Ciepłym wiatrem ukołysane
pod srebrnymi gwiazdami śpią wiersze;
one lubią poić się łzami,
zanim w słowa odzieją się pierwsze.

Od owego napoju, co solą
życia bywa zwykle dla wierszy
- smaku szczęścia czy smutku goryczy-
przebudzone - przyjmą kształt pierwszy.

Pozwól mi, Panie, nie zapominać
serca drugiego czlowieka;
zabierz ode mnie każdą złośliwość
i zawiść trzymaj z daleka.

Ukryj przede mną niesprawiedliwość
i schowaj chęć poniżenia,
naucz pokory i użycz słowa,
co życie na lepsze zmienia...

Przyszła piechotą
po złocistych liściach
miłość październikowa
z kasztanami w kieszeni

z mlecznej mgły
rozpięła parasol
dla ochrony przed światem

zimą
grzała dłonie przy kominku [...]

Nocą po zimnym dniu
ostatnie przygotowania

o świcie
sad zapachniał czereśniową bielą
zabrzmiało ptasie oratorium
słońce włączyło ogrzewanie
zaświeciło mniszki i złote tulipany
po zielonym dywanie
weszła Pani Wiosna

dzikie gołębie
komentują wrzaskliwie
a kukułka
echem powtarza plotki

W spiekocie tęsknoty
ożywczą ulewą
w trzęsawisku pragnień
bądź suchym wiatrem
gdy blask mnie oślepia
daj miły cień
w ciemności świeć

w polifonii zdarzeń
płyń przewodnią nutą

prowadź mnie

Znów mi nie wyszło! Dla relaksu
zanurzam dłonie w wonnej pianie
- wiadomo wszakże, że na nerwy
najlepszym środkiem jest zmywanie!

Rozkojarzona biorę w dłonie
- jedną za drugą - filiżanki,
a myśli moje rozbiegane
wciąż z marzeniami stają w szranki...

Bo jak to?! Siedzieć mam przy ziemi?! [...]

Świergot sikorek
śliczne świeże śnieżyczki
śniegowa środa

Czyż wiosna nie przychodzi po to,
aby przepędzić chłodne smutki,
co wypełzają na człowieka
tuż po zachodzie, gdy dzień krótki?

Czyż słońce ciepłem nie powinno
koić na wskroś zmarzniętej duszy?
Czy wiatr wiosenny nie powinien
smutnych, zimowych łez osuszyć?

Ach, gdybyż znowu można było
razem się zazielenić z wiosną!
Gdyby tak poczuć można było,
znów, jak marzenia cicho rosną...

Kropla po kropli
bezsilnie
spływa na poduszkę żal
przytulam go
nie jest nam lepiej

po ciężkiej nocy
skamienieje

czy rzucę nim pierwsza?

a jeśli wyparuje

czy spłynie deszczem?

Odświeżony kolor włosów
nawet ładny
grzywka poprawiona
dobrze znanym ruchem
zmarszczek
nawet niewiele
koło ust grawitacyjne
koło oczu od śmiechu
w dojrzałej twarzy
zmęczony smutek

trochę cię zasłania
ta kobieta w lustrze
ma twoje spojrzenie

Kiedy ziarno cicho pęka,
porzucając łuski w ziemi,
ziemia za zasłoną deszczu
mierzy odcienie zieleni;
gdy w zielonej, świeżej trawie
nieustannie brzęczy życie,
a chór ptasi (niezbyt strojny)
koncertuje już o świcie,
gdy z przesytu wszelkich wrażeń
symptomy zmęczenia pierwsze
-wiosna znów mnie pokonuje [...]