Nie wwódź mnie w oczu swoich tory
gdzie siebie kryjesz jeszcze nieznanego
bo serca wyobraźnia takie rzeźbi twory,
w których nie zaznasz nigdy spokoju wiecznego.

I nie kłam mi śmiercią jeśli wiesz co ona
bo kto widział jej ręce już nie będzie żywy,
do końca chwil swoich zawsze będzie konał
i dzień każdy nieść będzie, wątpiąc czy prawdziwy.

Wiedz, nie można marzeń gdzieś w złamanym niebie
dla żartu podnieść z kolan i zostawić w ciszy.
Tak łatwo grób swój własny usypać dla siebie,
zapomniany, bo przecież nikt mnie tam nie słyszy.

Dziś nie pytaj milczeniem co gardło rozdziera
czy miałam ukojenie w tej głupiej rozpaczy.
Władca Czas chmur zastępy swą ręką przeciera,
płosząc noc ciemną i łez parę, których nie zobaczysz.

Zanim dopali się wieczór mam prośbę jedyną
już nie wracaj we śnie, co śnić się nie umie
bo chcę się obudzić tą dawną dziewczyną
i nigdy nie powiedzieć : "dziewczyna rozumie''

może nie umiem wierzyć tak jak wierzyć trzeba
bo w poplątaniu swoim ciągle gubię drogi

lecz ty wiesz że próbuję
bo dotykać nieba
można nawet
na ziemi

jeśli jesteś zrozumiesz
myśli co dziwnym wzorem
tka mi życia
krosno

przyjdę lecz daj mi chwilę
bo mi się zdaje Boże
zanim do ciebie

ja jeszcze do
człowieka
muszę

- dorosnąć

gdzie mi do ludzi w tych dłoniach w ciapki
w tym płaszczu lat pomarszczonych
świata już oknem dotykam tylko
bo siłę trzeba mieć

na zmierzch na młodość
w bezsenności

co to ja chciałam tak już wiem

słów drżących parę
skreślić

- o starości

Staruszce w szaliku niebieskim
dedykuję

przecież nie biegnę

w tym serca skurczu nagłym nad przepaść
chorągwie z życia wywieszać na sznurze
stoję nadzieję trzymam
nic więcej

- liczę do trzech

jeszcze gdzieś w snu fragmentach
zapamiętanych chciwie
istniejesz

mogłabym dni nie budzić
czasu jednostek
zdziwionych

tą chęcią moją nagłą

- nie do życia

mam zostać

zamieść pod dywan dni pokruszone
może nie umiem tak
zebrać się w oddech
i być

nie mów mi życie chcę cię
w ramionach

mnie tamte zimne
czekają

- o krok

czuję że wracasz

myśli mi barwisz na czarno w chłody ubierasz
stylistko policzków
martwych

jakoś mnie masz tak zachłannie
że stać się nie mogę
oddechem

własnym

pomiędzy tobą a mną jest most słowami dziurawy
wrosłam w swój brzeg w ciszy co ręce wykręca
wygodnie nawet

powietrze od samotności ciężkie
łamie motyle na pół

może nie w każdą wiosnę
przeprowadza się

miłość

pisz nawet gdy śpię ja czytać będę

w drżących rękach tulić tą twoją tęsknotę upartą
a w odpowiedziach czułych
wysiewać malwy
białe

do nieba niedaleko

- za mostkiem

Mamie...

grudzień
już grudzień świat taki piękny w bieli
granatem nocy kołdrę mam obleczoną
nie zbieram się nie wychodzę
a jednak

nie płacz
to tylko kolorowe konfetti
rano wieczorem
jak pacierz
hieroglify cel pal [...]

za głupie nadziei bukiety składane z twoich słów
siebie przepraszam siebie rozgrzeszam
niech już rozstąpi się każde

może

bo przejść chcę
wrócić

do siebie

z czasem tęskni się spokojniej

ochrypłym sercem cichnie w sobie
dumą w czerwonych paznokciach
buduje tamy na źródłach
i żyje się

oddechem

- na pół

stało się
przyszła cholera
w białym płaszczyku modnisia
psia mać

a jaka ciekawska
wszędzie mroźny nos wściubi
co rok to samo

siły już
nie mam

- byle do wiosny

wracasz bardziej niż chcesz do zdań prostych
dni od a do z poukładanych w kostkę
słowa czasem pękają na pół
kto wie

może w innych oczach
lżejsza będę

do udźwignięcia

żyję

noszę kolorowe skarpetki
kto by pomyślał

trzymam w beżowych siatkach
snów parę tęczę okruchy dni
podobno świat w barwach
lepiej widzieć

więc łzy dziś znów
będą

- na niebiesko