Ma - bez wątpienia - wiele racji,
kto twierdzi, że najtrudniej z siebie
zmyć falę cudzej frustracji.

Czerwienią z płotów
kapie dzikie wino
brzoza w złociste
piórka znów porosła
znów odrobinę
wyrośliśmy z siebie
i do jesieni
znów
wiosna dorosła

Złotym liściem trafia
prosto w życia sedno,
bo jesień i przemijanie
- to jedno.

A kiedy przyjdzie
urodzaj na jesień
zamknę jej smak
w jarzębinowej konfiturze
zasuszę zapach
w grzybowym wianku
do dżemu z pigwy
dodam jej cierpkości
a słodyczy do soku z malin
schowam
jej czerwono-złotą urodę
na dnie wiersza
by przetrwała czas
urodzaju na melancholię

Wielki Świata Architekt
w swej odwiecznej dobroci
wielki zasiał Słonecznik,
by świat ludziom ozłocić.

Ale człowiek marudny,
ciągłym światłem się nudził,
więc Bóg zmiany pogody
zaczął zsyłać na ludzi.

W życiu, tak jak w pogodzie,
żaden stan nie trwa wiecznie;
czasem musi przejść burza,
by oczyścić powietrze…

Gdy deszczowe nastroje,
chcemy słońca uśmiechu,
a gdy ciągle biel-błękit,
coś nas ciągnie do grzechu.

No, a ludzie – wiadomo –
nazwę znaleźli na to
i życiowy „wrażliwiec”
jest dziś „meteopatą”.

Wiersze wiosenne
z maślanymi wersami
letnio-zarumienione
pod dotknięciem wzroku
wczesnojesienne
we wszystkich odcieniach
z kolekcją wrażeń
w czapeczkach z żołędzi
i zapłakane bo listopadowe
chcące dosięgnąć tego
co nie wróci
wiersze zimowe
co na kształt orzecha
albo cebuli
pełne sił witalnych

wszystkie je lubię
bo swój czas ma wszystko

bo tylko anomalie
są zawsze nie w porę

Bo widzisz -
życie toczy się
jak koło
przez wiosenne nadzieje
letnie gwałtowne burze
złoto jesieni i deszcze
czasem telepie się
jak po grudzie
zziębnięte
by ogrzać się jeszcze

tak toczy się
dzień po dniu
mknie
choć pchać je ciężko

bo widzisz -
życie jak koło się toczy
powoli
a jednak za prędko

Dawne radości, smutki i spory
całkiem pozbawia znaczenia
- czas, który ludziom fałduje skórę,
wygładza ich wspomnienia.

Mniej ci dokucza każdy mięsień,
gdy szczyt zdobędziesz,
przeskoczysz płotek
niźli zraniona inteligencja,
gdy ktoś cię bierze za idiotę.

Na wrzosach suszą się pajęczyny
słońce zbiera diamenty w trawie
ciepłem poranka ogrzewam wspomnienia
hałaśliwych papierowych wrześni

i nie wiem
czy mi żal

Życie z wyprawą w góry
wiele miewa wspólnego;
nieźle trzeba się zmęczyć,
żeby wspiąć się na szczyt.
Czasem w słońcu się idzie
i z widokiem na błękit,
czasem celu nie widać,
bo się idzie wśród mgły.
Trzeba nieźle się zmęczyć,
może nawet zatrzymać,
by przez chwilę odetchnąć,
aby siłę znów mieć.
By pokonać zakręty,
stanąć wreszcie u celu,
musi człek się natrudzić
i postarać się chcieć.

Po deszczu
rudbekia złoto świeci
w mokrą pajęczynę
zaplątał się wrzesień
wena
po kociemu usiadła pod płotem
liczy krople
powoli
oswaja jesień

Jak ciecz przyjmuje
kształt naczynia
tak ONO bierze
postać człowieka
formę miejsca
rzeczy
miarę chwili

COŚ
w zasięgu ręki
o tysiąc tęsknot
za daleko

COŚ
każe szukać
chwytać nieuchwytne

gdy dosięgniesz
blednie
niknie

bo ciągle
to
nie TO

Nieuniknione sprzeczki
porażki przydatne
czas konieczny
żeby lizać rany

krytyka
wątpliwości
równie cenne jak podziw

spotkania i słowa
spojrzenia cudzych oczu

- klucze
którymi otwieram
obszar poznania siebie

Kiedy zmęczy codzienne
kto lepszy
kiedy znużą twarze
obok i w lustrze
wrzucam myśli
w przestrzeń
między słuchawkami
kołyszę
pulsowaniem dźwięku
który - uparte - rozkładają
na czynniki pierwsze