Pamiętam ten dzień, i pamiętam tą miłość
Kiedy przeszła obok mnie
Pamiętam to spojrzenie, tak bliskie memu sercu
Zapragnęłam wtedy otworzyć się na więcej.
Kiedy widziałam cię po raz ostatni, miałeś inną
Kiedy nasze oczy się spotkały, zrozumiałam to
Że to uczucie które nas łączyło, już nie istnieje
Ponieważ ty masz w sercu tylko zimny lód
Ale ja wciąż pamiętam, pamiętam co mi mówiłeś
I w tym spojrzeniu które mi wtedy posłałeś.
Zakochałam się w miłości, nie chcę jednak już
Nie mogę wiecznie cierpieć, więc zostaw me wspomnienia
Zostaw mnie w spokoju, w mojej samotności
Bo ja wciąż pamiętam, a ty już zapomniałeś
Mówiłeś mi, o sobie, mówiłeś o nas, razem
To było tak przepiękne, jednak minęliśmy się czasem.
Może ja nie zauważyłam, że nie szczery jesteś ze mną
Gdybym to spostrzegła, nie miałbyś władzy nade mną.
Kiedy było już po wszystkim, oszukałeś, zwiodłeś, rzuciłeś
Odszedłeś to innej, i mnie pozostawiłeś
Więc jak teraz mam żyć bez ciebie?
Bez twoich wstrętnych kłamstw?
Ja wiem, że głupia jestem
Jednak mam tak wiele warstw.
I mogłabym ci wybaczyć, gdybyś wrócił i przeprosił
Jednak ty nic nie zrobiłeś, więc za to winę ponosisz.
Niech cię ona uszczęśliwi, widać ja tego nie mogłam
Pozostanę wiecznie żywa, po moich bolesnych rozłąkach.

Zabiorę ze sobą te nieszczęśliwe wspomnienia
Zabiorę je daleko, mój los się już odmienia
Nie chcę więcej widzieć, nieszczęścia w miłości
W moim smutnym sercu niech radość zagości.

Tej nocy się spotkaliśmy
W tym ciepłym małym mieście
Staliśmy po obu stronach ścieżki
By spotkać się razem wreszcie
Kochanie kocham cię
Za to kim jesteś, co robisz, co czujesz
Kochanie pragnę cię
Być z tobą, tulić, rozmawiać

Więc chodźmy razem powoli
Trzymając się za ciepłe ręce
Chodźmy tą ścieżką razem
A wiatr niech piosenkę szepcze.

Kolejna noc zalała niebo
Kolejne gwiazdy widzę, tak jasne
Pamiętam że gdy byliśmy razem
Patrzyłaś w nie póki nie zasnę

Wspominam tamten dzień
Dzień którego nie chcę pamiętać
Dlaczego się spotkaliśmy, nie wiem
To przeznaczenia nas połączyło
I ono nas rozdzieliło
Na tej ścieżce naszej czystej miłości
Stoję i płaczę za tobą.
Bo gdy się obudziłem
Ciebie już nie było obok.

Żyję tylko nocą, wędruję po ścieżce miłości
Żyłem tylko dla ciebie, me serce jest w nicości
Więc słodkich snów kochana
Słodkich snów ci życzę
Ja tu posiedzę do rana
Obserwuj mnie więc skrycie

Będę tęsknić za tobą
Gdziekolwiek jesteś, będę
Bo żyję tylko dla ciebie
Choć jesteś daleko w niebie.

Biała mgła ponad lasem
Słońce w niebie świeci już
Ty poszedłeś swoją drogą
A ja sama siedzę tu.

Siedziałam cicho na łące wśród drzew
Próbując pisać list do nieba
Wyszedłeś z ciemnej strony
I spojrzałam w twoją stronę.
A ty posłałeś uśmiech mi i
Usiadłeś obok mnie na mchu
Na zacienionym miejscu

dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam

Czy wiesz co zrobiłeś, że ja krzyczeć muszę wciąż?
Dlaczego mi się śniłeś, w tak niespokojną noc?
Ciebie nie ma w moim świecie
Choć te chwile były piękne

Napisałam ten list do nieba
Lecz nie mogę wysłać go
Nie wiem jak to zrobiłeś
Że mam dość mojego świata.

Żołnierz, jak każdy inny człowiek, wyruszył z domu niesiony przygodą. Od rodziny, przyjaciół, daleko... Przeszedł szkolenia, dostał broń i ze wszystkimi wyruszył na wojnę. Mijały dni, tygodnie, a nasz żołnierz, wyczerpany hukiem i marszem, wciąż się nie poddawał. Niemcy zajęli Warszawę, czołgi zrobiły z niej ruinę. Patrzy nasz żołnierz na lasy w oddali i wspomina swych bliskich, jednak wciąż jest czujny. Za nim ciągną się wojska, Polacy i Niemcy, wszyscy zbici w jedną masę krwi i potu. Minęły kolejne dni. Żołnierz został zwolniony do domu. Tylko jakiego? Wszystko posunęło się dalej, niż ktokolwiek przypuszczał. Rodziny nie żyją, domy spalone. I dokąd by tu wracać? Gdzie znaleźć własny kąt? Idzie żołnierz drogą, powoli, ma skrwawione nogi od wielokrotnego upadku. Rozmyśla o tym, co będzie. Z oddali widać zgliszcza Warszawy... Odwrócił się i usiadł, widać, że jest wyczerpany i morzy go sen. Brzoza pochyla się nisko, cichutko szumi nad jego niedolą. Siedzi żołnierz i słucha odgłosów przyrody, która przypomina mu o tym, co już nie wróci. Został sam, bezdomny na ziemi – matce i mimo, że jest to Polska, został osamotniony. Czuje rozpacz, której nie może okazać, bo przecież to mężczyzna. Jest również dumny z siebie i narodu za to, że się nie poddał i zwyciężył... Słabość, zmęczenie, niedolę i okupanta.