Można lubić listopad
za szare zamyślenie
wspomnienia
ciszę
i mgłę
deszcz co udaje łzy
i vice versa
ogień na kominku
herbatę z cytryną

gdyby

nie ten chłód
i ta ciemność
i ta niebezpieczna pora

Na dotkliwą samotność
przejmującą tęsknotę
kiedy serce
w kawałki
się rwie
ratunkiem bywa
jedna
jedyna chwila
o zachodzie
kiedy słońca promienie
dosięgają dna duszy

Starzy Przyjaciele

wtedy SĄ

W chorym świecie
pośród szaleństwa
na cichej łące
zmurszała wierzba

korzeniami tkwię
w życiodajnej wodzie
głowę wyciągam do słońca
serce do nieba

niemodna
ja

Dojrzała natura
śle z wiatrem
listy
jak pocięte żyłkami
spracowane dłonie
czerwone listy
nieodwzajemnionej miłości
listy złote
z mądrością odwieczną
szarobrązowe pocztówki
bezradnego smutku

ale nam szkoda
czasu na czytanie

trzeba by chwycić je
rozprostować zaciśnięte pięści
otworzyć zaślepione oczy
przewietrzyć myśli
obudzić serce
co zasnęło
jak kamień

Łatwiej powiedzieć słów za dużo o jedno
niż jednym, odpowiednim słowem - trafić w sedno.

Maćku, dzięki za inspirację :))

Łatwo pogodzić się z utratą
tego, co przyszło z wielkim trudem,
pożegnać wszystkie swe humory,
zostawić dni smutkiem zatrute

i zmęczonemu dać odpocząć
ciału, co wiecznie jest "nie takie",
co więźniem trzyma nas przy ziemi,
choć chciałoby się frunąć ptakiem...

Najtrudniej rozstać się przychodzi
z pięknem, natury niezwykłością,
której zaledwie cząstkę drobną
zdołamy pojąć swą małością...

Miłość jest wielką wartością,
lecz bywa, iż staje ością,
a czasem udaje okonia
i robi człowieka w konia,
więc trzeba ją przewartościować
i zacząć wszystko od nowa...

Szeroką gamą
nut jesiennych
łatwo opisać świat,
wyśpiewać zachwyt,
cicho szeleścić,
nucić jak ciepły wiatr.

Lecz kiedy z deszczem
zimny smutek
do wtóru cicho łka,
słowa skrzydlate
w niebo cię niosą,
lecz z chmur cię ściąga łza...

Inspiracja: @Bławaciaty