Kształt myśli
i posłaniec nadziei

naczynie
pełne uczuć
głupoty
i mądrości

sztukmistrz
co koi i rani
leczy i zabija

koniec
i początek wszystkiego

rzucane na wiatr
zapada kamieniem w serce

odwieczne
i ulotne

- Slowo

Wybiorę się
na spacer
po obłokach srebrzystych
przejrzystych
żeby skakać z chmurki na chmurkę
zanurkować w kłębiasty puch
przekonać nadętą jak balon
burzową złość
by spuściła z tonu

a jeśli noc mnie zaskoczy
przejdę się Drogą Mleczną
jak Aleją Gwiazd

wybiorę się tam
gdy opuści mnie lęk przestrzeni

ale wtedy
będę marzyć
o spacerze po ziemi...

Słońce drzemie
pod szarą kołderką
powietrze szumi
uporczywą mżawką
tylko się
zwinąć w kłębek
i od niechcenia
spod zmrużonych powiek
obserwować
jak płaczą szyby

"Żyli długo i szczęśliwie"
- takie banalne
jest niemedialne
trochę zbyt śliczne
nieartystyczne
dla wielu nudne
trochę za trudne

więc
zaniedbane
iniedocenione
Szczęście
ucieka
i z daleka
mija Czlowieka

Pod kopułą błękitu
w czterech ścianach
ażurowej zieleni
pod słonecznym kandelabrem
w świątyni
uczynionej ręką Najwyższego
gdzie kos w wytwornej czerni
z towarzyszeniem chóru
braci skrzydlatej
do muzyki świerszczy
wykonuje swą pochwalną pieśń
modlitwa
nabiera nowego znaczenia
a pytania o sens
tracą sens