy cienie,
na boki rozgarnia ciemności.
Jak języki, drgają płomienie,
zaduma w mym sercu dziś gości.

Przez to co dzieje się za oknem.
Tam zawisły ciemne kotary,
na szybie gonią się dżdżu krople
świat spowity przez mgły opary.

Ciepły kubek herbaty w dłoni
i piszę te słowa nieśpiesznie
mój wzrok szaloną ćmę goni
co tańczy swój koniec pociesznie.

Wieczorem, gdy mgła wylewa się na ulice
Swymi mackami dotyka szyb rozświetlonych,
Chowamy światła, zamykając okiennice.
Bojąc się, słuchamy historii niestworzonych.

Ja już nie czekam na emocji nikły dreszczyk,
Wychodzę w noc ciemną, hen poza klosze świateł
I nie przeszkadza mi siąpiący zimny deszczyk.
Nie przestraszy mnie ani zjawa, ani diabeł.

Nagle, przede mną, brama cmentarna wyrasta.
Bez wahania otwieram jej skrzydło, ze zgrzytem.
W dali, wraz z mrokiem mieszają się światła miasta.
Kontury pomników, cienie tną swym niebytem.