maba

Boi się go każda dzidzia,
lecz czy ktoś go kiedyś widział?
Smok – bo o nim tutaj mowa,
chętnie się w języku chowa:
„chłop jak smok”, „Jak się masz smoku?!
Nie widziałem cię pół roku!”,
„Podaj smoczek!”, „smocze drzewo”
- smok na prawo i na lewo!
Lecz na żywo…? Taki smok…
jakiż on jest cały rok?
Lata? Ryczy? Pluje jadem? [...]

Pst... posłuchaj...
wiatr rozplata
wierzb warkocze...
Księżyc cicho
się wyłania spoza mgły...
Na swej siwej głowie
nosi dziś obłoczek,
z liści brzozy cicho strąca
srebrne łzy...

Cyt! cyt! Słuchaj,
jak wieczorne,
śpiewne świerszcze
wśród zielonych,
fantastycznych
trawy cieni
powtarzają dziś w ogrodzie
swoje pierwsze...
cyt! cyt! cyt!
... nieśmiałe plotki
o jesieni...

Architekt języka
niewolnik uczuć
tkwi
w artystycznym nieładzie
rzeczy słów i myśli

odkrywa
nowe lądy znaczeń

biegnie
do gwiazd

czasem
porusza się nieśpiesznie
przygląda się mrówkom
zachwyca źdźbłem trawy

podziwia cały świat
w kropli porannej rosy

Cegła po cegle
zbudowałeś mur
kamień przy kamieniu
zasypałeś źródło
pod szarym pylem
dokładnie ukryłeś
wszystkie kolory i odcienie

teraz odpocznij
rozejrzyj się

samotny
zmęczony szukaniem sensu
Czlowieku

Odróżniam
szmer deszczu
od szelestu liści
z ilości gwiazd
wnioskuję
ogrom Wszechświata
z pomruków
wróżę nawałnicę
a z koloru chmur
pogodę na jutro
rozumiem
zaciekłość kwoki
i mowę ciała kota
używam wielu słów
nawet w obcych językach
od czasu do czasu
odzywam się
ludzkim głosem
ale
nie potrafię
opowiedzieć Miłości

Z chirurgiczną precyzją
oddziel
od chłodnego lęku
moje
biedne
zmartwione
serce
ostrożnie
ułóż je
na miękkiej
zielonej nadziei
otul czułością
miłością nakarm
broń od melancholii

Jeszcze lato,
jeszcze upał walczy z chłodem...
Jeszcze lato
- ranne mgły wciąż zwiewne, młode...

Księżyc w pełni
w gronie gwiazd gra skrzypce pierwsze,
ale miast slowika
- już wtórują świerszcze...

Jeszcze lato
- chłonę wszystkie barwy Ziemi,
z latem babim
wnet polecę ku jesieni...