Wiatr
głośno śpiewa przy robocie,
drzewa
zmiatają z nieba kurz,
chmury
do czysta zmyły ziemię
śnieg
może zacząć sypać już.

Wypaliły się
nasze pióra
kruszą się strzępami słów
a kiedy całkiem się spopielą
osuszą to
co pisane sercem

Zdmuchnij z poduszki
przykrych myśli okruchy
gorycz niech zaśnie

Kiedy na okno wieczorny chłód spływa,
człowiek powoli oddychać się uczy,
cisza wygodnie siada na kanapie,
kot senny duet z Leonardem mruczy.

Słów dziś nie trzeba, myśli zbyt leniwe
w ciepłym półmroku łatwo gubią kroki.
Czas płynie obok - poza naszą ciszą;
w tej rzadkiej chwili oddech znów głęboki.

Topię zmartwienia
w jasnym błękicie
twoja radość
przegląda się w zieleni
mój zachwyt
rozszerza ci źrenice
twe frustracje
błyszczą mymi łzami
pękają błyskawice
śmieją się iskierki
w lustrach naszych oczu

tylko tęsknoty
nieposłuszne
tkwią pod powiekami
i ukradkiem
wymykają się
w nieznane

Pośród bogactwa
wschodów i zachodów
rozległej palety barw
szerokiej gamy dźwięków
wietrznych i deszczowych
improwizacji
duetu serc
życia na cztery ręce
cierpię na
niedostatek słów
niemożność dziękowania

W tańcu szalonym
radość z upływu czasu
świat znów na głowie

Słów ostre gałęzie
podrapały niebo między nami
za zasłoną rzęs czekamy
na pomyślny wiatr
obłok czułości
pod którym
gładki błękit

W tę noc
po ciężkim dniu
gdy na ustach
zawisło milczenie
zagadały się nasze oczy
twoje dłonie
głodne
powoli
zdejmują ze mnie
zmęczenie

Odgarnął chmury Księżyc zdziwiony,
z góry obejrzał świat ośnieżony,
bo gwiazdy dzisiaj siadły na Ziemi, świecą blaskami diamentowymi.

I by się każdy cieszył na święta,
świat ozdabiają, chcą, by pamiętał
drogę do Małej Bożej Kołyski
- pewnie dlatego gwiazd śnieżnych błyski...