Że było kiedyś ciut inaczej,
uwierzyć dzisiaj jest nam trudno…
Że kiedyś, nawet bez gadżetów,
ludziom nie było wcale nudno...

Trudno dziś także w to uwierzyć,
że w święta było kiedyś biało,
w anielskie bitwy na poduszki,
w pierze, co śniegiem z nich sypało…

Już nie tak słodkie, nie pyzate [...]

We mgle, po cichu świat obrasta
lodu ostrymi igiełkami,
w mróz otulone, srebrne drzewa
bogato kwitną sikorkami.

I chociaż w czasie pandemicznym
nie bardzo o tym się pamięta,
przybywa świeczek adwentowych,
po cichu idą do nas święta...

Gdy zechcą
pojawiają się nagle
w środku dnia
w pełnym słońcu
błyszczą uśmiechem
od ucha do ucha

nocą skradają się
po cichu
czarno - białe
z ostrym pazurem
czasem kosmate
łagodne i ciepłe

mruczą cichutko
albo wrzasną znienacka

uparte i zlośliwe
bywają zbawienne
kapryśne i wolne

myśli mają kocią naturę

Na cóż pierniki,
woń jodły, pomarańczy
- gniazdo jest puste.

W grudniowy wieczór, jak co roku,
znów się przez chwilę dzieckiem staję
i - choć już nie tak łatwowierna -
tęsknię za Świętym Mikołajem...

Proszę o parę rzeczy prostych,
bez których jednak żyć się nie da:
o zdrowie, uśmiech, o życzliwość
i by mnie omijała bieda.

Życie nie musi dawać wiele,
byleby wciąż nie zabierało;
niech się narodzi w nas nadzieja,
której nam ciągle jest za mało!