Chłodna poduszka
opowiada film akcji
myśli bawią się
w policjantów i zlodziei

choć spragnieni siebie
zgrabnie się mijają

słońce rzuci światło
pod innym kątem
podniesie temperaturę

Burzowa ciemność gna ogrom chmur
wiatrem przywiana ze szczytów,
na horyzoncie pęka błysk
i zaraz uderza piorun.
Natura pluje w twarz,
oblewa tak jak kubłem wody.
Za włosy szarpie wiatr
i widać błysk srebrnego młota!

Ziemię przykryła szarość i cień
szarpana fali wściekłością,
przez czarne chmury ogień znów toczy,
co niebo z ziemią połączy.
W ryku sztormowych wiatrów
szpony błyskawic ciemność drapią,
pioruny w chmurach gdzieś
jak groźnym, srebrnym huczą młotem!

Człowiek jak kula doskonały
czy jak przecinek - całkiem cienki,
wciąż z siebie niezadowolony;
choć dostał tort - pragnie wisienki...

I nawet jeśli ją otrzymał,
to krzywym okiem nań spoziera,
bo jeśli ma już tort z wisienką,
do czego może dążyć teraz?!

Więc - taki wiecznie gderający -
za szczęściem zerka w prawo, w lewo
i, chcąc być bardziej doskonały,
nowe - wiśniowe - sadzi drzewo...

Wiatrem czesane
pszeniczne włosy
schował
pod słomkowym rondem

w lnianej koszuli
zbiera żniwo wiosny

w upalne południe
cieniem się kładzie
kołysany miodnym brzęczeniem
drzemie
leniwy Lipiec

Kiedyś myślałeś, że to takie proste:
wybrać się na Kalwarię i odprawić dróżki
szybko – to trochę jakby sprintem przebiec życie,
nie patrząc, co po drodze i nie wiedząc, po co.

Dziś wiesz, że małe Dróżki to jest wielka Droga,
anielski uśmiech z mostu – wieczny, bo z kamienia,
że w leśnej ciszy (choć rozświergotanej)
niespodziewanie bliżej do siebie i Boga…

To nic, że dzięcioł stuka, myląc ci rytm kroków,
kos śpiewa swoje Ave ciut wyżej od ciebie,
dzikie gołębie plączą paciorki różańca;
przecież tu wszystko można zaczynać od nowa...

To najpiękniejsze
co mogło się przydarzyć
cisza niedzielna
liściasty parasol

nie próbuj nazywać
gry światła i cienia
nie licz zielonych odcieni
nie opowiadaj ludzkiego świata

słuchaj owadzich plotek
doceń łaskawość zięby
zaufanie synogarlicy

spójrz
błękit uśmiecha się promiennie

Rozgadał się kuchenny zegar
kot chyba na obcasach człapie
przez okno pcha się zapach siana
lustro księżyca światło łapie

poduszka mruczy coś do ucha
komarzym śpiewem kołysana
ciekawski świetlik wszystkie kąty
po cichu zwiedza aż do rana

Człowiek jak intruz
czasem podsłuchuje
wrzaskliwych kłótni
w liściastym osiedlu
płynących z głębi
trzepoczącego serca
potoków żalu
opowiadanych słońcu
i śpiewanej z duszy
pochwały Stworzenia

człowiek jak intruz
czasem narzeka
że ptasia cisza nocna
taka krótka