W grudniowy wieczór, jak co roku,
znów się przez chwilę dzieckiem staję
i - choć już nie tak łatwowierna -
tęsknię za Świętym Mikołajem...

Proszę o parę rzeczy prostych,
bez których jednak żyć się nie da:
o zdrowie, uśmiech, o życzliwość
i by mnie omijała bieda.

Życie nie musi dawać wiele,
byleby wciąż nie zabierało;
niech się narodzi w nas nadzieja,
której nam ciągle jest za mało!

Wiem, że przychodzisz co roku
i woń rozsiewasz piernika,
mgły bury tuman rozwiewasz
i melancholię - niech znika!

I niby czekam na ciebie,
woń jodły, zapach jałowców...
Gdy przyjdziesz - zawsze tak samo
zaskoczysz mnie i drogowców...

Czekam Cię zawsze z nadzieją,
a ty mnie traktujesz z chłodem...
Co roku, niezmiennie, Grudniu,
kolory chowasz pod lodem...

Mało wiem
o aniołach
ale wiem
że są tacy
co zjawiają się
w porę
by odwrócić
uwagę
żeby wskazać
którędy iść
w stronę
istoty rzeczy
może to Bóg
wskazuje nimi
jak palcem
gdzie szukać
sensu

Zżyci z własną melancholią
oswojeni z oskarżeniami
o myślenie
szukamy
nie wiedząc
spoglądamy zdziwieni
niepogodzeni

nieustannie

Jak liść na drzewie twarz do słońca,
serce do ciepła wyciągamy,
zanim nam przyjdzie złotem zalśnić,
nim czas purpury nam przypadnie,
w nadziei odcień zielonkawy,
w pełnię się życia zanurzamy.

W zieleni, złocie czy purpurze
los nasz - jak liścia - bywa kruchy;
nieliczne chwile błogiej ciszy
i częste z wichrem złym zmaganie
- w każdej z tych chwil zbieramy chętnie
szczęścia, co dane nam - okruchy.

SKOROŚ STRZYMAŁ STRASZLIWE SCHOROWANIE,
SKOROŚ STŁUMIŁ STĘPIAŁE SKOŁATANIE,
SERWUJ SWOJĄ SUROWICĘ
SPOZYTYWNIAŁYM
SMĘTNYM
STRACHOCZŁEKOM...

Inspirowane wypowiedzią Smoka (wiem, wiem, jak to brzmi :)) )