Ludzką mową sycić uszy wilcze,
które w szmerze wrogości szukają,
żar miłości rozniecić,
by poczuły go serca,
które co dnia od gniewu konają,

pięknem karmić oczy zaślepione,
i jak perły kłaść przed nie na próżno,
czule mówić do serca,
trafić w nie słowem jednym,
trącić strunę bez fałszu - tak trudno...

Wracam
z podróży do gwiazd
tu na ziemi
nie jest idealnie
ale
czerń jest czarna
biało lśni biel
są też szarości
nieoczywiste
czasem zgubię się
we mgle
ale
nie sparzę się
dotkliwie
zimnym ogniem
nie porazi moich oczu
złudny blask
nie wbije mi się w serce
odłamek
spadającej gwiazdy

Pan Wyspiański miał rację
z tą "niebezpieczną porą",
ale często z takich "pór"
niezłe skutki się biorą...

Wiatr
rabuś zachłanny

w biały dzień
strząsa z drzew
złoto i rubiny

chowa je
pod lodową szybą
zdobi brylantami
i śnieżną koronką

wiatr
czarodziej figlarny

wiosenną nocą
zmieni je w szmaragdy
zawiesi znów
na gałązkach

Można lubić listopad
za szare zamyślenie
wspomnienia
ciszę
i mgłę
deszcz co udaje łzy
i vice versa
ogień na kominku
herbatę z cytryną

gdyby

nie ten chłód
i ta ciemność
i ta niebezpieczna pora

Na dotkliwą samotność
przejmującą tęsknotę
kiedy serce
w kawałki
się rwie
ratunkiem bywa
jedna
jedyna chwila
o zachodzie
kiedy słońca promienie
dosięgają dna duszy

Starzy Przyjaciele

wtedy SĄ

W chorym świecie
pośród szaleństwa
na cichej łące
zmurszała wierzba

korzeniami tkwię
w życiodajnej wodzie
głowę wyciągam do słońca
serce do nieba

niemodna
ja