Pst... posłuchaj...
wiatr rozplata
wierzb warkocze...
Księżyc cicho
się wyłania spoza mgły...
Na swej siwej głowie
nosi dziś obłoczek,
z liści brzozy cicho strąca
srebrne łzy...

Cyt! cyt! Słuchaj,
jak wieczorne,
śpiewne świerszcze
wśród zielonych,
fantastycznych
trawy cieni
powtarzają dziś w ogrodzie
swoje pierwsze...
cyt! cyt! cyt!
... nieśmiałe plotki
o jesieni...

Architekt języka
niewolnik uczuć
tkwi
w artystycznym nieładzie
rzeczy słów i myśli

odkrywa
nowe lądy znaczeń

biegnie
do gwiazd

czasem
porusza się nieśpiesznie
przygląda się mrówkom
zachwyca źdźbłem trawy

podziwia cały świat
w kropli porannej rosy

Cegła po cegle
zbudowałeś mur
kamień przy kamieniu
zasypałeś źródło
pod szarym pylem
dokładnie ukryłeś
wszystkie kolory i odcienie

teraz odpocznij
rozejrzyj się

samotny
zmęczony szukaniem sensu
Czlowieku

Odróżniam
szmer deszczu
od szelestu liści
z ilości gwiazd
wnioskuję
ogrom Wszechświata
z pomruków
wróżę nawałnicę
a z koloru chmur
pogodę na jutro
rozumiem
zaciekłość kwoki
i mowę ciała kota
używam wielu słów
nawet w obcych językach
od czasu do czasu
odzywam się
ludzkim głosem
ale
nie potrafię
opowiedzieć Miłości

Z chirurgiczną precyzją
oddziel
od chłodnego lęku
moje
biedne
zmartwione
serce
ostrożnie
ułóż je
na miękkiej
zielonej nadziei
otul czułością
miłością nakarm
broń od melancholii

Jeszcze lato,
jeszcze upał walczy z chłodem...
Jeszcze lato
- ranne mgły wciąż zwiewne, młode...

Księżyc w pełni
w gronie gwiazd gra skrzypce pierwsze,
ale miast slowika
- już wtórują świerszcze...

Jeszcze lato
- chłonę wszystkie barwy Ziemi,
z latem babim
wnet polecę ku jesieni...

Zaledwie muśnięty
sugestią jesiennej zadumy
ogród
odwiedziła dziś
świeża
po porannej kąpieli
z kroplami rosy tu i tam
z piegami od słońca
piękna i pełna
z koszem jabłek
gronami aronii
kwiatem slonecznika
dojrzala
uroda sierpniowego ranka

Koronkowy ksztalt
kusząca korzenność
kaskada koloru

kontemplacja
kosztuje kropelkę
krwi

koszmarem kawa
kędy
kaktusowe kwiaty

(Obiecuję, że to ostatni tautogram :))) ale nie mogłam się powstrzymać, patrząc na to ulotne piękno...)

I nieważne
jak długo mnie znasz
trzydzieści minut
trzydzieści dni
trzydzieści lat
drgnęła powieka
czy zmienił się świat
przewidujesz mnie
i dziwisz się mną
niezmiennie
zbędny tu czas
trzydzieści minut
trzydzieści dni
trzydzieści lat