w sadzie chłodny wiatr
targa liśćmi
w deszczu kwitną myśli
nadgryzione czasem jabłko
już nie kusi jak kiedyś
nie budzi gorących pragnień
lecz może jeszcze zaskoczyć
dobrym smakiem

butelka wrzucona do morza
dryfowała w samotni przez zimne wody
nikomu niepotrzebna
aż fala przeznaczenia wyrzuciła ją na brzeg serca

owoc którego pragnęło serce
a nie mogły sięgnąć ręce
teraz robak po nim pełznie
zgnił w obcej dłoni

nocna lampka
jedyne światło w ciemności
odeszły anioły

pod stopami
jęczą stare deski
już zmęczone jak człowiecze kości

na szybie mróz namalował twoją twarz
gdy ją dotykam
rozpływa się w łzach