Marzec artysta
subtelny dekorator
rozwiesza na gałęziach
leszczynowe strzępki
wierzbowe kotki

starannie ustawia słońce
by pokazać świat
z korzystnej strony

potem urządza próbę
strojąc tony ptasie

a nocą zaprasza
na wielki koncert
niezwykłej
kociej
muzyki

Pierwszą klasą
a może na gapę
według rozkładu
czy wsiadłeś w byle jaki
każda podróż wiedzie do
nie zawsze zakładanego
celu
po horyzont a czasem poza
między ludzi i w głąb siebie

wyprawa szybka jak po ogień
czy powolna włóczęga
uczysz się siebie i świata
od pierwszego do ostatniego
oddechu

każdy człowiek to
zadanie do rozwiązania

przecież podróże kształcą

Zimny wiatr
omiótł z kurzu
pęcherzyki płucne
chmury porozstawiał
po kątach

ciepłe słońce
ogrzewa przewietrzone
przestrzenie
układa na grządkach
kiełki tulipanów

a czarno ubrany
sędzia kos
patrzy z góry
na tę grę terenową
i głośnym gwizdaniem
ogłasza przewagę
wiosny

Hej poczekaj nie pędź tak
przez ciebie dostaję zadyszki
zwalniam
prawdę mówiąc
nie mam ochoty
dotrzymywać ci kroku
nie ciągnij mnie
nie tykaj palcem
nie dogryzaj

chcesz to pędź
ale mnie do tego nie mieszaj
zostaw w spokoju
moich bliskich i dalekich

wystarczy że w galopie
przemeblowujesz świat
Czasie

Niełatwo napisać
przestrzeń między nami
szarpanie gitarowych strun
zawodzenie saksofonu
taneczne wirowanie

iskrę dotyku
i po burzy spokój

radosne niedowierzanie
bolesne drżenie
ciepłą łzę wzruszenia
i gorącą bólu

jak napisać
ukryte znaczenia słów
i czytelną ciszę
dym z papierosa
aromat porannej kawy

przecież proza życia
nie zmieści się
w wierszu

Dokąd chciałaś odejść?!
Przecież widzisz, że tak ciemno…
Co ty wymyśliłaś?!
I co robisz z moją dumą?!
Dokąd odejść chciałaś?!
Wiem, że sama nie wiesz,
no, bo skąd to wiedzieć?
Nie masz przecież dokąd pójść…

Wiem, że się zmieniłaś,
ale nie wiesz, co za drzwiami… [...]

Znam cię od dzieciństwa
nie przypuszczałbym
że będziesz do tego zdolna
by patrząc obok mnie
zobaczyć mrówczą karawanę
że słuchając mnie powiesz cicho!
i zaczniesz liczyć, ile razy
zakuka zielona kępa

w szkole lubiłaś książki
ale byłaś normalna
takie swojskie byle co
zero ambicji
fajnie się z tobą gadało
i patrzyło na ciebie
z politowaniem

a tu nagle coś takiego

skąd ci przyszło do głowy
żeby pisać wiersze

Nic stałego
woda i wiatr

nic trwałego
popiół i pył

nic wiecznego
ogień i lód

a przecież

zostaje ślad
na Księżycu
w pamięci
w sercu

Choć
nie pytam Boga dlaczego
i wiem
że wszystko w życiu
jest po coś
uparta łza
wymyka się rozsądkowi
myśl bezmyślna
nie umie się modlić
serce kamienieje z rozpaczy

choć wiem
że krzyż mój
skrojony na miarę
szukam Człowieka z Cyreny

Chodź, mój stary przyjacielu,
siadaj ze mną tu!
Dziś widziałem miłość twoją,
lecz bez ciebie już…
Nie mów mi nic złego na nią,
bo wciąż kocham ją!
Nie rań, proszę, mej miłości
- bez niej nie ma mnie!

Nie mów o mej miłości
i nie rozrywaj ran… [...]