Wiersze — maba

W chorym świecie
pośród szaleństwa
na cichej łące
zmurszała wierzba

korzeniami tkwię
w życiodajnej wodzie
głowę wyciągam do słońca
serce do nieba

niemodna
ja

/Do napisania - poczytania kiedyś. Bywajcie./

Dojrzała natura
śle z wiatrem
listy
jak pocięte żyłkami
spracowane dłonie
czerwone listy
nieodwzajemnionej miłości
listy złote
z mądrością odwieczną
szarobrązowe pocztówki
bezradnego smutku

ale nam szkoda
czasu na czytanie

trzeba by chwycić je
rozprostować zaciśnięte pięści
otworzyć zaślepione oczy
przewietrzyć myśli
obudzić serce
co zasnęło
jak kamień

Łatwiej powiedzieć słów za dużo o jedno
niż jednym, odpowiednim słowem - trafić w sedno.

Maćku, dzięki za inspirację :))

Łatwo pogodzić się z utratą
tego, co przyszło z wielkim trudem,
pożegnać wszystkie swe humory,
zostawić dni smutkiem zatrute

i zmęczonemu dać odpocząć
ciału, co wiecznie jest "nie takie",
co więźniem trzyma nas przy ziemi,
choć chciałoby się frunąć ptakiem...

Najtrudniej rozstać się przychodzi
z pięknem, natury niezwykłością,
której zaledwie cząstkę drobną
zdołamy pojąć swą małością...

Miłość jest wielką wartością,
lecz bywa, iż staje ością,
a czasem udaje okonia
i robi człowieka w konia,
więc trzeba ją przewartościować
i zacząć wszystko od nowa...

Szeroką gamą
nut jesiennych
łatwo opisać świat,
wyśpiewać zachwyt,
cicho szeleścić,
nucić jak ciepły wiatr.

Lecz kiedy z deszczem
zimny smutek
do wtóru cicho łka,
słowa skrzydlate
w niebo cię niosą,
lecz z chmur cię ściąga łza...

Inspiracja: @Bławaciaty

Cytaty, łacińskie sentencje,
maksymy, ot - słowa, słowa...
Lecz słowo, chociaż ulotne,
mądrość pokoleń zachowa.

Na poduszeczce
mojego serca
przypięte październiki
przewiązane wstążeczkami
czerwoną
błękitną
różową
i czarną

odkurzam je co roku
ozdabiam [...]

Mgły woal miękki
zasłania blask nadziei
szara codzienność

Kiedyś znów
świat poczuje się młody
ciepły deszcz
do czysta
niebo umyje
do słońca
wystawimy jasne twarze

czy tak będzie
kiedy tak będzie

czas pokaże

(inspiracja: @Bławaciaty)

Kropla po kropli
spływa z liści i z twarzy
smutek jesieni

I stoikowi strach się przydarza,
opoce wiary - zwątpienie...
Choć wciąż w marzeniach
świat przeobrażasz,
życie cię ściągnie na ziemię...

Raz, dwa, trzy, cztery
- piszę wierszyk od siekiery,
nie ma sensu ani składu,
ale skończę do obiadu...
Potem duszy umęczonej
przeżywaniem dam na luz
- pobaluję z przyjaciółką,
jeszcze nie wiem z którą z Muz...
Myśl powróci w poniedziałek,
przyjdzie prozą życia znów,
więc ukladnym i starannym
będę rzemieślnikiem słów...

(Ten wierszyk zamieściłam na Cytatach kilka miesięcy temu, jako przekorną odpowiedź na tekst jednego z Użytkowników. Nie wiedziałam wtedy, że to POETA ✍️😌😌.
Wrzucam go ponownie, bez złośliwości, jako odpowiedź na piątkowe zmęczenie 😁😁).

Wstajesz
zapalasz światełko nadziei
tam gdzie jej nie ma
ufasz
wbrew wszystkiemu
i wszystkim
radzisz
choć nie dajesz rady
bawisz
choć ci nie do śmiechu
nocą
płaczesz w rękaw Panu Bogu
rano
wycierasz w poduszkę ostatnią łzę
wstajesz

Słońce usiadło na gałęzi,
liście bursztynem posypało
i chociaż jesień złotem nęci,
ciągle mu lata mało...