W ciepły wieczór czerwcowy
szepty prędkie gorące
ze słowikiem stają w zawody

myśli dziwna gonitwa
dwojga serc nagły galop
jaśminowo - różane ogrody

Bocian liczy na łące
dziś skoszone źdźbła trawy,
trzmiel wśród kwiatów nurkuje
nieodmiennie ciekawy,
w śnieżnobiałe koronki
czarny bez się wystroił,
wietrzyk ucichł, bo róży
płatki strącić się boi,
zazdrośnica piwonia
ma czerwone rumieńce,
irys nosa zadziera,
powój wije się wieńcem,

aromatów festiwal
na przywitanie lata...

A człowiek boje toczy,
by zostać panem świata...

Bardzo bardzo współcześnie
za pierwszą rzeką
w połowie góry
żyje jak inni
dla świętego spokoju

królewicze to nie jej bajka
białe króliki schowały się
na samo dno kapelusza

przed ścianą z napisem
przejścia nie ma
bierze porządny łyk pokory
przełyka gorycz

może los
poda jej na dłoni
kolosankę

Kaskadami koronek
białych zwiewnie kołysze
smukła panna Robinia
znów do lata list pisze.

W dzień się w słońcu wygrzewa,
z liści rosę otrząsa,
na spotkanie wieczoru
- fantastycznie pachnąca.

A wesoła Kalina
w lekkie kule tiulowe
z wielkim wdziękiem przystraja
swą rozmarzoną głowę.

Ona letnią spiekotą
nie przejmuje się wcale
- latem strojna w obłoczki,
a jesienią - w korale.

Poniedziałkowe obietnice
od rana błyszczą złotym słońcem;
chcą gdzieś wyruszyć, lecieć z wiatrem
tak jak dmuchawce z nim tańczące.

Wtorki wciąż pełne entuzjazmu,
zaplanowane, gładko płyną
i, jak to młodzi, przekonane,
że nigdy nogi nie powiną...

Środy strapione, aby w pędzie
czegoś ważnego nie pominąć,
czwartki - szalone - już by chciały
od paru rzeczy się wywinąć...

Piątki, zmęczone, wciąż się gapią
i żeby zwolnić wreszcie, marzą,
soboty - trochę sfrustrowane
zszarzałą w lustrze własną twarzą...

No, a niedziele - zamyślone,
chciałyby cały świat zdobywać,
a ledwie małą chwilę znajdą,
by trochę choć poodpoczywać...

Z miłości do ciebie
słów bukiet układam
myśli ikebanę
fraz plotę warkocze

a ty rozwijasz przede mną
pachnący kobierzec
włączasz muzykę natury

przywiązujesz do siebie
moje biało-czerwone serce

w tobie zapuszczam korzenie

Bywa że i z jabłoni rajskiej
gdy upada owoc
wiatr pragnie schwytać
lecieć jak najdalej
nie zapuszczać korzeni

podobno z rodziną najlepiej
na fotografii

nie wie że w spiekocie
tęskno za sadu cieniem

podobno trzeba odejść na trochę
żeby chciało się wrócić

Z bukietem piwonii
gałązką jaśminu
ciągle niewyspany
- przecież noc za krótka –
uwija się z trzmielem
strząsa rosę z trawy
kosi wonne łąki
podlewa ogórki

a w ciepłe wieczory
kadzidłem pachnący
sypie polne kwiaty
pod Pańskie nogi

Marzy mi się staromodny
kapelusz na lato
prosto od modystki
kolorowy
na poprawę humoru

słyszę
rozmiar nie do ustalenia
głowa pełna marzeń
pusta z braku pojęcia
puchnie od kłopotów
w dodatku prawie pęka

słyszę
na taką nierówność
tylko Szalony Kapelusznik
dwa kroki stąd
wchodzić przez drzwi
z lustrzaną szybką

Kulą ognia
błyskiem w ciemności

kroplą deszczu
wiatru tchnieniem

muśnięciem skrzydła
chwilą radości

jest natchnienie

Rampa trzepaka
świeci kroplami
mokre drzewa
załamują ręce
rozkleił się niemądry
młody deszcz

wszystkiego nie da się opłakać

dowie się
kiedy dorośnie

łzy są dobre
na odarte kolano
nie pomogą
na rozbite serce