maba

Kiedyś to się skończy ponoć,
skończy się tak - ostatecznie...
Nacieszymy się koroną
chwilę tylko czy też - wiecznie?

Słońce z ptakami odleciało
w okno stuka wieczorny chłód
niebo płonie
w dłoniach paruje
herbata cytryna miód

Zegar złośliwy
wciąż cię pogania
w rytm oddechu na plecach
depczesz po piętach
czujesz twarde łokcie
albo uścisk dłoni
masz jasne spojrzenie
lub klapki na oczach

coś woła?
ktoś woła?

zegar złośliwy
z tłumem cię pcha

przed szklaną taflą
ostatnią maskę
zdejmujesz
sam

O, białokore brzozy! Rosochate wierzby!
O, lipy miododajne, o, klony! A gdzieżby
was pośród lata odróżnić w zieleni?

Wszystkieście pospolite
wśród zielonych cieni,
jednakowe, choć każde
pełne swych odcieni.

W zieloności tej gamie,
pnąc się w niebo wprost z ziemi, [...]

Zbudził mnie
jesienny
biały wiersz
mglisty
świetlisty
perlisty
lekki jak kołysane wiatrem
pięciopalczaste złoto

leniwie
cieszę się nim

gdy zapuka w okno
drogowa onomatopeja
wstanę

z sensem
bezsensownie
wyruszę

navigare necesse est...

W maleńkim domku
przy bocznym torze
trzy siostry - pustelnice
zapomniane
niekochane
trzy Kopciuszki

czasem
ciągnie je do świata
wymykają się chyłkiem
wracają jak niepyszne [...]

Pierwszym tchnieniem
wywołany
przesypuje ziarenka
z dokładnością
godną lepszej sprawy
letnią spiekotą się wlecze
zdaje się
podmuchem lekkim
ojcem wiatru
przyspiesza
pędzi kroplą deszczu
burzową chmurą
wisi w powietrzu
niewidoczną mżawką
o widocznych skutkach
z ostatnim tchnieniem
zmienia się
w kamień

O, Ty,
co stare kości Ziemi
wygrzewasz nienachalnym słońcem,
Ty, co księżyca promieniem
jak srebrnym palcem
wytykasz
ukryte wśród mchu domki
leśnych kapeluszników
i miękkim woalem otulasz
chłodne doliny!
Wytchnienie szukających ciszy,
natchnienie poetów,
utrapienie obowiązkowych,
logopedyczna zmoro!
Błyszcz, szeleść, orzeźwiaj!
Rozgość się, rozpanosz,
Wrześniu!