Do pustego talerza,
jak to bywa w zwyczaju,
zbłąkana wędrowczyni
siadła u stoła skraju.
Poskubała piernika
i skosztowała śledzi
(widać, że smakowało,
chyba dłużej posiedzi).
Stół po świętach sprzątnięty,
ciepło tuli mnie ona -
wędrowczyni zbłąkana
- grypa - ma mnie w ramionach...

Raz homo faber, raz homo ludens,
niszczy, co wypracował z trudem.

Na tym polega problem ze starością,
że wnętrze nie nadąża
za powierzchownością...

I piękno, i brzydota tak samo działają:
zatrzymują spojrzenie, mowę odbierają.

Wiatr
głośno śpiewa przy robocie,
drzewa
zmiatają z nieba kurz,
chmury
do czysta zmyły ziemię
śnieg
może zacząć sypać już.

Bez względu na nasze starania,
na złość losowi - wierzganie;
to, co nam przeznaczone
i tak się stanie.

Pokory nie brakuje
prawdziwie mądremu;
sobie nie powie:"mądryś"
ni:"głupiś" - bliźniemu.

On - na katar tylko chory
czy literą złożon grecką,
czułej opieki wymaga
i bezradny jest jak dziecko.

Ona - woli nie chorować,
bo gdy tylko z łóżka wstanie,
dostaje zawrotów głowy,
widząc stan, w jakim mieszkanie.

Wiosną bywa energiczny,
lecz sercowe ma kłopoty,
latem siódme poty leje
i na nic nie ma ochoty.

Jesień zwalnia go. Po zimie
zawsze trzeba mu odnowy...
Kiedy wypracować szczęście
- nie wie człowiek sezonowy...

Mówią, że ludzi skusić łatwo,
igrzyska dać, obiecać zboże;
to jednak kwestia charakteru:
masz go - nikt łatwo cię nie zmoże...
Wystarczy przyjrzeć się Naturze
(szczególnie, gdy w pogodzie bieda),
gdy liść się mocno drzewa trzyma
i silny wiatr mu rady nie da.

Miłość - subtelna i delikatna,
czasem człowieka nieźle trzepnie,
wywróci świat do góry nogami
i na właściwe miejsce wepchnie.

Natura lato odwołała
(lubi zachować się jak człowiek),
teraz (po ludzku) nas oziębi
do samej serca głębi.

Jeśli historia kołem się toczy
(jak często powtarzamy),
czemu tak boli, gdy o jej ostre
kanty się obijamy?

Obrażanie swych bliźnich
to czynność niezdrowa,
dlatego umiejętnie
warto ważyć słowa.
Bo gdy się wyzłośliwiasz
na drugiej osobie,
krzywdę robisz - o dziwo! -
przede wszystkim sobie...