Przecież powinien przestać
posłuchać podpowiedzi
powstrzymać pragnienia
pokochał
przepadł
pospolity przypadek

Szczęście rosi nam oczy,
smutku łzy wylewamy;
na granicy łez - między -
życie swe przeżywamy.

Pan zawsze nazywał ojca Janem
dobry był człowiek
ojciec nie czytał kiepsko pisał
pięknie opowiadał wiele pamiętał

ten obrazek Matki Boskiej
namalowała młoda dziedziczka
siedemdziesiąt lat temu
albo jednak dawniej
zdolna była pewnie wesoła
taka ładna na zdjęciach [...]

Sok z malin
do cna wyciśnięty
był chruśniak
była zbrodnia
król był
i dziewczyna
moda też malinowa
i kuchnia
do znudzenia

ale kiedy rozpanoszy się lato
ciągle oddycham tobą
maliNOWO

Ogórek tuli się do liścia,
wstydliwie
rumieni się pomidor,
dalej, zamknij oczy!
wycisz odgłosy autostrady,
słuchaj - wiatr
kłóci się ze świerszczem,
oddychaj,
przez nos wdech
ustami wydech,
powtórz kilka razy
słońce znów
przypaliło porzeczki
zapachniało małym światem

Lekkie latawce
papierowe łódeczki
miotani życiem

Owadów ton wysoki
uparta ptasia kłótnia
deszczu rytm
i szept liści
szum kosodrzewiny
pierwszych niepewnych
kroków odgłos
ciche gaworzenie
łoskot fal
mew okrzyki
szmer piasku w klepsydrze

cisza jest jak muzyka
ma wiele odcieni

słuchaj
nim zapanuje
ta absolutna

Myśli podpowiadasz
słowa moje piszesz
wzrok mój kierujesz
na swe dzieła
słońcem złocone
srebrzone księżycem

a ja
pęknięte naczynie
gubię ziarna
Prawdy i Miłości

Chłodna poduszka
opowiada film akcji
myśli bawią się
w policjantów i zlodziei

choć spragnieni siebie
zgrabnie się mijają

słońce rzuci światło
pod innym kątem
podniesie temperaturę

Burzowa ciemność gna ogrom chmur
wiatrem przywiana ze szczytów,
na horyzoncie pęka błysk
i zaraz uderza piorun.
Natura pluje w twarz,
oblewa tak jak kubłem wody.
Za włosy szarpie wiatr
i widać błysk srebrnego młota!

Ziemię przykryła szarość i cień
szarpana fali wściekłością,
przez czarne chmury ogień znów toczy,
co niebo z ziemią połączy.
W ryku sztormowych wiatrów
szpony błyskawic ciemność drapią,
pioruny w chmurach gdzieś
jak groźnym, srebrnym huczą młotem!

Człowiek jak kula doskonały
czy jak przecinek - całkiem cienki,
wciąż z siebie niezadowolony;
choć dostał tort - pragnie wisienki...

I nawet jeśli ją otrzymał,
to krzywym okiem nań spoziera,
bo jeśli ma już tort z wisienką,
do czego może dążyć teraz?!

Więc - taki wiecznie gderający -
za szczęściem zerka w prawo, w lewo
i, chcąc być bardziej doskonały,
nowe - wiśniowe - sadzi drzewo...

Wiatrem czesane
pszeniczne włosy
schował
pod słomkowym rondem

w lnianej koszuli
zbiera żniwo wiosny

w upalne południe
cieniem się kładzie
kołysany miodnym brzęczeniem
drzemie
leniwy Lipiec