Jak liść klonowy miodnej barwy
na sercu cicho mi się kładzie
plaster jesiennej melancholii,
by leczyć myśli me w nieładzie.

Terapia owa potrwa długo,
może przeciągnąć się do wiosny;
plaster na serce kleić łatwo,
zabieg zrywania - dość żałosny...

Wyplątuję
spomiędzy myśli
marzenie za marzeniem
wyrywam
z serca jak drzazgi
tęsknotę po tęsknocie
zdrowieję
powoli

jednak

otulona mglą
bursztynowa jesień
nie rokuje najlepiej

Z liści
w zieleni bez entuzjazmu
wiatr otrzepuje
letni kurz
dzień dojrzały
jak śliwkowy miąższ
niebieskie ptaki
obsiadły słońce
z połową promieni
powietrze w kolorze miodu
pachnie wrześniem

Natura lato odwołała
(lubi zachować się jak człowiek),
teraz (po ludzku) nas oziębi
do samej serca głębi.

Odkąd stali się dla siebie
na śmierć i życie związani
każdą sekundą siebie się uczyli
jej pękało serce z troski
on zamierał nie słysząc jej głosu

potem przywykli
odwykli od serdecznych drżeń

ona zżyma się
patrzy z irytacją
on słucha zniecierpliwiony
patrzy z politowaniem

czas oprószył kurzem
łączącą ich nić
którą on rozciąga w nieskończoność
której cień ona gładzi z czułością

Jeśli historia kołem się toczy
(jak często powtarzamy),
czemu tak boli, gdy o jej ostre
kanty się obijamy?

Wszystko czasu wymaga
i wiele starania
róży kwiat
chleb pachnący
nawet jabłoń
- z pestki
uwagi trzeba
trudu
od wichrów osłony
przycięcia dzikich pędów
cierpliwości czekania

tylko miłość
chcemy mieć zaraz
i bezwarunkowo