Wiersze — Maciek Zz

1.
Dziś wyruszam w drogę,
by walczyć ze smokiem.
Uwolnię niebogę,
tę z długim warkoczem.

2.
Dżojstikiem i myszką
zagłaszczę wnet smoka.
Załatwię to szybko,
popłynie posoka.

3.
Co potem? Wiadomo,
koniec pięknych przygód.
Zostanie mą żoną,
księciem będzie przygłup.

Twe ręce to skarby,
gdy mnie dotykają.
Kruszą pancerz twardy
dreszcze zostawiają.

Dziś tęskno mi do nich,
a ty tak daleko.
Nawet nie zadzwonisz,
mam łzę pod powieką.

Krzyk nie wie, czy cisza go słucha,
bo wściekłą furią ogłuszony
hałaśliwe dźwięki porusza.
Ze słów dobywa zgrzytów tony.

Lepiej mi odgrodzić się ciszą,
zanucić pod nosem melodię.
Chcę słuchać słów co ukołyszą,
nie - mur krzykiem budować tobie.

nie dowierzam - ja na grzyby się wybieram

a w lesie różne dziwy
na swej drodze spotykam
czasem o takie grzyby
niechcący się potykam

I komu te wakacje przeszkadzały...?

Choćby przeszukać świat cały,
wakacje się zapodziały.
Cóż - nigdzie nie ocalały,
już marzenia się rozwiały.

Jadę szukać, może gdzieś trafię
do miejsca, co zwie się - wakacje.

Jesień już, kochanie...
A my zawieszeni w ciszy poranka,
przywiązani do siebie
aromatem kawy z pełnego dzbanka.

Bez słów, na pamięć
znamy dotyk naszego milczenia.
Kocham Cię i nic teraz dla mnie
nie ma większego znaczenia.

Tam gdzie splecione dłonie
wciąż trzymały bursztynek.
Gdzie słońca zachód płonie
na usteczkach dziewczynek.

Poszukamy tam wspomnień
pośród białych muszelek.
Poczujmy w sercach płomień,
a na ustach cukierek.

O tym teraz marzę.

Niedojrzała jest w nas miłość,
Surowa na starcie życia.
Zbyt młode serca na tkliwość,
Sto obietnic bez pokrycia.
~~*~~*~~
Przeżyć miłość, chociaż krótką.
Doznać tych szalonych dni.
Poddać się radościom, smutkom.
Żyć i myśleć, że się śni.

Jesteś,
a może ciebie już nie ma.
Wciąż masz
tyle spraw do załatwienia.
Jesień,
pora mojego tęsknienia.
Dodasz
me imię do wykreślenia...?

Lubię naszą jesień
W jej szarych kolorach.
Zwłaszcza mokry wrzesień
O różnych dnia porach.

Świat mgłą otulony
Strugi deszczu chłoszczą
Dywan traw upstrzony
Kolorów radością.

Sine chmury gnają,
Wiatr w gałęziach wyje.
Liście barwą grają,
Wiatr kobierzec szyje.

Ludzie siedzą w domach,
A ja jesień lubię.
Więc biegam w kaloszach
I wchodzę w kałuże.

Z drzew krople spadają,
Wiatr je dla mnie strąca.
Liście mi gadają
- jesienią... pokocha.

~~Lato... babie lato

Grążele żółte, białe nenufary
w pamięci lata wspomnieniem zostały.
Smuteczki snuję dzisiaj z babim latem...
Kiedyś, popłyniemy w trzciny kajakiem.

I
Gdzieś na krańcu Ziemi Polskiej
Tam w Dolinie Chochołowskiej
Górskie powietrze całujesz...
A mnie, czy jeszcze miłujesz?
II
Choć me oczy wyglądają
Góry Ciebie przysłaniają.
Jeszcze serce me popłacze...
Nie wiem, kiedy Cię zobaczę.
III
Wiatr z drzew tajemnice zrywa
Do siebie chmury przyzywa
Szepcze im po jednym zdaniu...
Serce myśli o spotkaniu.

Moi kochani, to wiedzieć trzeba,
Przychodzi czas na parkowe drzewa.

Schodzą się na jesienne szumienie,
Na to masowe liści gubienie.

Malarz przypadkiem tam zawędrował,
Liściom kolorów nie pożałował.

Twarde serca pod korą kołaczą,
Strugami deszczu gałęzie płaczą.

Nocami cicho konary jęczą,
Bo nagim jest zimno i tak smęcą.

Przytulić – nie przyjdzie nam do głowy,
Zanim je śnieg okryje puchowy.

Jest taka chwila,
gdy się noc zaczyna,
a dzień nie całkiem przekonany,
chce tańczyć jeszcze refleksami.

Więc zmierzch ukradkiem
bawi się dnia światłem.
Mimochodem barwy zabiera
i w czarno-szare je zamienia.

Już mrok gęstnieje,
ale coś się dzieje...
to zapalają się latarnie,
światła białe, żółte i barwne.