Jak róża z pustyni
ożywiona kroplą
rozkwita
pod jego spojrzeniem

jakaż
ilość płatków
bogactwo odcieni

tylko miłość
czuły cierpliwy ogrodnik
umie wyhodować
taki cud

I piękno, i brzydota tak samo działają:
zatrzymują spojrzenie, mowę odbierają.

Wiosna to nie najlepsza pora
na zachody słońca
wiosną świat we władanie
biorą świty ptasie
czas zasiewu
czas wzrostu
czas oczekiwania
znowu jabłoń zakwitła
kołują gołębie

to nie pora by pytać [...]

Rozkołatane serce uspokój,
ciepłym spojrzeniem roztop mój lęk,
bądź blisko, nawet gdy Cię zasłaniam
gęstym woalem niewiary swej...

Mniszków złotą obfitością
wiśni bielą koronkową
ptasich skrzydeł
furkotem nad głową
maj przywitał się z nami

a my
zieloną radością zdziwieni
nie tacy sami

Z miłości do ciebie
słów bukiet układam
myśli ikebanę
fraz plotę warkocze

a ty rozwijasz przede mną
pachnący kobierzec
prezentujesz muzykę natury
przywiązujesz do siebie
moje biało-czerwone serce

w tobie zapuszczam korzenie
ziemio rodzinna

Kamienny kościół
granat sklepienia
tysiąc gwiazd
westchnienia pożegnalne
z dymem kadzidła
siadły na witrażach

Nie zna śmierci Pan żywota
wielogłosem obiecuje pieśń

odchylona głowa
przymknięte powieki
w ptasim profilu
starego człowieka
mięśnie napięte śpiewem

nieszkolonym wibratem
wybrzmiewa pod tysiącem gwiazd
mocne przekonujące Alleluja

Zwycięzca śmierci

jak dobrze
wierzyć

Z deszczu otrząsa się
świeża zieleń
ptaki znów głośne
dnieje
oczu twych błękit pociemniały
skóry aksamit

bardziej istnieje

chłodny poranek
zaspaną wiosnę budzi
ptasie powietrze

***

dywan zawilców
brzozy w białych sukienkach
czekają słońca

***

deszczem umyty
las w zielonym woalu
drzewa się stroją

A ty zaśnij, Weno,
daj odpocząć wyobraźni,
bo przez ciebie, Weno,
duszą targa płacz,
ucisz zmysły
i nie szeptaj mi do ucha,
takich, którym się nie oprę,
zgrabnych fraz...
Zaśnij, Weno,
i nie maluj już obrazów,
bo choć wiosna,
to niedobry na nie czas.
Może kiedyś
miłość znowu się odrodzi
i malować będziesz, Weno,
pięknych nas...

Ludziom czasami nie do śmiechu
i humor bywa jak żur postny...
cóż... świat dziś taki niespokojny
i trudno się doczekać wiosny...

Więc kiedy trochę nam się nie chce,
sensu nie widać... nie ma komu...
zwykłe drobiazgi i tradycja
próbują stawiać nas do pionu.

Znów wielkanocne baby rosną,
w słodkich mazurkach zakochane,
a do koszyczka się pakują
zając, pisanki i baranek.

Chrzan człowiekowi łzy wyciska
i tak być musi, by pamiętał,
że chociaż życie bywa trudne,
jednak zdarzają się w nim święta.

Jak zawsze, znów po Wielkim Poście
niech Wielkanocny Czas nastanie,
a miłość, wiara i nadzieja
że Zmartwychwstałym z grobu wstanie.

Po cóż ścielić kobierce
z własnych uczuć tkane
łzy to przecież nie perły
by rzucać je pod nogi
serce to tylko mięsień
poprzecznie prążkowany
skurcz rozkurcz
w określonym rytmie

a rozum czy ktoś widział
synapsy neurony [...]

Roześmiana młodość
na starej fotografii
kwaśny sok z pigwowca
osłodzony miodem
na parapecie fiołek
z pąkami jak kulki
zapomniana krótka
wiadomość tekstowa

okruchy pamięci
z których ułożona
dotkliwa nieobecność