Raz homo faber, raz homo ludens,
niszczy, co wypracował z trudem.

W chmurach
pod niebem
w szumie wiatru
i w mrozie
rośnie zima
a w nas
po cichu
codziennie
rośnie czas

Znów na wystawach
pysznią się prezenty
kolorowe renifery
migoczą niekryzysowo

szeroki asortyment
adwentowych kalendarzy
odmierzy czas
pachnący korzennie

znów będziemy wypatrywać
ale czy znajdziemy cię
na zatłoczonym firmamencie

więc może
puść sygnał
wyślij wiadomość
prosto do serc

Gwiazdo Betlejemska

W szary czas
między zimą a jesienią
drzewa marzną
w przezroczystych szalach
w długie noce
czasem przymierzają
szronu kolie
i marzą o balach

balach śnieżnych
kiedy znów założą futra
i wystroją się
w blaski srebrzyste
a tymczasem tak
bezlistnie stoją
niecierpliwie otrząsając
łezki mgliste

Uparte i gęste
a co to i czemu
z tornistrem na plecach
dlaczego i jak
przekorne ponure
gdzie sens no i po co
pytania z człowieka
wyłażą na świat

a człowiek się biedzi
by znaleźć na każde
odpowiedź rzeczową
ciekawą lub giętką

i pewnie nie znajdzie jej
na to ostatnie
bo retoryczne
dlaczego tak prędko

W długie chłodne wieczory
wychodzi z kąta
udomowiona samotność

siada przy stole
by z człowiekiem
napić się herbaty
popatrzeć na kocie harce

a potem
trzyma go za rękę
dopóki nie zaśnie

Skradła zachłannie
całe Słońca złoto
czule otula
zimną nagość drzew
gamą odgłosów
budzi nasze zmysły
i wyobraźnię
by się skroplić
w wiersz

Bronkowi - zamiast "gwiazdki" :)

W skwarze ochłodą, w zimie ciepłem,
jesienią bywa złotem liści,
wiosną zieloną jest nadzieją
na to, że sen się wreszcie ziści.

Miłość prawdziwa rośnie z nami,
do złota dąży od zieleni,
fiołkami pachnie przez rok cały,
tylko my... czasem zakatarzeni...

A jednak żyje
jednak oddycha
nawet głęboko
czasem pełną piersią
pod trzewikiem losu
w objęciach stresu
podnosi głowę

bezczelna wyobraźnia
coraz częściej podsuwa
obrazki zdrowe
jak witaminy

sił nie przybywa
ale skóra twardnieje
prędzej pęknie
niż pozwoli się nagiąć

uśmiecha się
przecież żyje

złodziejka oddechu