Myślisz, że wszystko w porządku.
Ale tak nie jest.
Chcesz zmieniać ludzi
Na lepsze

Sam jednak nie wiesz
Że problem tkwi w tobie.

Tak więc
chcieć innych zmieniać
to chcieć zacząć od siebie.

A zwycięzcą jest ten kto siebie zwyciężył.

Przyjaciele dwaj najlepsi...
Obaj jak prawa ręka z lewą.

Nagle:

Jeden z nich ku niewieście serce skłania.
Przyjaciela swojego zostawia.

Zapomina...

To boli.
Będzie boleć.

Ale jak długo?

Na modrym podniebiu
Wśród rubinowych prześwitów rozległego okcydentu
Iskierka pocieszna swe płomyczki kuli
Ustępując miejsca niezgłębionej pomroce

Obsypana błyskotliwymi siostrzyczkami
Rozpala najdalsze zaułki człowieczej wyobraźni
Zachwyca mistycznością
Kierując jaźń do Odwiecznego.

Pryska ona jednak jak bańka mydlana
Ulegając absolutowi nagłej ciemności

Zachwyt minął

Noc idzie

Dziki tłum nie znał litości
Sam Piłat uległ
Tylko dłonie obmył i czmychnął wylękły
Oddając w ręce wzburzonej gawiedzi.

Podle wydany
Wysmagany batem
Jeszcześ purpurą odziany został
I cierniową koronę na Twarz świętą przyjął

O Panie

Myśli Twe jeszcze
Ogrodu sięgnęły
Gdzie Apostołowie gorliwi
W popłochu uciekli

Widziałeś
Szymona Piotra
Co mieczem swym
Ucho żandarmowi odrąbał

O Panie

Wredny tłum nagle
Z ckliwych wizji ostrząsnąłwszy
Boskie ciało Twe
Krzyżem sosnowym obciążył

Nie znając litości wymusił
Twoje balastu dźwiganie
Twoje gorzkie cierpienie
Twoje z grzechu dla nas wybawienie

A Matka stała z dala i patrzyła

Spiekota Jerozolimskiej drogi
Rozszalały tłum
Żołdactwo okrutnie bijące
Kobiety płaczące
Matki z Tobą spotkanie
Weroniki otarcie i łkanie
Nie dały wytchnienia w dźwiganiu

Tylko Szymon przymuszony

Na szczycie już samym
Nasyceni widokiem arcykapłani
I podpatrywacze żałośni
Patrzyli jak ręce Twe święte przybijają

Jak jęczysz boleściwie
Ręce mając rozpostarte
Krwią zalany
Wołając do Ojca swego w Niebie

O Panie

Jak wisząc już na Matkę patrzyłeś
I na ucznia Twojego jedynego ostałego
I na żandarma rozbawionego
krzycząc Eli lema sabahtani

Patrzyli
Jakżeś ostatnie tchnienie wydawał
Głowę swą świętą poranioną ku Niebu wznosił
A potem
Bezwładnie tylko opuścił
Ducha swego oddając

O Panie

Ale nie wiedzieli
Że Twoje balastu dźwiganie
Że Twoje gorzkie męki cierpienie
To z grzechu dla nas wybawienie