Cytaty, łacińskie sentencje,
maksymy, ot - słowa, słowa...
Lecz słowo, chociaż ulotne,
mądrość pokoleń zachowa.

Na poduszeczce
mojego serca
przypięte październiki
przewiązane wstążeczkami
czerwoną
błękitną
różową
i czarną

odkurzam je co roku
ozdabiam [...]

Kiedyś znów
świat poczuje się młody
ciepły deszcz
do czysta
niebo umyje
do słońca
wystawimy jasne twarze

czy tak będzie
kiedy tak będzie

czas pokaże

(inspiracja: @Bławaciaty)

Raz, dwa, trzy, cztery
- piszę wierszyk od siekiery,
nie ma sensu ani składu,
ale skończę do obiadu...
Potem duszy umęczonej
przeżywaniem dam na luz
- pobaluję z przyjaciółką,
jeszcze nie wiem z którą z Muz...
Myśl powróci w poniedziałek,
przyjdzie prozą życia znów,
więc ukladnym i starannym
będę rzemieślnikiem słów...

(Ten wierszyk zamieściłam na Cytatach kilka miesięcy temu, jako przekorną odpowiedź na tekst jednego z Użytkowników. Nie wiedziałam wtedy, że to POETA ✍️😌😌.
Wrzucam go ponownie, bez złośliwości, jako odpowiedź na piątkowe zmęczenie 😁😁).

Wstajesz
zapalasz światełko nadziei
tam gdzie jej nie ma
ufasz
wbrew wszystkiemu
i wszystkim
radzisz
choć nie dajesz rady
bawisz
choć ci nie do śmiechu
nocą
płaczesz w rękaw Panu Bogu
rano
wycierasz w poduszkę ostatnią łzę
wstajesz

Słońce usiadło na gałęzi,
liście bursztynem posypało
i chociaż jesień złotem nęci,
ciągle mu lata mało...

Księżyc nad głową
srebrzyste twoje włosy
znów nasz październik

W natłoku myśli,
jak w jesiennym sadzie,
owoce myśli na świat przychodzą;
twarde orzechy, robaczywe śliwki
albo jak jabłka złociste się rodzą.

Nocą mrugają filuternie
gwiazdy na wyciągnięcie ręki
miodne opieńki kładą chętnie
swe kapelusze na mech miękki

a Biedaczyna z bratem świerszczem
odlatujące żegna ptaki
drzewa kołysząc się na wietrze
zimie pod nogi ścielą znaki