Życie tak jak labirynt
dokładnie zaplanowane
często nasze wybory
między złem a złem
nie ma sensu stać w miejscu
chociaż sensu nie widać
przecież on - tak jak wyjście -
gdzieś na pewno tu jest

owszem można się martwić
byle nie ponad miarę
starać także się trzeba
żeby psuć jak najmniej
nie ma sensu rozmyślać
czemu sensu nie widać
przecież on - tak jak wyjście -
gdzieś na pewno tu jest

A może trzeba
unieść głowę
i spojrzeć w oczy
błękitowi
by niedowiarkom wróciła wiara
by pycha przeszła pyszałkowi?

Między nami
znieruchomiał świat
idzie burza
z deszczu warkoczami

zaszlochają znów
zmoknięte świerszcze
i powietrze zapachnie lipami

w świetle gwiazd
cicho przyjdzie bezsenny
późny wieczór
maciejkowo-korzenny

Słońce kapie roztopionym złotem
zieleń taka zmęczona
wierzbom wyschły łzy

dookoła nas gęste powietrze
spojrzenia ciężkie

a w bez-słowach
my

Na tym polega problem ze starością,
że wnętrze nie nadąża
za powierzchownością...

Ma lustro i kalendarz
okno z widokiem na świat
we śnie się bawi i kocha
los jej poskąpił wad
świat ma u stóp
cieszy się nim
- we śnie ją na to stać -
i tylko serce
stałe w rozterce
nie chce tak ciągle spać

ma lustro i kalendarz
świadomość własnych wad
i nadal nie przestaje śnić
żeby nie przestać żyć

Truskawką pachniesz
i lipami,
wiśnią smakujesz i maliną;
czy jak deszcz krótki,
nagły, wpadasz,
czy chwile z tobą
ciepłem płyną,
nie mogę nic
poradzić na to
- czuję do ciebie miętę,
lato...

Zielone tło mgłą lekką osnute
w złotej ramie portret
ręką mistrza podpisany
martwa natura
z wyszczerbionym talerzem
pejzaż malowany błękitem

układamy siebie
wciąż od nowa

i niezmiennie do szczęścia
brak jednego puzzla

Mokre od łez słowa
przypnij klamerką czułości
na nici pomiędzy nami

bez obaw
ona wszystko wytrzyma

przecież to miłość

Wciąż nie mogę zapomnieć
chwil kiedy wystarczył
maleńki okruch serca
iskierka zrozumienia
łagodny wzrok i ton

spóźniona życzliwość
podziw przeterminowany
łyżka dziegciu w beczce radości

żaden sukces nie smakuje jak miód
kiedy boję się że uśmiech
spadnie ci z twarzy
a ja poczuję satysfakcję

przecież to żadne zwycięstwo

Ptaki prostują wolno skrzydła,
pająk rozwiesił sieć wypraną,
pszczół pracowitość obudziła
urodę kwiatów (ciut zaspaną),

słońce już z mgły się wyplątało,
wiatr otarł wierzbom diamentowe łzy,
świat tak niezwykły dookoła,
a tutaj - tacy zwykli - my...

Od skrzywdzonego dzieciństwa,
młodości zagubionej w świecie
(na własne życzenie),
matczynej bezsilności,
która woła do głuchych serc,
od starości tęskniącej
w jednym, obcym oknie

uchowaj nas, Panie!

A jeśli dopuścisz,
daj zrozumienie,
że nie tędy droga,
naucz zapominać urazy,
podpowiedz, gdzie podziała się
zakurzona miłość,
która umie zjawić się
w porę
i dodać sił...