Zapatrzeni we własny punkt widzenia
dziwimy się, że inni nie widzą.

To takie dziwne miejsce -
jeszcze widzisz to, co za i już rysuje się to, co przed; miejsce niewygodne, niekomfortowe - niechętnie zerkasz za siebie, niepewnie patrzysz przed siebie... zakręt życiowy...

Ulotne piękno ma swoją wagę. Łatwo się o tym przekonać - odśnieżając.

W krzywym zwierciadle samokrytyki człowiek mały widzi siebie ponad innymi, a wielki człowiek prawie siebie nie dostrzega.

NADZIEJA I PRAGNIENIE ŚWITU

Noc. Zaglądająca srebrną źrenicą w bezsenne okna poetów, z gwiazdami w szeroko otwartych oczach, z marzeniem pod powiekami.
Noc, rozszeptana zwierzeniami zakochanych, mierzona prędkimi oddechami kochanków i łzami opuszczonych.
Pora oczekiwana i niechciana.
Zagłuszana zgiełkiem, rozśpiewana, mieniąca się blaskiem. Cicha, przytulna, zawsze za krótka noc. Dozuje powoli krople czasu nad głowami pracujących i przelewa się strumieniem u tańczących stóp.
Noc tkana w senny kobierzec i malowana niespokojną myślą matki czuwającej nad kołyską.
Zwielokrotniając każdy szelest, karmi wyobraźnię lękliwych.
Tajemniczym mrokiem okrywa niejeden występek.
Ciszą tkliwie otula niewinność.
Noc – udręczenie cierpiących, wytchnienie strudzonych, spełnienie pragnących, niecierpliwość oczekujących.
Pamiętana pierwsza, niewiadoma ostatnia.
Noc – nadzieja i pragnienie świtu.

To, że czasy są podłe, nie oznacza, że i my tacy musimy być.

Czas - niby jest sprawiedliwy, bo tyka wszystkich, ale dla jednych zwalnia, dla innych - pędzi na złamanie karku.
I kiedy by nie zastygł - zawsze za wcześnie.

Od: "dajcie mi wszyscy święty spokój" do: "nikomu na mnie nie zależy" bardzo krótka droga...

Nie potrzeba trzęsienia ziemi, by pewność się zachwiała, by popękało zaufanie...

To niepojęte, jak szybko przychodzi moment, kiedy "mamo" mówi do ciebie łysiejący facet...

Trzeba razem zjeść beczkę soli, drugą wypłakać, by wspólnie cieszyć się słoikiem miodu.

Życie to stąpanie twardo po ziemi
i wzlatywanie do gwiazd - sztuka trudna, ale nie niemożliwa.

Nie odległość jest sprawcą oddalenia,
ale ludzka opieszałość.