Burzowa ciemność gna ogrom chmur
wiatrem przywiana ze szczytów,
na horyzoncie pęka błysk
i zaraz uderza piorun.
Natura pluje w twarz,
oblewa tak jak kubłem wody.
Za włosy szarpie wiatr
i widać błysk srebrnego młota!

Ziemię przykryła szarość i cień
szarpana fali wściekłością,
przez czarne chmury ogień znów toczy,
co niebo z ziemią połączy.
W ryku sztormowych wiatrów
szpony błyskawic ciemność drapią,
pioruny w chmurach gdzieś
jak groźnym, srebrnym huczą młotem!

Dokąd chciałaś odejść?!
Przecież widzisz, że tak ciemno…
Co ty wymyśliłaś?!
I co robisz z moją dumą?!
Dokąd odejść chciałaś?!
Wiem, że sama nie wiesz,
no, bo skąd to wiedzieć?
Nie masz przecież dokąd pójść…

Wiem, że się zmieniłaś,
ale nie wiesz, co za drzwiami… [...]

Chodź, mój stary przyjacielu,
siadaj ze mną tu!
Dziś widziałem miłość twoją,
lecz bez ciebie już…
Nie mów mi nic złego na nią,
bo wciąż kocham ją!
Nie rań, proszę, mej miłości
- bez niej nie ma mnie!

Nie mów o mej miłości
i nie rozrywaj ran… [...]