Szkolne przyjaźnie
zachorowały na dorosłość
młodzieńcze
uciekły przed miłością
te dorosłe rozmieniły się
na drobne koleżeństwa

może to i lepiej
kiedy dookoła same
codzienne życzliwości

tylko czasem
tak łatwo się potknąć o
niewyszeptane zwierzenia
niepodzielone radości
niepocieszone smutki

tylko czasem
pomocna dłoń zawiśnie w próżni
a telefon milczy złośliwie

Lato rozpada się jesienią
na milion złotych liści
płacze tysiącem strumieni
odlatuje na ptasich skrzydłach

a potem wraca
do tej samej rzeki

Na podeszwach z adrenaliny
tańczyć kilka cali nad ziemią
garścią pełną marzeń
upychać radość po kieszeniach
choć na dnie przyklejony
stary lęk

biec dalej i dalej

im dalej
tym bardziej
chować się
w sobie?

Nowoczesność wiele ma zalet
podróże za jeden klik
gdzie kiedy chcesz
tanio nawet gratis
tylko tęsknota ogromna
poza granice zasięgu

a w zasięgu ręki cicho drzemią
równoległe światy
historie i zagadki
wbrew wszelkim regułom
upchnięte na regałach

jak "oldskulowi" śpiący rycerze

czekają na pobudkę
na szelest pierwszej kartki

Ta sama cisza, wiatru powiew,
na niebie błękit, biel i granat;
uroda świata nadzwyczajna
i tylko radość nie ta sama...

Utartym rytmem biegnie życie,
tę samą ma orbitę Ziemia,
kwiatami znowu kipi ogród
i tylko Ciebie bardziej nie ma...

Kiedy zasypia świat
cisza wyłazi z kąta
by oddychać
kartek szelestem

wieczór przeciąga się
jak bury kot
jego serce bije
w ściennym zegarze

myśli wędrują
własnymi drogami
zanim zwiną się w kłębek

Wypłucz nam z oczu
całą smutku sól,
rozprosz nam w duszach
gęstą mgłę niewiary,
ukołysz w nas
serdeczny jakiś ból,
który w człowieka
wciąż pozbawia wiary...

Zapomnieć daj,
co nie do pamiętania,
ocalaj w nas
radosną pamięć chwili
i naucz nas
szczerego dziękowania,
byśmy Człowieka
w człowieku docenili...

Kiedy zejdą się
dwie samotności
niedobrane
niezbyt im wygodnie
jednak razem
kroczą obok siebie
pięta w piętę
a każda patrzy
własnego nosa
jak para butów
założona
prawa-na-lewą

Jak ziarnko piasku
w ogromie pustyni
mała kropla wody
w oceanie

nasza ludzka miłość

potrafi osłonić
przed światem
zmieści niejedno

Są takie chwile, kiedy pośpiech męczy
i bliskość świata, jak rzadko, uwiera,
uciekam wtedy w senne, ciche miejsce,
nad którym bezmiar nieba się otwiera.

Są takie miejsca, w których nitki czasu
w szalonym pędzie życia zagubione
można odnaleźć na anielskich skrzydłach
lub w pajęczynę świtaniem wplecione.

Po suchej idzie trawie
stopą kruszy kłosy
cierpkie papierówki
zbiera do koszyka
zrywa wczesne śliwy
na placek drożdżowy

święta Anna
patrzy w niebo
z zamyślonym uśmiechem

a lato umyka

Przecież
jak martwa cisza wiatru
jak sucha ziemia wody
upał - cienia
oczy - białych obłoków
na błękitnym niebie
jak głód chleba
słabość - mocnej ręki
niepewność - pewności
tak my
potrzebujemy siebie

Ciemność nocy
wiele ma odcieni
cisza nocy
szepcze odgłosami
dzień rzadko takim
jaki byśmy chcieli
a my - nieidealni -
ideału szukamy

Do kolacji w ogrodzie
zamówiłeś całą
orkiestrę świerszczy
białe floksy
w tańcu kołysały wiechami
zaszumiało dzikie wino

ciekawski księżyc
z zielonym wachlarzem
zasłuchał się
zapatrzył

a nam od spojrzeń
zakręciło się w głowach