Na horyzoncie
nie widać wiersza
- ponury dzień
szaro na dworze -
fraza się rwie
jak z dachu sople
koty przysnęły
na metaforze

dachy półnagie
śnieg w szwach popękał
z białej połaci
wyłazi szarość

w ponury dzień
chcemy by słońce
zalęgłą w nas
spaliło starość

Podzielone na równe kawałki
co na zmianę
trzepoczą radością
albo rosną od dumy
jak na drożdżach
to znów
kurczą się
zmrożone strachem
i pulsują smutkiem bolesnym

na równe kawałki podzielone

matczyne serce

To mógłby być
wiersz dla ciebie
jak dzisiejszy dzień roku
ostatni

można by wszystko
zacząć od początku
ale zbyt podobamy się sobie
w strojach arlekinów

miasto w którym ciągle [...]

Do pustego talerza,
jak to bywa w zwyczaju,
zbłąkana wędrowczyni
siadła u stoła skraju.
Poskubała piernika
i skosztowała śledzi
(widać, że smakowało,
chyba dłużej posiedzi).
Stół po świętach sprzątnięty,
ciepło tuli mnie ona -
wędrowczyni zbłąkana
- grypa - ma mnie w ramionach...

Za to ciągłe zdumienie
i światem zachwycenie
za słowa znajdowanie

moje dziękowanie

za drugiego człowieka
i czas który ucieka
za - mimo wszystko - trwanie

moje dziękowanie

choć wciąż zaniedbywane
i pychą zagłuszane
zechciej przyjąć o Panie

moje dziękowanie

Bywa
że brakuje słów
a myśli brzemienność
rodzi kłopotliwą ciszę

Z sercem pełnym miłości
nad garnkami skupiona
bądź doceniona

za cudeńka z patelni
piekarnika słoików
bądź pochwalona

w dni powszednie stęskniona
a w weekendy zajęta
matko studenta

Sikorki zza okna
budzą oczu błękit
gładzę twój policzek
na którym odbił się sen
odsuwasz mi z czoła
niesforny kosmyk włosów
na stole kawa
pachnie nadzieją
na dobry dzień

Raz homo faber, raz homo ludens,
niszczy, co wypracował z trudem.

W chmurach
pod niebem
w szumie wiatru
i w mrozie
rośnie zima
a w nas
po cichu
codziennie
rośnie czas

Znów na wystawach
pysznią się prezenty
kolorowe renifery
migoczą niekryzysowo

szeroki asortyment
adwentowych kalendarzy
odmierzy czas
pachnący korzennie

znów będziemy wypatrywać
ale czy znajdziemy cię
na zatłoczonym firmamencie

więc może
puść sygnał
wyślij wiadomość
prosto do serc

Gwiazdo Betlejemska

W szary czas
między zimą a jesienią
drzewa marzną
w przezroczystych szalach
w długie noce
czasem przymierzają
szronu kolie
i marzą o balach

balach śnieżnych
kiedy znów założą futra
i wystroją się
w blaski srebrzyste
a tymczasem tak
bezlistnie stoją
niecierpliwie otrząsając
łezki mgliste

Uparte i gęste
a co to i czemu
z tornistrem na plecach
dlaczego i jak
przekorne ponure
gdzie sens no i po co
pytania z człowieka
wyłażą na świat

a człowiek się biedzi
by znaleźć na każde
odpowiedź rzeczową
ciekawą lub giętką

i pewnie nie znajdzie jej
na to ostatnie
bo retoryczne
dlaczego tak prędko

W długie chłodne wieczory
wychodzi z kąta
udomowiona samotność

siada przy stole
by z człowiekiem
napić się herbaty
popatrzeć na kocie harce

a potem
trzyma go za rękę
dopóki nie zaśnie